Gisteren was waarlijk de eerste dag van de rest van mijn leven. En het begon al bij het aan boord gaan van de Doolin veerboot naar Inisheer. Mijn zolang-als-Dusty-vriendin Jane was er ook. Dus kletsten we ons over naar het eiland in een poosje en arriveerden in een waar paradijselijk oord. Ik hou van hoog water, al neemt het een langere reis, tot 12 meter, om de bodem te bereiken. Dat zal wel iets met overvloed en vrijgevigheid te maken hebben. Het water was heel rustig, de enige golven werden gerezen door mens-gemaakte objecten, zoals boten. Het water leek kristalhelder, maar het mooist was dat Dusty bij de trapstenen was. Na een korte groetknuffel spoedde Jane zich naar de rotsen. Ik slenterde naar het hotel voor mijn morgenthee en de losse babbels met elk die dat wilde. Daarna ging ik naar Mortien’s schuurtje voor m’n spullen. Mijn rotszitje was onveranderd de winter doorgekomen en afgelopen maandag had ik mijn loodgordel en zeeschoenen in het gat naast mijn zitje gedeponeerd en bedekt met losse stenen. Ik groef ze op en deed m’n rugzak in het gat en begon met uitpakken. Mijn systeem werkte nog steeds vlekkeloos. Het is even wat werk, maar het voorziet in al mijn behoeften.

Een half uur later was ik klaar om er in te gaan en Jane stond op het punt om het water te verlaten, maar wachtte even op mij om Dusty over te nemen. Dusty leek zich wel bewust dat ik er aan kwam en naderde me zo dicht mogelijk. Dat was ongeveer waar het water me begint te dragen, nadat ik er kontje schuivend in was gegaan. Ze eiste bijna een knuffel door mijn toegang te versperren tot het diepere water dat ik nodig had voor essentiële manoeuvres. Dat was een beetje ongemakkelijk, maar het lukte me om met duwen en knuffelen me een weg te banen naar betere diepte en we vierden uitgebreid ons weerzien.
Toen zwom ik naar de rotstuintjes die ik de mooiste vind van waar ik dan ook met Dusty gezwommen heb. We speelden een beetje verstoppertje tussen de pracht-zachte wieren tussen de ruige, gebeeldhouwde rotsformaties. Het is me vaak opgevallen dat de kleuren onder water een toegevoegde kwaliteit hebben, doordat ze levendiger zijn door het licht dat wordt vastgehouden binnen het water, zelfs als er geen zon is. Het was een prachtige tocht met Dusty, die overal waar ik haar het minst verwachtte tevoorschijn kwam en we samen gewichtloos door deze wereld van natuurlijke wonderen wiekten.
Toen we  bij de pier aankwamen ging de toeristen vissersboot net weg zodat het onderste piereinde helemaal vrij was. Ik sloeg mijn watervleugel een paar keer tegen de sporten van de ijzeren ladder, maar dat bleek overbodig, Dusty bleef dicht bij me. Ik zwom naar de trapstenen, zodat een paar meiskes Dusty ook konden aanhalen. ik filmde Dusty veel, gewoon, omdat het weer kon. Ze deed geen uitzonderlijke dingen en ik had niets gebracht om mee te experimenteren. Ik wilde alleen maar wat zij wilde, dat we het goed hadden. Ik was er ongeveer anderhalf uur in en was nog langer gebleven als er niet een hond met een van mijn zee schoenen aan de haal was gegaan en probeerde kijkers er toe te bewegen deze in het water te gooien. Ik werd echt boos: die verdomde zelfde hond heeft mijn zee schoenen al vaker weggemaakt en ik heb ze hard nodig voor als ik er uitkom want mijn voeten voelen het kleinste kiezeltje, maar ook sparen ze mijn neopreen sokken.
Het was lekker warm op de rotsen en ik nam de tijd, zoals gewoonlijk, om op m’n gemak uit m’n pak en weer in m’n kleren te gaan. Het eerste wat ik naging was of het stoma zakje met mijn dialyselijn droog gebleven was na 1,5 uur in het water en een paar duiken tot 5 meter. Dat was het en dat bekroonde mijn vreugde, dacht ik.
Ik trakteerde mezelf op een zalmsalade bij het hotel als een verlaat verjaarscadeau en had een altijd interessant gesprek met mijn oude jonge vriend Michael French. Ik veerde terug op het bovendek van de Jack B. en werd gered door Donie’s stevige handdruk toen ik van de landingsbrug de oude pier op strompelde.

Thuis haalde de teleurstelling naar me uit toen ik mijn video’s bekeek. Mijn Midland xtc400 camera heeft een verstelbare lens die in drie standen kan worden gezet, afhankelijk van hoe de camera wordt gehanteerd. Ik herinnerde me deze een kwart te hebben gedraaid van mijn gebruikelijke camera positie op de rug van mijn hand. Dat had ik niet moeten doen. Alles wat ik gefilmd had lag op z’n zij. Ik weet niet hoe ik video kan roteren, enkel hoe dat met foto’s te doen. Dus bedacht ik dat de videos geen ’total loss’ hoefden te zijn, omdat ik deze kon uitkammen op mooie schermopnamen en dan deze roteren. Alles met elkaar nam ik 28 foto’s van de video’s en toen ik ze door mijn iPhoto haalde, bleek dat er een mazzeltje stak in mijn opzij video’s. Als ik deze foto’s van de correcte lensoogst had genomen, dan zouden ze breder dan hoog geweest zijn en de weerspiegelingen van Dusty tegen de onderspiegel zouden kort afgesneden zijn. In plaats daarvan waren de beelden die ik had genomen, eenmaal geroteerd, hoger dan dat ze breed waren, en gaven ze het totale beeld van Dusty als wel van haar weerspiegeling. Ik ben in mijn nopjes met deze meevaller van serendipiteit die geresulteerd heeft in een serie foto’s die anders tot middelmatigheid gekort zouden zijn.