Dusty is een wezen met een bewustzijn. Alles wat ze doet heeft ergens mee te maken. Dat is echter niet altijd even duidelijk voor ons, omdat ze in heel andere fysieke omstandigheden leeft dan de onze. Dat moet, in plaats van haar schijnbaar onsamenhangend gedrag toe te schrijven aan toevalsanimalismen, altijd in gedachten gehouden worden wanneer geprobeerd wordt haar te begrijpen.
Zoals ik al opmerkte in deel 2 van 'Janimal', gebeurt het regelmatig dat een ontmoeting met de dolfijn gewoonweg te veel is om te bevatten en dat pas later op de dag, en soms zelfs dagen later, je tot inzicht komt over wat er gebeurde. Dan doet het er niet wezenlijk toe wat 'eigenlijk' waar is, zolang je het in overeenstemming kunt brengen met je begrijpen en daardoor kunt openstaan voor de helende werking die haar uitwerking kan krijgen in de gevolgen. Uiteindelijk zijn wij, gewone mensen, niet gebonden aan wetenschappelijke voorschriften en hebben we recht op onze eigen opvatting van gebeurtenissen.
Vergeleken met de toegankelijkheid van White Strand is Pollenawatch minder aantrekkelijk voor zwemmers. Ook heeft Dusty's territoriumgedrag veel zwemmers de moed ontnomen. Daar komt nog bij, dat op de zeldzame mooiweerdagen Dusty meegetroond werd door gemotoriseerde maniakken. Dus zocht Dusty elders menselijke belangstelling en vond dat volop bij de toeristen in Doolin.
Toen we bij Pollenawatch aankwamen, was ik dus heel blij toen ik haar met Belgische Hans zag zwemmen. Jane was net uit het water gekomen en vertelde dat er eerder speedboten waren geweest die Dusty hadden meegenomen. Kort daarop kwam Hans uit het water en verdween Dusty.
Na ongeveer anderhalf uur begon ik stenen te gooien naar de paddenstoelvormige P'watch rots die nog net onder water zat. De treffers slaan een geluid dat uitwaaiert onder water en dit heeft vaak gebleken Dusty op mijn aanwezigheid te attenderen. Omdat dit niets uithaalde, begon ik mijn specifieke Dusty-repertoire te fluiten en dat moet ze hebben herkend, want binnen 5 minuten verscheen ze. Ze was nauwelijks aangekomen of ze begon een vertoon van huiveringwekkende woestheid, zoals je kunt zien op de foto's in Dolphin Address nr. 9. Toen veranderde ze haar gedrag in betoverende en elegante krachtsprongen en ten slotte lag ze heel stil recht voor Joy (foto homepage Dolphin Address nr. 9), die haar een eindje verderop fotografeerde.
Wat nu kan haar bewogen hebben om dit gedrag te vertonen en te veranderen? Ik weet dat natuurlijk niet zeker, maar ik kan proberen me in haar denken te verplaatsen.
Zoals ik al eerder opmerkte, is Dusty een wezen met een bewustzijn en naar mijn ervaring doet ze alles met een reden, haar reden. Ze had me al een hele tijd niet meer in het water gezien en herkende mijn aanwezigheid, nadat de stenen de P'rots hadden geraakt, aan mijn fluitmedley. Maar toen ze de Potvisrots naderde waar ik me op bevond, was ze erg teleurgesteld dat ik niet in het water lag. En reageerde ze haar ontsteltenis uit op het water. Het is aannemelijk dat, hoewel ze boos werd toen ik niet in het water was, ze tegelijk ook blij was om me weer te zien, hetgeen haar stemming veranderde tot een vertoon van schoonheid. Wij mensen kennen deze tegenstrijdigheid van gevoelens ook, bezorgdheid omdat je geliefde niet op een afspraak komt en zowel woede als blijdschap wanneer hij of zij uiteindelijk komt opdagen. De dolfijn mag dan andere rationele standaards hebben, maar haar emotionele perspectief is niet zo anders dan het onze. Misschien spreekt ze ons daarom wel zo aan.
foto Joy Orpen
Toen, gekalmeerd, wendde ze zich tot Joy, in wie ze al eerder grote belangstelling had getoond toen ze op haar wachtte om in het water te komen. Zoals ze daar nu ook weer lag te wachten.
Nu durf ik mijn voorstellingsvermogen enigszins te rekken door te veronderstellen dat ze ook deze grote belangstelling voor Joy toonde, en geen enkele meer voor mij, om me een tikje jaloers te maken.
Nadat ze een paar minuten vrijwel volkomen stil had gelegen, minder dan 3 meter van Joy vandaan, vertrok ze zonder zich nog tot mij te keren.
foto Joy Orpen
Dit is dan dus mijn verklaring en er zullen zeker mensen rondlopen die gaan roepen dat ik de dolfijn aan het vermenselijken ben. Maar uitgaande van het feit dat ze kan denken en voelen, moet er wel een motivatie ten grondslag liggen aan haar gedrag. En deze is de beste die ik tot nu toe heb kunnen bedenken.