Hallo bezoekers
We staan op de drempel van wat ik hier 'the teenies' heb horen noemen, aanleiding tot mijn traditionele nieuwjaarsrede.
Voor velen betekent het nieuwe decennium een stap dichterbij hun toekomst, anderen leven er al in. Niets van dit op Dolphin Address. Recentelijk las ik nog een Amerikaanse senator zeggen dat een dolfijn een aandachtsboog heeft van een driejarige. Als je dus een dolfijn wilt begrijpen, moet je in het heden leven.
De wetenschap beweert dat de glimlach van een dolfijn er enkel toe dient om beter zicht te hebben op haar maaltijd. Wij zien dat anders. Dat het een evolutionair vastgelegd keurmerk van het plezier in het eigen bestaan is. En wij hebben de aanleg er ook voor! Probeer maar es te glimlachen met je mondhoeken naar beneden.
Hou dit oogpunt in gedachte, al is het maar even. Wellicht komt ze dan terug als je Dolphin Address weer es bezoekt, want hier is ze voor niks te koop. De rest is DHZ.
Jan Ploeg
Ik denk dat we allemaal onze eigen voorstelling hadden van hoe het zijn zou als Dusty met haar kindje was blijven zwemmen bij Pollenawatch. Dat ze wellicht als trotse moeder het kalfje zou hebben getoond aan hen die haar nader staan dan haar eigen soortgenoten. Dat de kleine een speelsheid zou hebben als de jonge hengst die we gisteren in een weitje boven op Slieve Elva zagen rennen en galopperen, in het onmiskenbaar ontdekken en vieren van het eigen bestaan. Hoe ontwapenend nieuwsgierig het zou zijn en hoe Dusty er over zou moederen.
Met mijn achterdeuren wijdwagenopen koester ik me in de vriendelijke warmte van de lage ochtendzon. Sinds gisteravond ben ik weer terug uit Nederland, en net snel op tijd, want het heeft er gesneeuwd. Onderweg, na een nacht vol weer wakker hoesten, werd ik koortsachtig verrast door een Lucy in the Sky soort weerbeeld, doorstroomd met levend licht in onthutsend pure kleuren. Gezegend oh Zon na zo'n koude nacht, in een grandeur die tot over de horizon reikte. Waar ik naar op weg was.
De geruchten dat Dusty telepathisch gedachten kan overbrengen, heb ik altijd met een korreltje zeezout genomen. Maar dat ze mijn mailprogramma kan hacken, daar was ik zelf nooit op gekomen. Toch is het volgende bericht zo persoonlijk, dat het niet anders dan van haar afkomstig kan zijn:
'Ha Jan,
Wees niet verdrietig omdat je me al een paar dagen niet gezien hebt. Ik ga daalijk bevallen en ben dan toch niet te genieten. Bovendien moet ik al m'n verstand bij de baby hebben, dat is een heel nieuw leven en je weet hoe ik op mijn privacy gesteld ben. Ik weet niet hoe lang jullie me moeten missen. De tijd zal het leren, inderdaad.
Iedereen kent van die gouden momenten dat je denkt: wat zou ik hier graag een foto van gemaakt hebben. Meestal heb ik mijn camera onder handbereik, maar ook dan is de natuur me wel es te snel af. Zoals dit voorjaar. Ik kwam net uit de bus om water op te zetten voor mijn ochtendpap toen ik het luidruchtige gekras van kraaien hoorde.
Wat is de zee toch meer dan een zootje golven. Hoog opgeslagen kragen waaiwaterwolken stormen zijwaarts van rijzende, horizon onttrekkende, waterbergen.
Maar het kan ook zachter gepenseeld. Dagenlang leunde een aflandige wind op een massieve deining. De toppen werden teruggeblazen en overal wiekten witwatermeeuwen op een zonovergoten diep groenblauw fond tegen dreigend zwarte luchten.
