Tot voor kort schreef ik Dusty's benadering van achteren toe aan prooigedrag. Maar het feit dat ze niet naar de pier komt bij laag water werpt een ander licht op haar motivatie.
Bij eb wordt het gebied rond de pier erg ondiep, niet meer dan tot de knieën. Ik kan daar net zwemmen omdat ik met mijn manier van voortbewegen weinig diepgang nodig heb. Dusty kan dat ook, maar dan steekt haar rugvin boven water. Dat weet ze en ook dat dit aangeeft waar ze is. Normaliter heeft ze altijd een uitweg. Onder water is het moeilijk en meestal zelfs onmogelijk om haar te volgen. Ondiep water verraad haar.
Dusty heeft me vaak ingehaald, links, rechts, onder en soms, als ik onder ben, boven. Als ze vanuit een tegengestelde hoek komt, gaat ze graag voorbij, draait een rondje en probeert ook achter me te komen. Ze weet dat ik geen eten ben en dat maakt haar prooimotief onwaarschijnlijker.
Maar ze is nieuwsgierig en kan waarschijnlijk meer over mij vertellen dan ik zelf van bewust ben omdat ze dwars door me heen kan luisteren. Mijn lichaam bestaat voor ongeveer 60% uit water, dus met haar sonar kan ze mijn geraamte en mijn organen zien.
Stel jje voor dat jij dat kunt! Zou het niet fascinerend zijn om zo'n intiem, onthullend zicht op je medemens te hebben, en vooral waar dit voorspellend is? Maar ook, zou jje niet meer dan naakt voelen voor de alles-ziende ogen van diezelfde medemensen?
Dusty weet dat mensen geen sonar hebben. Maar ze weet niet wat wij kunnen zien. En met een brein als het onze zou het voor haar niet uitgesloten zijn dat wij tot hetzelfde soort observaties in staat zijn als zijzelf. Dus vermijdt ze onze directe blik zodat ze ons lichaam op haar gemakje kan bestuderen zonder zelf gescand te worden.
Maar niet al Dusty's bewustzijn is verborgen in haar brein. Ze heeft ook een lichaam en houdt van aandacht, laat zich soms zelfs liefkozen. Maar ze geeft zich niet zomaar weg. Ze houdt een kritische afstand van de treden van de laagwater aanlanding, net binnen en net buiten bereik. In het water evenzo, op een diepte waar je net niet meer door je snorkel kunt ademen.
Dit is geen wetenschap, het is een gedachtengang die ooit doorgang zou kunnen vinden, maar het staat mij vrij om me aan geloofwaardige theorieën te wagen. En je zult mij niet lezen te mijmeren dat dolfijnen proberen ons over te halen om, zoals zij vijftig miljoen jaar geleden, terug te keren naar de oceaan.