Denk je es in dat je een eencellig organisme bent, zwaaiend met je staart door de oersoep. Wat zou je weleer hebben gezien. Zou het weinig meer dan barre stomende rotsen zijn of juist een krioelen van leven? Mag ik dat aan je verbeelding overlaten?
Laten we een reuzensprong voorwaarts maken naar de moderne tijd en de natuurlijke anarchie onderwater bezien door een duikmasker met ingebouwde video camera. Ik heb een collage gemaakt van verscheidene ondiepe één adem duiken tot ongeveer vijf meter, afgesloten door een paar diepere, iets over twaalf.
Je daalt af op mijn voorhoofd in een wereld van kelp wier, dat hoe verder van de spiegel, steeds minder zwaait . Stilstaande levensvormen, zoals bolvormige, maagdelijk witte zee-egels, klampen zich vast aan de wierriemen en kijk, een vis die schuil zoekt, niet nieuwsgierig, je vormt slechts een vaag gevaar. Terrassen zijn over de muur verstrooid in onregelmatige trappen, met diepe spleten en mysterieuze holtes, gekoosd door de strelingen van de overal aanwezige kelp.
Niet echt exotisch, maar als je de beelden monotoon vindt, hou je adem in en proef de sfeer van deze aquarium-achtige ontsluiering. Na een poosje voelt het alsof je door een dorp slentert. Bekende beelden doemen op en je blijft even hangen bij een veelbelovende uitsteek. En terwijl de bodem onder je door decoreert vraag jje af waar de dolfijn is.
Een wolk van belletjes verrijst vanuit de diepte als een praatwolkje in een duikcartoon: ' Kom hier, als je durft'. En op je ene ademduik ga je voor de donkere diepte en jaagt naar de opborrelende belletjes. En daar kruipen ze, helder geel en blauw, zwaaiend met een lamp, hangend in duikvesten, reikend naar waar zij is, majestueus voorbijglijdend in achteloze nieuwsgierigheid, Dusty.
Omhoog nu, weg uit dit onbarmhartig luchtlose rijk, op naar de zilveren hoogte, sneller dan de bellen die met je mee ontsnappen en tenslotte door je spiegelbeeld, je snorkel leegblazen,dan uithijgen. En halleluja, je komt weer op verhaal...