Laatst waren Dusty en ik aan het Dypen (een beta versie van Skype), toen ze met een briljant idee kwam. We babbelden een beetje over dat de mooie zomer weer voorbij was en dat we dachten dat er geen einde aan kon komen, maar ook hoe wild en geheimnisvol ze eigenlijk was geweest. En zij van, kun je me die laatste twee video’s niet laten zien?
Eind juli deze zomer maakte een Franse filmploeg van ‘Mona Lisa' een documentaire over Dusty en mij voor de TV zender Arte onder leiding van Stephane Granzotto. Bij deze gelegenheid gaf Stephane me een verzameling foto’s die hij maakte op de Middellandse zee en gaf me toestemming deze te delen op Dolphin Address.
Negen dagen heeft het feest geduurd. We hadden een gastdolfijn bij Inisheer, geschat op 6 jaar oud, vermoedelijk vanuit Frankrijk, zeker vanuit Engeland en laatstelijk woonachtig bij Cork. De allereerste vraag moet nog gesteld worden: hoe hebben ze elkaar in ‘sHemelsnaam gevonden?!
‘Sie ist so Suess, sooo Suess, so Sueees…’, met het ongrijpbare benadrukt in herhaling, boordevol, de som van alle wondertjes van het moment, het verstand te boven.
Hoewel ik mezelf het liefst zou willen beschrijven als een hartstochtelijk mens, er is een oceaan voor nodig on me af te koelen, druk ik mijn passie liever uit in tederheid dan in opwinding.
Ik geloof het nog nauwelijks. Freediver en Facebook vriend van mij, Eric van Riet Paap, die ik ooit een keer tegenkwam vorig jaar in Doolin, is in zijn connecties gedoken met als resultaat het adembenemende, crème de la crème, state-of-the-art, paradepaardje van het monovin gebeuren, een authentieke TRYGONS koolstofvezel lichtgewicht vin! For Free!!
Door de jaren heen is me vaak gevraagd hoe je de aandacht van een dolfijn kunt trekken. Het is voor de meeste mensen voldoende om haar van dichtbij te zien. Dusty heeft weinig vertrouwen in mensen die tot hun middel in het water staan. Zou jij iemand vertrouwen die jou niet vertrouwd?
De blanke 'Rose of Aran' ploegt een sprankelende hekgolf onder een plekje zonlicht dat zich gezwind over de helling van 'Slieve Elva' spoedt. Ik leun op m'n gemakje in mijn rotshoekje bij de slipway van Inisheer. Een paar kraaien zoeken tussen de spleten naar aangespoeld eetbaars.
Omdat de explosies aangekondigd waren voor acht uur, haastte ik me van mijn half verorberde bord patat naar Marteen's schuurtje, waar ik mijn uitrusting stal, voor-bevochtigd door een mals regenbuitje.
Eerst was ik er niet zo blij mee dat Dusty verkaste naar Inisheer, maar de heen en veervaarten blijken uiterst plezierig te zijn. De watervleugel en de monovin dienen uitstekend als gespreksonderwerp en als ik niet zit te kouten met mijn medereizigers voorziet de rusteloze oceaan in het gevoel van vrijheid en avontuur dat me zo lief is van het weitje. En dan is er altijd de mazzel om dolfijnen te zien…
Ik geef nu zo'n 20 jaar cursussen in spirituele & persoonlijke ontwikkeling. Op de morgen van een cursus over rijkdom kreeg ik helemaal uit het niets £4000. (Klaarblijkelijk werken mijn technieken! ;-) )
Van af de 'end of the pier' zie ik een surfer bij Crab Island onderuit gaan in een donderende zucht van uitzinnig schuim, dat boven de zilverblauwe oceaan torent.
When Dusty brought me a present that soon became affectionately known as 'Ted', after Tetraptera abyssobenthic (four winged denizen of the deep sea) I had no inkling of the journey this dark oddity of sculptural allure would take me on. Here now is a fortnight of Facebook updates of Dusty's Gift, unwrapped in fast forward.
De laatste was een overdagstorm en ik wilde eindelijk graag het geweld live zien dat zich tevoren meest in de nacht had afgespeeld. Maar de foto's van omgeblazen vrachtwagens op Internet deden me aarzelen en ook de pannen die ratelden op mijn dak.
Als de zon schijnt, ontrollen zich de golven als tapijten tot verblindende schuimtuinen. Sopvlokken wervelen op uit verzadigde zwermen, vluchten zeevlinders, dansend.