Wanneer mijn handen bezig zijn is mijn geest vrij om te reiken naar nieuwe horizonten. Ik trek mezelf terug in zo'n sfeertje van concentratie, werp me in nauwkeurig georganiseerde lichamelijke arbeid en in een parallelle wereld gaan mijn gedachten dwalen, van overal naar ergens…
Denk je es in dat je een eencellig organisme bent, zwaaiend met je staart door de oersoep. Wat zou je weleer hebben gezien. Zou het weinig meer dan barre stomende rotsen zijn of juist een krioelen van leven? Mag ik dat aan je verbeelding overlaten?
Op Dolphin Address zul je geen protest vinden tegen de gruwelen die dolfijnen en walvissen worden aangedaan. Dat is niet uit zorgeloos- of onverschilligheid. Maar omdat het de verrukking verstikt die ook van de wereld der walvisachtigen uitgaat. Omdat er verlichting en genezing gevonden kan worden en omdat, in het bijzonder wat betreft mijn bi-polaire lotgenoten, dolfijnen levens kunnen redden.
Als Dusty ooit gevierd is als 'glamour girl', dan was dat deze zomer wel in de haven van Doolin. De pier voorziet in een uitstekend zicht op dichtbij en ver weg, de veerboten werden warmhartig door haar verwelkomd en voor de wachtende passagiers was ze een opwindend tijdverdrijf. Bovendien was de aanlanding onderaan de trap een geliefde ontmoetingsplaats en de boothelling gaf een geruststellende golfwering aan de waterwilligen.
Zoals de zeemeeuwen zich verzamelen bij het strandje van de haven van Doolin, zo verspreiden zich de kraaien over de steenhopen die grenzen aan het toeristen territorium. Maar dit is niet meer dan een schijnverdeling.
Een hardvochtige en koude bries verkilt de rimpels bij de haven van Doolin. Het is de vasthoudende tirannie van de elementen die de twijfel drijft tussen lekker warm aan wal blijven of het verassend heldere sop te kiezen in de wetenschap dat je later urenlang de koude rillingen van de après-nage gepresenteerd krijgt.
Omdat de haven van Doolin beschut wordt door de pier, en als baai, door Crab Island, zou je denken dat het water helderder is dan in de zee rondom. Niet dus. In plaats daarvan is het eerder een vuilnisvat, een wenkbrouw voor het fronsen van de oceaan. En dit wreekt zich op het zicht. Tel daarbij het woelen door de schroeven van de veerboten op die volop tot confetti vermalen zeewier door het sop doen kolken en je snapt waarom ik uitzwem zo ver als mijn vleugel draagt.
Je kunt het natuurlijk allemaal bekijken als een commercieel circus. Massatoeristen die op wiebelende bootjes verscheept worden naar exotisch afgeschilderde bestemmingen als de Kliffen van Moher en de Aran Islands. Ze staan dan samengepakt, gelaten op de betonnen pier en wachten op hun beurt om wellicht kotsmisselijk terug te keren.
Al 20 jaar verkleed ik me als dolfijn en ik heb bij alle weertypen zomer en winter in het water gelegen, maar nu hier? Eergisteren heb ik als een garnaal door de ondiepte moeten kruipen, ontdaan van enige waardigheid. En dat op mijn 64ste, vernederend!
Vanmiddag was ik nauwelijks in het water of Dusty presenteerde me een fles met een touwtje er aan. Indachtig mijn eigen predikatie schroefde ik de dop er af en liet hem zinken (zie discussie op Facebook op de pagina van 'Dusty the dolphin'(met spaties, de andere zonder spaties is een commerciele toeristen onderneming) bij de foto van Virginia Turbett).
Omdat Dusty niet altijd daar is en omdat, als ze er wel is, het een effectieve manier om haar aandacht te trekken is om haar te negeren, mag ik me graag verdiepen in wat de zeebedding nog meer te wekken biedt.
