27 juni 2002
Het lijkt wel of de golven elke dag een beetje hoger worden, maar dat zal wel met het tij te maken hebben. Mijn te waterlating, met uitgestrekte handen op de vleugel gaat me steeds beter af. Zo heeft m'n hele lichaam maar weinig diepgang, dus minder kans om met een knie, of erger, tegen een rotsblok aan te knallen. Ook heb ik direct zicht op de bodem, want ik mag graag zien waar ik ben. En, zoals eerder gemeld, alleen al door het momentum van de insprong ben ik gelijk op veilige afstand van de rotsen.
Te water dus weer bij Pollenewatch en lekker met de golven mee naar de tweede bocht. Ik zag Ute's blauwe badmuts al uit de verte en toen ik dichter bij kwam zag ik Dusty stil schuin omhoog naar Ute's gezicht toe liggen. Het was me daar toch een zootje. Er dreef wel drie kuub blanke kwallen vervlochten met touwwier. Ik kwam er een paar keer in terecht en lekker is heel anders. Dus ging ik een stukje uit de kant. Dusty zwom steeds naar me toe en ging dan vlak boven de bodem hangen. Er kwam een nogal onbeschofte jongen in het water, die me een paar keer gewoon weg probeerde te duwen om zelf bij Dusty te komen. Grappig was dat ze hem heel subtiel ontweek. Er kwam nog een vrouw in het water, een Duitse, die al 22 jaar in Ierland woont en vriendin is met Ute, Sussanne is haar naam.
Omdat Dusty steeds naar mij kwam, waarom weet ik niet zeker, eerst was ze helemaal niet in de vleugel geïnteresseerd, maar dankzij vin & vleu ik ben natuurlijk veel sneller en wendbaarder dan andere zwemmers. Op een gegeven moment vond ik het bijna een beetje genant worden, want ze zwom steeds vlak langs me heen of lag zowat tegen me aan. Dan zwom ik maar naar Ute of Susanne om haar met hun te delen.
Op een gegeven moment liet ze haar tanden een paar keer zien, dat doet ze anders nooit, en even later, duwde ze tegen de vleugel. Daar was ik al bang voor, nu zou ze even helemaal niet naar de anderen komen. Ik besloot: 'Voor deze keer dan.' Even dacht ik dat ze het WK voetbal volgde. Ze 'nam de vleugel aan', 'legde 'm dood', stootte 'm een paar keer vooruit, ondertussen keurend kijkend met kleine, schattende hoofdbewegingen, alsof ze dribbelde en nam hem toen vertikaal op de punt van de snuit, een tikje aan de rechterkant en weg was ze. Ik schatte haar compensatie drukboog in en het scheelde nauwelijks. Ze wilde vrijwel direct nog een keer.
Ik duwde haar resoluut weg, maar dit keer hielp dat niet. Bovendien liet ze haar tanden weer een paar keer zien en dat vind ik niet leuk. Dus heb ik me maar een paar keer om mijn as van haar afgedraaid en toen gedroeg ze zich weer. Inmiddels was ik best een beetje beroerd geworden van al die hoge golven en ik lag een beetje in tweestrijd: dikke kans dat ze met mij mee zou zwemmen en dat zou sneu voor Ute en Susanne zijn, en ik had al genoeg met die golven te stellen en lag niet zo te wachten op een Dusty die waarschijnlijk toch alleen maar met mijn vleugel wou spelen.
Ik ben eerst maar een poosje bij Ute en Susanne gaan uithangen in de hoop dat ze daar zou blijven plakken. Op een gegeven moment heb ik de terugtocht aanvaard, maar ik had beter moeten weten: een dolfijn laat zich niet verlakken. Ik was nog geen 50 meter ver of ze schoot met een rotgang steeds schuin van uit links- of rechtsachter vlak onder me door. Ik kreeg best een angstig gevoel en besloot terug te gaan naar de tweede bocht. Indertijd heb ik hier met Keith gezwommen, dus ik ken de aanlandingssituatie en was dan ook geen groot probleem om er uit te komen. Vlak na mij stapte Suzanne er ook uit. Ze raadde me aan om lopend terug te gaan. Bij hoogwater en zo'n harde wind konden voor Pollenewatch plotselinge sterke stromingen ontstaan en was het er niet pluis. Zou Dusty me hiervoor willen hebben waarschuwen? Ga er zelf maar es inliggen. Dan wil je haar wel geloven.
Vanmorgen, 6 uur
Mooier weer had ik me voor m'n verjaardag niet kunnen wensen. Omdat er gisteravond een stoomwalsje op m'n oude plekje stond moest ik wel een nieuwe vinden. Ik was laatst al even op verkenning uitgeweest en ontdekte dit plekje, maar toen stond er een tent. Nu sta ik er en ik zou hier bijna niet weer weg willen, zo mooi! Er ligt hier een tapijt van kleine gele en paarse bloemetjes om me heen te glooien. Vlak bij hier is een heel diep dal, waar helemaal onderin en uit de wind Irena laatst een kampvuur heeft aangelegd om de zonnewende te vieren. Recht voor me zie ik de oceaan met brede kuiven binnenkomen op het strand. Achter me de verweerde steenhellingen van 'The Burren', tegen belicht door een met wolken afgeschermde ochtend zon. Overal om me heen meer schapen dan wolken. Ik neem een paar teugen uit mijn 5 liter zwembad en duik nog even weer in het dons: ik ben de hele dag nog jarig.
Dolphin Address 11, Jan Ploeg, 27 juni 2002
print versie