Dusty is een wezen met een bewustzijn. Alles wat ze doet heeft ergens mee te maken. Dat is echter niet altijd even duidelijk voor ons, omdat ze in heel andere fysieke omstandigheden leeft dan de onze. Dat moet, in plaats van haar schijnbaar onsamenhangend gedrag toe te schrijven aan toevalsanimalismen, altijd in gedachten gehouden worden wanneer geprobeerd wordt haar te begrijpen.

De veteranen onder de bezoekers van Dolphin Address weten dat ik niet gauw om een theorie verlegen zit, maar wat we een paar gisterens geleden meemaakten, daar zijn geen woorden voor:

Het lijkt op mooi weer vandaag. Lijkt, niet om te Faceboeken, maar omdat het de laatste tijd nog wel es wil hozen. Ook hier lijdt het weer aan hoestbuien, maar dat leer je wel te 'liken', want het maakt binnen zo gezellig en mijn bronnetje loopt er ook beter op.

Het leven is geslagen uit het lang-geaarde gras, het staat als stro te zwaaien op haar stengels. Her en der staan samenscholingen verfomfaaide kamilles als slordige zonnewakken, omstippeld door verlegen madeliefjes.

Wij mensen willen graag dat een gebeurtenis een reden of een oorzaak heeft. Die helpen ons te begrijpen wat er gebeurt en wat er te doen valt. Begrijpen draait op logica en wij geloven dat de onze de enige is om oorzaak en gevolg te waarderen. Voor dingen die we niet begrijpen, proberen we een perspectief te vinden waarin ze zinnig zijn. Zoals Dusty's gedrag.

Het moge de vaste bezoekers van Dolphin Address voorkomen alsof ik met groot verlof ben. Voor wat betreft de lichtheid van mijn bestaan heb ik dat niet nodig. Het is ook niet waar. Ik ben gewikkeld in een dagvullende e-mail uitwisseling met een vriendin en journaliste. Wij hopen deze correspondentie tzt op een of andere manier te publiceren.

Vandaag ben ik
na zes weken in het binnenland, weer achter de berg vandaan. En een beetje vergeten hoe mooi het kan zijn vanuit het weitje. Het melkachtige blauw lijkt gearceerd door deining en wind, hoewel hier en daar getoefd met wit water.

Dolfijnen hebben nou net de kleinste oren en het beste gehoor. De nauwelijks zichtbare speldengaatjes functioneren over de lengte van de kaken. Dit lijkt mooi geïllustreerd door de volgende foto, waar de onderkaak en de mondlijn zijn vertekend door trillingen in het water.

Er gaat iets verleidelijks uit van de huid van een dolfijn. Op een dag bij Sladeen, Dingle zag ik een zwemmer die, toen hij Fungi zag, zijn handschoenen uittrok en ze zonder omkijken weggooide. Zo graag wilde hij de huid van de dolfijn aanraken. Mij wordt vaak gevraagd hoe het voelt, om een dolfijn aan te raken.

Het zou een prachtig kerstverhaal geworden zijn, over hoe 's nachts een stralende hemel de bus tot een vrieskist maakte, hoe rap ik bij het opstaan mijn kleren aan moest trekken om niet van de kou bevangen te raken en hoe ik 's morgens eerst een wak in mijn waterfles moest slaan om thee te kunnen zetten. En dat ik toen een sms van een engeltje kreeg met de vraag of ik op een huis en een poes wou passen, voor december en januari. Een echt huis, met verwarming, stromend water en een elektrische keuken.