Ik wist dat ie de winter niet zou doorstaan, dus heb ik mijn tent neergehaald. Hij zakte al zwaar door onder het regenwater dat zich verzameld had op het dak. Na een code rood storm waarschuwing bezweek ik voor het onvermijdelijke. En daar komt nog bij dat ik weer in een echt huis woon.

Ik zit op de roestige paddestoel waar de veerboten aan afmeren en mijn gedachten drijven op de woedende draaikolken beneden aan de pier van Doolin. Waar is ze heen, waar is ze nu? Het laatste wat ik van haar hoorde is drie weken geleden, een opwindend telefoontje.

Sinds ik in mijn tent woon, leef ik zoveel intiemer samen met de elementen. Het is een bestaan als in een organisme dat voortdurend voeling houdt met het immer veranderende weer. De huid vibreert onder de stortregens en het geraamte zucht in de stormwind.

Afgelopen september had dagelijks gemiddeld 204 bezoekers op Dolphin Address. Jullie zijn allemaal van harte welkom en verheug me er in een paar minuten leesplezier per editie te verschaffen. Zoals jullie weten is de toegang tot mijn website gratis voor de afgelopen bijna 12 jaar. En dat wil ik graag zo houden.

Om vandaag een 'Indian summer' te noemen zou onder het sarcastische kopje 'Iers optimisme' vallen, maar een mooie dag het was. De grote kaars warmde de gure wind weg en het water was zo kristal helder als het maar zijn kon. Ik was in een beste bui en Dusty stemde daar op af; we hadden een geweldig, bijna twee uur lang zwemfeest.

Eigenlijk wilde ik de Trekkersvissen filmen waarvan Huba Buba geschreven had dat ze zich bij het rif ophielden. Ik nam aan dat hij 'The Donkey' bedoelde, de rotsachtige driehoek bij de hoek van de kliffen die doorlopen vanuit de grote parkeerplaats en die  onderloopt bij hoog water.

Ik ken ze van White Strand, september 2009, toen we ze 'Botox kwalletjes' noemden. Ze hebben het groen van vuile jade, ze zijn klein, lijken op kleine paddestoelletjes en hebben ongewoon lange vangdraden. Komen in dozijnen en zijn overstelpend onontwijkbaar.

Op 18 juni hadden Feargus Callagy, van Freedive Ireland, Caitriona en ik een fantastische zwem met Dusty in de haven van Doolin. Een van ons was er niet bij. Sean Callagy was gediagnostiseerd met kanker en het zag er zeer somber uit.

Ik leefde mijn hart uit in Nederland. En was slechts laag op de hoogte van het Doolin drama. Dus op mijn terugkeer zocht ik allereerst Dusty in haar grot op.

De gasslangen hangen aan een haak aan het steile net. Zo struikel ik er niet over of loop ik ze kapot. Als je slimme dingen wilt doen, dan moet je primitief gaan leven. De elementaire problemen die je moet  oplossen inspireren tot de prachtigste praktische oplossingen.

Tot voor kort schreef ik Dusty's benadering van achteren toe aan prooigedrag. Maar het feit dat ze niet naar de pier komt bij laag water werpt een ander licht op haar motivatie.

Als ik mijn flippers aan heb, ben ik waar ik naar toe ga, maar met de monovin aan ben ik waar ik ben. Deze diepzinnigheid werd me geopenbaard, toen ik om wille van de wendbaarheid zonder watervleugel en geflipperd te water ging. En Dusty vond het ook maar niks.

Ik ga het hier nu niet hebben over hoe ik geteisterd door een infectie en door een ambulance ben afgevoerd naar het ziekenhuis in Galway. En daar een week in angstige afwachting van nog erger doorbracht. Maar liever hoe ik weer wakker werd op het weitje.

Het is achteraf, maar ik denk dat wij als kandidaten voor de mensheid een gouden gelegenheid hebben laten lopen, 50 miljoen jaar geleden. We hadden ons van de zwaartekracht kunnen bevrijden door met de dolfijnen mee te gaan. OK, we zouden ons gebonden hebben aan de waterspiegel, maar stel je es voor welk een materiële lasten we ons bespaard zouden hebben. Laten mijn walvissen en dolfijnen voor zichzelf spreken.

Je hoeft geen doctorandus in de biologie te zijn om te snappen dat draken en eenhoorns bedachte beesten zijn. Maar daarentegen kan de Natuur verrassend inventief zijn. Er is een magische schemer tussen wat echt bestaat en waar het verstand nog bij kan.

Als je niet in het toeval gelooft, dan is het logisch, ja zelfs dichterlijk rechtvaardig wanneer je verleden een achterstallige beloning in je schoot werpt. Of een vergeten tegoed inlost. Of een verloren gewaand fotoalbum teruggeeft.

Mijn moeder weet nog dat ze vroeger ooit zes broeken van mij aan de waslijn had, allemaal vanwege mijn 'slootje springen'. Hierbij nummer zeven, 'wie niet waagt, die niet durft'! Geen woorden, maar golven!

Je zou 'Ierse Roulette' kunnen definiëren als iets versturen met 'An Post', de Ierse postdienst. Dat mag dan tandenknarsend waar zijn, maar voor mij blijft het voorbehouden aan het bij vloed fotograferen van golven. Zoals gisteren bij de Doolin Driehoek.

Voor zover ik kan beoordelen heb ik een ordedwang complex. Of, in goed buitenlands, ik ben een 'control freak'. Voor mij is het volkomen duidelijk als ik een bij aan de dakrand zie hangen met een schep en een emmertje. Ondanks dat ik deze buitenwereld enkel met sneeuw bedekt ken.