Hermans trok een zuur gezicht.

“Ach nee toch, niet zo’n ding met negatieven van een vierkante centimeter! Daar valt geen fatsoenlijke foto mee te maken”. Ik had gehoord wat hij zei en zette met een rood hoofd de vier bordjes van het dienblad een voor een op de salontafel. Meneer Nasi keek me even aan.

“Maar wel erg handig, zo’n klein toestelletje. Ik heb hem pas, ik heb er nog geen foto mee gemaakt. Aan jullie de eer van de eerste foto. Ga eens naast ze zitten, Monique.”
Hij zette iedereen een kopje koffie voor en vroeg toen aan mij:

“Weet jij hoe zo’n moderne camera werkt?” Ja, dat wist ik wel. Door het gaatje kijken en op de rode knop drukken. Mevrouw Hermans schoof een stukje opzij en ik liet me voorzichtig naast Willem Frederik Hermans op de bank zakken.
“Iets dichter bij elkaar”, zei meneer Nasi.
“Ga jij maar een stap achteruit!” vond meneer Hermans, “en ik kom hier niet voor koude koffie, weet je.” Hij pakte zijn kopje van de tafel en nam een slok. Meneer Nasi drukte af. En nog een keer.

“Nog steeds diplomaat, hè” zei Hermans tegen zijn vrouw, “alleraardigst doen maar wel zorgen dat je precies doet wat hij wil”. Ze moest lachen. Meneer Nasi drukte nog een keer op de knop en kwam toen lachend achter de camera vandaan. Hij gaf de camera aan mij. Ik voelde mijn wangen weer opgloeien, maar had geen andere keus dan hem aan te nemen.

De vlaai en de koffie zorgden wat mij betreft voor een welkome afleiding.
“Welk boek lees je op het moment?” vroeg mevrouw Hermans.
“Op dit moment zit ze hier op de bank, Emmy…” mompelde Hermans en nam weer een slok koffie.
Ik schoof een eindje bij hem vandaan en antwoordde: “Onder professoren”.
“En daarvoor?” vroeg ze snel.
Het kostte moeite om in mijn hoofd de titel terug te vinden, maar het was ‘De woeste wandeling’.
“Eigenlijk heb ik ze tegelijk gelezen”, zei ik.
“Dat zou ik nou niet kunnen”, begon Hermans tegen meneer Nasi, “twee boeken tegelijk lezen”. Ik kon toch moeilijk bekennen dat ik moeite had met ‘Onder professoren’ en blij was met de onderbreking met het vlotte verhaal van ‘De woeste wandeling’?
“Ach,” zei meneer Nasi, “jonge mensen hebben nog ruimte over in hun hoofd, dat is een wereld van verschil”. De rest van het gesprek ging aan mij voorbij. Ik was druk met Knor, die zich nogal opdrong aan de gasten. Er zat niets anders op dan Knor even uit te laten.

“Man, neem toch een kat!” hoorde ik Hermans nog tegen meneer Nasi zeggen toen ik de kamer uitliep en: “tot straks” mompelde.

Onderweg repeteerde ik wat ik zou zeggen als ik terug zou zijn. Wanneer ik naar huis zou gaan, zou het afscheid van mijn idool perfect verlopen. Ik zou hem zeggen dat ik het geweldig vond om hem te ontmoeten, en zijn vrouw natuurlijk. Dat ik erg benieuwd was naar zijn volgende boek. Prettig kennis te maken was zo’n cliché; veel te onpersoonlijk en nietszeggend. Ik zou hem alvast een fijne verjaardag wensen, want hij zou over een paar dagen jarig zijn, had meneer Nasi me verteld. Ik wist ook hoe oud hij zou worden, maar het zou niet gepast zijn dat te laten merken, vond ik.

Ik maakte een flinke wandeling, in een straf tempo, zodat Knor moe zou zijn wanneer ik eindelijk een goed gesprek met Willem Frederik Hermans zouden kunnen voeren. Toen ik terugkwam zag ik al dat de auto er niet meer stond. Meneer Nasi stond me buiten op te wachten.

“Hij zou hier vanmiddag een signeersessie doen. Of dat zin heeft in dit dorp weet ik niet… Maar goed, hij moest er om half twee zijn, dus vijf minuten geleden moesten ze gaan”, zei meneer Nasi. “Ik heb buiten nog snel een portretje van hem geschoten. Ze zijn bij De Pagina hier in Tegelen, dus je kunt er nog heen, dan kun je hem je boeken laten signeren.” Signeren? Mijn boeken haalde ik bij de bieb, die kon ik toch moeilijk laten signeren. Ik durfde me eerlijk gezegd ook niet meer aan W.F. te vertonen. Ik nam mijn camera aan, bedankte meneer Nasi en ging naar huis.
Hermans had trouwens gelijk, met een pocketcamera valt geen fatsoenlijke foto te maken.