Er gaat iets verleidelijks uit van de huid van een dolfijn. Op een dag bij Sladeen, Dingle zag ik een zwemmer die, toen hij Fungi zag, zijn handschoenen uittrok en ze zonder omkijken weggooide. Zo graag wilde hij de huid van de dolfijn aanraken. Mij wordt vaak gevraagd hoe het voelt, om een dolfijn aan te raken. Ik denk dat het treffendste antwoord hierop van Horace Dobbs, de oprichter van 'The International Dolphin Watch' komt, zij het niet erg gracieus.LINK. Hij vergelijkt het aanraken van de huid van een dolfijn met dat van een doos van piepschuim, het voelt stevig, maar niet hard, glad, maar niet glibberig.
Een dolfijn vervelt voortdurend, niet met grote lappen, zoals een slang, maar meer als roos en, vanwege de doorschijnendheid, onzichtbaar voor het blote oog. Toen op 2 december jl. een pasgeboren dolfijntje aanspoelde bij Doolin, werd natuurlijk direct gedacht dat dit Dusty's kalfje was. Simon Berrow stelde voor het DNA ervan te vergelijken met dat van Dusty. Om hier aan te komen, schraapte Kate wat vervelde huid onder haar nagels en zwom, met haar hand boven water, terug naar de kant. Het monster is naar het Zee Museum in Galway gestuurd, waar het DNA gaat worden vastgesteld. Zo hopen we tot afloop te komen.
Het vervellen vermindert de wrijving tussen de huid en het water, maar de huid is waterafstotender dan dat alleen. Het water vloeit sneller rond het lichaam van de dolfijn dan het binnen zichzelf vloeit. Bekijk de foto maar es.
Het water vloeit zo snel van de huid dat het een soort greppel rond het lichaam vormt die op zijn beurt een golfdijkje opduwt. Op de volgende foto zie je hoe het water in filmdunne laagjes over het lichaam trekt. Het stroomt aan weerszijden sneller af dan naar achteren omdat het verval groter is en maakt golfjes tot velletjes.
Maar hier kun je nog steeds zien waar de dolfijn ophoudt en het water begint. Zoals je op de volgende foto kunt zien hoe het water zich om de rugvin heen vouwt.
Ik schreef ooit:
'Waterdicht
Het liefste gleed ik als het zonlicht langs de wieren,
verraste stil een paling of een snoek,
vervloeide als een rimpel in de diepte,
was als het water in het water zoek.
Dit opgelost zijn, een met het water, wordt benaderd in de volgende foto's.'
Vergelijk de 'boeggolf' van de zwemmer met de gladde doorgang van de dolfijn.
Maar dit is niet de enige aanpassing van de dolfijn. Het is niet te filmen, maar dolfijnen kunnen hun vorm zo veranderen, dat hun stroomlijn het meest effectief is bij de snelheid waarmee ze zwemmen. Dusty is duidelijk korter en ronder wanneer ze bewegingloos ligt. Stel je voor dat wij mensen in staat zouden zijn onze zwaartekracht te beïnvloeden. Dolfijnen zijn hier al 50 miljoen jaar langer dan wij. Wie weet waar wij naartoe evolueren als we ons tenminste niet zelf vernietigen.
Een theorie waar ik een beetje moeite mee heb, is dat dolfijnen minuscule groefjes in hun huid hebben die een heel dun laagje turbulentie zouden veroorzaken waardoor ze met minder sleepvertraging door het water bewegen. Op de volgende foto kun je een kruisgegroefd oppervlak zien, maar dat zit vlak bij het oog, de enige plek waar Dusty gelaatsuitdrukkingen kan maken.
Mensen die een mate van spirituele verlichting hebben bereikt worden vaak afgebeeld met een stralenkrans om hun hoofd. Dolfijnen hebben dit van Nature, daar ze leven op de grens van licht en water.
Wij mogen ons dan bevrijd hebben van de zwaartekracht door vliegtuigen te bouwen, maar op zich blijven we onderhevig aan de zwaartekracht. Wat dat aangaat zijn we niet meer dan uit het nest gevallen. In water is zwaartekracht vrijwel te verwaarlozen. Dolfijnen zijn slim, zij keerden terug naar het water. Wij houden onze voeten stijf aan land en hebben steeds meer apparaten nodig om te overleven. Als jje eigen dolfijn niet kan zijn, wees dan een golf en reis voor de wind.