Dolphin Address 4 2003
20 juni 2003
'And it's only the giving that makes you
what you are.'
Jethro Tull
'Wond'ring aloud', Aqualong
Het is verre van mogelijk een sluitend verslag van het zwemmen met Dusty te geven. Ze spiegelt zich niet zelden aan degene waar ze mee zwemt. Ook heeft ze zelf haar hummen en verschilt van dag tot dag.
De meest directe manier om haar in woorden te vangen is het beschrijven van haar lichaamstaal. Een letterlijke weergave hiervan zou echter smoren in een overvloed van richtingwijzers. Een beweegredenering volgens haar motieven verkleurt al gauw naar het palet van de schrijver.
Toch zijn het juist de specifieke interacties die ons vervullen, van bespiegeling tot uitgelatenheid. De opvallendste zijn ook het minst begrijpbaar: 'Vandaag was ze opgewondener dan ik haar ooit heb meegemaakt. Ze vocaliseerde voortdurend: hoge piepjes, die bijna tegelijk leken te komen, knorrige rollertjes en, vergelijkbaar met anders, een overdaad aan echo-emissie.'(mijn 'eb-en-vloed-boekje', e&v)
Toen ik dit jaar voor het eerst met haar zwom, sprong ze helemaal uit het water(als begroeting?). Vervolgens bleef ze op armlengte afstand en liet zich maar twee, hoogstens drie keer met één vinger aaien(voorzichtig?).
Vorig jaar heb ik geprobeerd haar benaderingsfiguren te inventariseren. De methode was om haar met zichzelf te vergelijken. De klimmende toenadering in 'shoot', 'circle', 'sneak', 'stroke' en 'scort' staat beschreven in
Dolphin Address 8 van 2002.
Deze keer wil ik meer aandacht besteden aan wat ze doet als ze bij me is. Als het niet lukt om te leren van het verschil, kun je het altijd nog gebruiken om er mee te beschrijven.
Meestal nodigt ze me uit om te duiken door pal onder me op de bodem te gaan liggen. Soms is het een uitdaging, dan zwemt ze vlak voor me langzaam sneller naar beneden. 'Gisteren jakkerde ze iedere keer de mist in als ik naar beneden kwam om na een kleine bocht ook al weer langs te schieten.'(e&v)
Behalve op langere afstanden, zoals van Pollenawatch naar de Apenrots of terug, is ze steeds in perioden bij me. Deze variëren sterk in tijdsduur. Het enige dat ze gemeen lijken te hebben is dat Dusty even weggaat om haar neus te poederen. Wat dat betreft is ze, behalve vrouw, ook een natuurlijke artieste: hoe meer afscheid je neemt, hoe vaker je rentree kunt maken. Naar de aanwonende B&B-lady die zich van hetzelfde effect bedient, wil ik dit het 'Anna-effect' noemen: 'Hoera, hier ben ik gelukkig alweer'.
Soms kun je een gebeurtenis beter begrijpen door haar in een perspectief te zien. Het perspectief dat ik intuïtief aan een Dusty periode wil toekennen is dat van een knoop. Een knoop suggereert een traject, een afstand, diverse vormen van herhalingen, een ingewikkeldheidgraad, een derde dimensie, een begin en een eind en niet te vergeten, een onoverzichtelijk mysterie. Dit illustreer ik graag met de Ierse knoop die ik zelf overdag op mijn beide sweatshirts draag.
Natuurlijk is het zwemmen met Dusty niet een en al ontroering en mirakel. Vooral als je het vaker doet worden dingen gewoner. Toch opent zich steeds weer mijn aandacht als ze laat merken zich van mijn aanwezigheid bewust te zijn. Sommige mensen spelen met haar door haar drijfzooi, zoals plastic zakken, te laten brengen. Dat vind ik te veel op apporteren lijken. Ik beschouw haar als mijn gelijke.
Laatst verraste ze me met een touwwier met een wortelkluit en vlak daarop een dubbelstengel kelpwier. Verwachtte ze er iets voor terug? Reciprociteit speelt een sleutelrol in de verdeling van bezit bij natuurvolkeren. Of was dit de zoveelste list om me mijn monovin te ontfutselen?
Het is geen wonder, dat MarMam, de nieuwsgroep voor zeezoogdier kundigen, geen bespiegelingen over 'friendly wild dolphins' toelaat. Wetenschappelijk gezien valt er geen peil op te trekken.
Mijn gedachten komen nog het dichtst bij een school die uit gaat.
Jan Ploeg, Ballyvaughn, 20 juni 2003
print versie