Sinds ik gezien, want gefotografeerd heb, dat en hoe meeuwen zee-egels verorberen, is hun wereld voor mij opengegaan. Van bijna tweeduizend foto's bleven er 68 over die een breed beeld geven van het dagelijkse leven van de zeemeeuw. Om belastingtechnische redenen was het niet mogelijk om deze allemaal op de Dolphin Address-pagina's te plaatsen. Ook leende de Foto-afdeling zich daar niet erg voor. En toen kwam Carola met een idee dat een nieuw tijdperk voor Dolphin Address inluidt. De foot- en video's staan voortaan op de 'dolphin_address' webpagina van Mobile Me, http://gallery.me.com/dolphin_address#(nummering=)100057 (in dit geval).
Kijk-tip: print de tekst om de foto's van nabij te kunnen volgen.
Ten langen leste ben ik weer terug op het weitje, zoals ik dat het beste ken. Een briesje duwt korte golven dwars over de deining en het licht, verstrooid door een hemel in grijstrappen, geeft springende schaduwen in getande contouren. Op het weitje duiken scharlaken pimpernellen op als vriendelijke bloeddruppeltjes voor mijn argeloze ogen. Een vlucht spreeuwen zoeft als een vliegend tapijt voorbij en landt kwetterend op aangespoeld, uitgedroogd zeewier. Ik ben nu dan echt aangekomen.
Op veler verzoek van mijn broer is deze aflevering van Dolphin Address gewijd aan mijn allerbeste vriend, ikzelf.
Om te beginnen mijn medische status. Voor mijn eigen gemoedsgemak en in overeenstemming met mijn uitstekende fysieke conditie, heb ik de zienswijze aanvaard dat mijn nieren uitstekend verzorgd worden in de nierkliniek in Galway. Ze voelen zich daar zeer op hun plaats en ik kom om de zes weken bij hen op bezoek.
Hoe oud is Dusty?
Wederom begeef ik me op een glibberig pad. Deze vraag staat hoog genoteerd op mijn FAQ's. Ik beriep me dan maar op een slordig verhaal dat veronderstelde dat Dusty, toen ze voor het eerst bij Doolin in 2000 werd waargenomen, op 12 jaar werd geschat. Dit was misschien vanwege de aanhoudende beweringen dat ze was gezien, altijd door iemand anders, terwijl ze een dood kalf voortduwde.
Ondanks de rukwinden en het kabaal rond de bus afgelopen nacht, sliep ik als een roos in een boeketje. Toen mijn ogen de gordijnen openden, was de oksel van Kaap Koeiekop opgewaaid met verschaald zeeschuim en volgens de instormende opgeblazen dreunen zou er nog veel meer komen.
In 2003 werden er, op last van de Garda, twee gele strepen aan weerszijden van de weg getrokken ter hoogte van 'the second cove'. Dat was de plaats waar Dusty dat jaar zwemmers oppikte. Men zette namelijk overal de auto neer en ging met het hele gezin een dolfijnwandelingetje maken. Dat ging allemaal heel gemoedelijk, want het was niet verboden om daar te parkeren.
In de loop der jaren heeft het idee om 'Dolphin Address' in boekvorm uit te geven meerdere malen gespeeld, vooral om verlichting te brengen in mijn financiële impasses. Dit draagt geen vrucht, want je kunt wel van de nood een deugd maken, maar om er dan ook nog inspiratie uit te wringen is strijdig met de scheppingsbeginselen. Noodzaak hoort ondergeschikt te zijn. De geest dient zichzelf te drijven en los van aardse beslommeringen de lezer te vervoeren tot een der verhevenste orgasmen die de menselijke ziel gegeven zijn, het begrijpen van je eigen gedachten.
Na maanden sleutelen heeft mijn idee dan eindelijk gestalte gekregen. Allereerst moest de bus volkomen waterdicht worden gemaakt, want de rubberen afdichtingen rond de deuren waren goeddeels versleten. Dan moest de luchtinlaat voor de carburateur met een schoorsteenpijpje worden verlengd.
