Dolphin Address 13
5 juli 2002
Het heeft niks met opscheppen te maken, maar sinds ik begonnen ben met het zwemmen met Fungi in 1992, heb ik de aanwezigheid gevoeld van hen die vanaf de kant meeleefden. Niet alleen ben ik een tussenpersoon tussen hen en de dolfijn, ik ben me ook bewust van een gevoel van steun van hen. Noem ze maar 'sub-porters'. Zoals vandaag, toen het weer es honden en katten regende, waren er toch mensen op de rotsen die gilden van plezier toen Dusty tussen Ute en mij uit het water sprong. Het was een extra verrassing toen ik later een briefje onder mijn ruitenwisser vond met het adres van een Franse familie die foto's van ons had genomen. Hopelijk binnenkort in de Photogalery van
www.irishdolphins.com en aan de staart van Dolphin Address.
In dit verband wil ik ook graag even terugzwaaien naar Freek en Ticki en naar Christien Verhagen.
Wij trachten gedrag vaak te begrijpen door er patronen in te zoeken. Hoewel dolfijnen in dit opzicht nogal onontrafelbaar zijn tonen de verslagen die ik de afgelopen twee weken geschreven heb de toenemende handigheid die Dusty zich ten aanzien van de watervleugel heeft eigengemaakt. Ik verwijs hier met opzet naar een 'hand'. Probeer maar es een plat voorwerp in een rechte lijn door het water te duwen. Zelfs als je al je vingers uitspreidt is dit heel moeilijk. Dusty 'prikt' een watervleugel op het puntje van haar onderkaak en jakkert er mee weg. Ze heeft de hydrodynamische eigenschappen van de vleugel niet alleen snel doorzien, ze heeft zichzelf ook geleerd er op een weergaloze wijze mee om te gaan. Het leeuwendeel daarvan speelt zich enkel voor mijn ogen af, want onder water.
Waarom dit gedrag? Een speelse lust tot toepassing van verworven kennis, zoals bij een student? Een uitgekiende strategie om het onbekende te leren beheersen, zoals bij een marktonderzoeker? Kennis, verworven om als bezit te dienen of als speerpunt voor beoogde visioenen? Is het niet de mens die enkel het nut ergens van in kan zien als het ergens toe dient? Ik heb het gevoel, dat de enige voorbedachte rade, die een dolfijn aangaat, de zekerheid is, dat na een onderneming een nieuwe situatie ontstaat, die zich niet tevoren vast laat leggen, maar die wel de aanknopingspunten voor een nieuwe actie aanvoert.
Zo kan ze bouwen op ervaringen, maar ook volledig overstag gaan naar iets anders. Zo'n 'open geest' komt nog het dichtst bij dat van een kind. De manier waarop ze, althans in het geval van de watervleugel, haar kennis vergaart is heel menselijk. 'Trial and error', gevolgd door inductie en deductie is een onderzoeks techniek die ook schering en inslag is in wetenschap en dagelijks bestaan. Het zijn de keuzes die ze maakt die zo uniek zijn, omdat ze geheel voortkomen uit haar expertise als dolfijn, als volmaakt waterwezen. Het grimmige is, dat de mensen die daar het meeste verstand van horen te hebben, Marin zeldzame gevallen hiervoor open staan.
Haar volgende ontwikkeling ligt duidelijk in dieper water. Ze begint tamelijk veeleisend te worden. Ik probeer met haar tot een afspraak te komen. Ze krijgt de vleugel alleen als ik hem aan haar geef. Aan de spiegel, moet ze begrijpen, istie van mij. Ik heb hem nodig voor mijn zwemtechniek. Maar het wel geweldig om te zien met welk een gratie ze door het water beweegt om precies met haar snuit uit te komen bij het handvat van de vleugel. Als ze blijft proberen, draai ik haar gewoon de rug toe. Dat soort lichaamstaal moet ze maar begrijpen. Maar als ik de vleugel naar beneden stoot, dan mag ze 'm hebben en dat doet ze dan ook, op volle kracht. Ze duwt 'm naar 10 meter diep, laat 'm los, zodat ie steeds sneller opstijgt en snaait 'm weer mee om nog verder en dieper te gaan. Ze gooit hem voor zich uit, alsof ze zoekt naar het juiste gevoel, dan gaat ze in 'warp speed' en verdwijnt met een flits in het groene grijs.
Ze houd de vleugel langer bij zich, neemt 'm ook vaker opnieuw en gaat er verder mee weg. Zo ver, dat mensen boven op de rotsen mij aanwijzingen moeten geven om hem weer te vinden. Als ik hem dan uiteindelijk heb probeert ze allerlei trucs om me hem weer te ontfutselen. Een keer ging ze heel dicht onder me zwemmen, ze droeg me bijna, en legde haar snuit op het handvat van de vleugel. Maar er is zelfs zachtmoedigheid in haar zeuren. Als ze zou willen, kan ze 'm zo van me afpakken. Ze bleef proberen, ze blokte me, liet zelfs haar tanden zien. Toch maar volhouden, 'You can't always get what you want', vooral als je 't niet terug brengt.
Net toen ik het water uit krabbelde, sprong er een vijftal Belgische dolfijnenfreaks in hun ondergoed in het water en hadden de grootste pret.
Dolfijnen zijn met ingang van onmiddellijk anders tegenover andere mensen.
Dolphin Address 13, Jan Ploeg, 5 juli 2002
print versie