Deze keer weinig tekst, maar des te meer om te bekijken. Het mooie weer van de laatste tijd heeft een aantal speelse video's opgeleverd van Dusty en vrienden.
Iedereen wil de dolfijn aanraken. Ze laat dat toe, zij het met mate. Je moet nooit haar blaasgat aanraken. Het is haar directe levenslijn en trouwens, het is erg onbeleefd om iemand bij de neus te nemen.
Voor de meeste buiten-het-water-staanders was Dusty weinig meer dan een rugvin en foto's van haar waren op hun best de laatste tip ervan op haar weg naar onder water, vanwege de tijd die de meeste compact camera's nemen om scherp te stellen.
Het water is tot op de bodem kristal helder en licht op in zachte groentonen. Dan zwemt Dusty voorbij in een zilveren stroomlijn, sierlijke zonlicht golven glijden over haar gratie als een gouden sluier.
Niet dat 28 april nou direct in mijn geheugen gegrift staat. Ik heb het zelf ook moeten opzoeken. Maar dan is het precies tien jaar geleden dat de allereerste Nederlandstalige Dolphin Address op Internet verscheen.
Met je eerlijkheid te koop lopen kan gauw het tegengestelde gevolg hebben. Maar wat doe je wanneer je het bent en je dit te kennen moet geven? Dat is zo ongeveer mijn probleem wanneer ik in Dublin moet zijn.
Langs het struikelpad naar beneden, iedere steen uitgeprobeerd en elke misstap pijnlijk herinnerd. Ontsloten door zekere stappen en genoten met dansende voeten. Iedere dag meer bloemen, verbijsterend blauwe gentiaantjes, verlegen viooltjes en naakte sleutelbloemen.
Onlangs heeft de American Association for the Advancement of Science besloten om walvisachtigen te beschouwen als niet-menselijke personen en beschermd door hun eigen grond(!)wet. Een bepaald nobel gebaar van de mensheid, tenminste als het verwezenlijkt zou worden.
Als je de zwaartekracht wilt manipuleren kun je natuurlijk appels gebruiken. Maar door acht kilo appels aan je loodgordel te hangen heb je niet hetzelfde resultaat als met acht kilo lood. Qua gewicht, boven water wel, maar onder water dien je het gewicht van het door de appels verplaatste water er weer van af te trekken.
Als die appel naast het hoofd van Isaac Newton was gevallen, zouden wij ons nu bewust zijn van de zwaartekracht? Het klopt natuurlijk niet om zo'n essentieel fenomeen buiten te sluiten, maar zwaartekracht is niet zo vanzelfsprekend als je denkt.
Eigenlijk is het halen van adem niet helemaal waar, want normaliter ligt het klaar voor je neus. En je hoeft er ook niet bij na te denken. Maar als je dat wel doet kun je het nog knap benauwd krijgen.
Ik zou er niet over prakkiseren om nota bene in Dolphin Address een verhandeling op te nemen die gewijd is aan een onderwerp als nierdialyse. Ware het niet dat mijn buiten bestaan mij tot uitzonderlijke aanpassingen heeft genoopt.
In een reportage over de trek van grijze walvissen langs de westkust van de Verenigde staten werd een observatie gedaan van een staartloos individu dat desondanks goed met de school meekwam. Dat klinkt verbazingwekkend, behalve dat daar een verklaring voor is.
Kan een dolfijn zich vervelen? Nou en of! En dat vinden ze net zo min leuk als wij. Daar wordt in dolfinaria dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Als een dolfijn geen kunstje wil doen gaat ie gewoon een poosje solitair, eenzame opsluiting dus. Dat zal hem leren.
Een woedende aflandige wind versnelt witte kammen die lijken op een breed verspreide zwerm zeemeeuwen. Dichter bij de kust vervlakt de spiegel in de luwte van de rotsen, maar wordt opgeheven door deinende waterbergen.
Toegegeven, 2011 was een mager jaar voor Dolphin Address. Gelukkig kan ik de schuld aan mezelf geven. Om precies te zijn, het komt allemaal van mijn nieren.