Gisteren stond de maan in het derde kwartier, het was een oneven dag en opkomend water, dus was Dusty, precies op tijd, om 14.23 bij Pollenawatch.
Ik voel nu verwondering. Dat klinkt alsof ze op schema verschijnt. Dat zal toch niet zo zijn? Nee, natuurlijk niet. Toch zal je ze de kost moeten geven die me vragen: 'Hoe laat is de dolfijn daar?'
De zee heeft z'n overall nog aan. Gisteren hard aan het werk geweest en nu geel-bruin, met knopen zeewier en een goor sopje. Sinds gistermiddag danst er een hele grote kurk op die maar niet wil aanspoelen. Vrolijk is anders, maar 't heeft toch iets van gezellig.
Het was een somber opstaan deze dag. Niet alleen werden de Aran Islands verduisterd door as, ook de golfjes weerkaatsten de zonloze lucht met een ernstige frons.
Het mag dan allemaal puur Natuur zijn, dit donker, maar dat zeiden ze indertijd ook tegen de dinosaurussen.
Meestal pas ik mijn natuurbespiegelingen in paradijselijke bewoordingen. Ik probeer de lezer te vervoeren tot mijn Belvedère en schilder mijn waarnemingen. Soms echter val ik ten prooi aan mijn eigen blijdschap en zit er niet veel anders op dan het vege lijf te redden.
Vandaag, 25 maart ben ik voor het eerst weer wezen zwemmen dit jaar.
Ik leef hier midden in de Natuur en dat bepaalt mijn leven in grote mate. Bij rotweer doe ik alles binnen, maar als het even droog is, ren ik de rotsen op. Puur voor m'n plezier en het houdt me nog fit ook. Bij mooi weer heb ik de achterdeuren open en leef zo buiten mogelijk. Al geruime tijd stond ik op het punt om weer te gaan zwemmen. Dusty is weer volop bij Pollenawatch en dat trekt. Maar dan ben ik ook weer op mijn hoede voor mijn eigen enthousiasme.
Zootje, die zee vandaag. Hier een golf en daar een. En uiteindelijk verzuipen ze allemaal in hun eigen sop. Niet de moeite waard om de telelens voor op de camera te schroeven.
En in de bus, met mij, gaat het al niet veel beter. Verstand er niet bij, de lensdop op de waterfles willen draaien, dingen die op de grond vallen en meteen onvindbaar zijn of onbereikbaar onder mijn bed rollen. Kortom chaos en rondom lelijk.
Sterker nog, hoe kun jje in vredesnaam pijn doen aan pap? Nou, ik had wat over de rand van mijn mega-mok gemorst en dat was uitgedroogd en erop vast geplakt. Toen ik het er af wilde pulken met mijn duimnagel schoot het korstje er onder en ik voel het nog. Hoe krijg ik het voor mekaar!
Jaren geleden inspireerde mijn vriend en collega-beeldhouwer Onco Tattje me tot het uitbeelden van water. Ogenschijnlijk een onuitvoerbare taak, tenzij je daarin levensvormen betrekt die er door gevormd zijn. Zoals dolfijnen en walvissen.
Dus begaf ik me te water, zo na mogelijk uitgerust aan hun verschijning, met monovin, watervleugel en rugvin. Tegelijkertijd probeerde ik in gedachten op hun manier te bewegen en probeerde dit uit in het water.
Hij stond er al in de verte. Hij zag er goed uit. Beetje verweerd misschien en al heel lang niet meer in de olie gezet. Zag ik die knipoog, en klonk er een diep, behaaglijk gegrommel toen ik over zijn voorhoofd wreef? Ik sloeg goedmoedig op z'n schilden, aaide z'n volsproten voelsprieten en slingerde me in één zwaai op z'n rug.
Zondag
Er staat een snoeiharde tegenwind en de deining heeft moeite ertegen op te tornen. Zodra een golftop verglaast, wordt ze bijna stilgelegd en blaast haar energie tot woedend stoom, dat als een bruidssluier in een hoge rol naar achteren wordt geworpen.