Dolphin Address 31
28 juli 2005
Het is algemeen bekend dat je soms niet weet wat je hebt totdat je het mist. Ik kwam daar bij toeval vandaag een interessante variant op tegen.
Ik had voor meer dan twee weken elke dag met Dusty gezwommen. Dit is niet een simpel zwembad gebeuren. In het begin lijkt het er nog op, maar zodra Hare Zilverigheid verschijnt wordt ik in haar zog getrokken en probeer zo dicht bij haar te komen als ze me toelaat. En ze kan in al haar schoonheid een wrede meesteres zijn. Als we diep gaan heb ik soms het gevoel dat ik daar voor altijd zou kunnen blijven, maar ik weet dat als ik het te lang rek ik zonder waarschuwing het bewustzijn verlies. Mijn gevoel geeft dan met tegenzin het commando over aan mijn verstand en ik besluit door de spiegel te gaan terwijl Dusty nog een loom rondje draait.
Zij heeft 8 minuten; Ik hooguit twee, misschien twee en een half als ik zuurstof spaar door me vast te houden aan een kelpstengel.
In het betrekkelijke vuur van het ogenblik worden mijn krachten geïnspireerd door haar aanwezigheid, maar als ik uiteindelijk de rotsen op kruip slaat de zwaartekracht toe en ben ik bekaf. Omdat mijn voeten zeer doen op de scherpe en kantige rotsen wankel ik pijnlijk naar de hoge plek waar ik mijn duiklaarsjes op heb gegooid zodat ze veilig liggen voor opkomend water. Dan ben ik eerst voor een kwartier enkel aanwezig in den vleze.
De laatste paar dagen was ik de uitputting nabij, dus ik besloot een snipperdag te nemen en m'n gemak te nemen op het weitje.
Terwijl ik zat te chillen kon ik mijn ogen niet echt van het zilte nat afhouden, stilletjes hopend op iets dolfijns. Een paar zwarte stippen bleken door de verrekijker vissende aalscholvers te zijn en de rest was stilte.
Mijn aandacht piekte toen ik een vreemdsoortig patroon in de golven ontwaarde dat tegen de rest afstak. Het leek niet op opwervelingen van een dolfijn noch op een omspoeling van onderwater rotsen waarvan ik trouwens wist dat ze daar niet waren. Het moest iets redelijk groots zijn, wat een enkele vis uitsloot, maar niet per se een school. Theoretisch kon het een zeehond of misschien een otter zijn, maar er zat niet echt beweging in.
Ondertussen draaide de wind en de plek bewoog langzaam in zuidelijke richting. Ik hield het bijna drie uur in de gaten en mijn hersenen kraakten van het zoeken naar een acceptabele verklaring van dit intrigeren.
Misschien is het goed een mysterie te hebben. Als iedere vraag z'n eigen antwoord invult zouden we op kunnen houden met vragen. Het onbekende bergt iets zeer opwindends en inspirerends.
Ik weet niet wat ik gemist heb, maar ik had er wel een paar hele mooie fantasieën over.
Jan Ploeg, Weitje Fanore, 28 juli 2005
print versie