Waar het Universum zoal in voorziet! Sinds ik begonnen ben met hemodialyse afgelopen december heb ik gesmeekt om een shunt (aansluiting) in mijn arm aan te brengen, omdat, naar verluide, mijn halsaansluiting niet waterdicht is. Omdat een van de twee lijnen rechtstreeks naar mijn hart gaat zou het te gevaarlijk zijn. Maar, zoals gewoonlijk, was er een wachtlijst…

En gewacht heb ik, terwijl de tijd als water door mijn gebalde vuisten druppelde. Tegen het begin van mei zag ik mijn zomer wegwieken. De shunt operatie vergt minstens zes week genezing en dan moet de lijn er uitgehaald worden, wat nog es zes week herstel kost. Mijn Kunstacademie nam al mijn liefde en aandacht in beslag, maar in mei moesten enkel nog wat losse einden verknoopt worden en ik zag de zomer naderen als een groot zwart gat waar ik doorheen moest landrotten in toenemende frustratie. Ik schreef een uitgebreide uiteenzetting aan mijn bevelvoerende dokter, probeerde een gesprek met hem te regelen, werd voor de gek gehouden met Ierse beloften, alles voor niks. Ik heb mijn hersens afgepeigerd met de krankzinnigste voornemens, zoals een dialyse staking, het uithangen van mijn ‘enfant terrible’, het stalken van mijn dokter, maar alles wat ik bedacht groef enkel mijn eigen valkuil.

Sinds mijn oogoperaties vorig jaar tranen mijn ogen gemakkelijk. En met zo’n miserable zomer in het verschiet vond ik mezelf dagelijks in tranen. Pas sinds eergisteravond besefte ik dat het Universum me had voorzien van mijn eigen zout water oceaan. Dat was het moment nadat mijn plan was goedgekeurd.

Mijn plan is gebaseerd op het voorstel van Michelle. Om de uitgangswond van mijn Spoeldialyse droog te houden stelde zij voor om een stoma zakje te gebruiken. Dat heeft meer dan 2 jaar perfect gewerkt en ik zal haar altijd met dankbaarheid gedenken. Dezelfde oplossing heb ik naar voren gebracht inzake het waterdicht maken van mijn lijn, plus de extra zekerheid van een grote overlappende pleister, ook waterdicht. Daar overheen wil ik een mouwloos één millimeter neopreen hemd om alles op z’n plaats te houden als ik me in mijn wetsuit worstel.

Mijn opluchting was astronomisch. Gisteren was mijn laatste dag op school, dus voor me ligt wederom het soort zomer dat Ierland zo dicht bij mijn hart heeft doen komen (maar niet te dicht). En het seizoen is alweer van start gegaan. Sinds een paar weken is Dusty samen met een andere dolfijn gezien! Ook schijnt ze de voorkeur te geven aan Doolin Harbour boven Inisheer. Nu is het water bij Inisheer een stuk helderder dan in Doolin, maar Doolin is logistiek zo’n stuk eenvoudiger. Ik kan er elk moment van de dag zwemmen en omkleden in mijn bus. Inisheer houdt in met de veerboot van 10 uur heen, omkleden op de rotsen in wat voor weer dan ook en terug met de 4.45 middag boot.

Ik heb vaak beweerd dat in het water springen bij een dolfijn niet je mentale aandoening oplost, maar mij heeft de dolfijn doel en richting gegeven in mijn leven. En nu, op de kunstacademie, heb ik dit een niveau omhoog gebracht. Het bouwen van het woongedeelte van mijn bus in karton heeft me grond aan de voeten gegeven in LSAD (Limerick School for Art and Design). Het WaterVleugel project was een geweldige oefening in vloeistof dynamica en resulteerde in een werkbaar uitprobeer model.

Het ‘Ogen op Steeltjes’ project was een geweldige oefening in het waarnemen van de wereld in een ander perspectief en laat zich gemakkelijk uitbreiden naar de dierlijke ervaringswereld.

En natuurlijk heb ik plannen voor de zomer en daarna, want ik blijf mijn scheppingsdrang richten op dolfijn. Mijn allereerste project zal het aanpakken van een probleem worden dat ik al heb zolang ik met dolfijnen zwem. Ik heb een groot aantal gunstige omstandigheden nodig om de dolfijn te videograferen. Het zicht moet goed zijn, bij voorkeur met zonlicht, geen afleiding voor de dolfijn, zoals andere zwemmers, boten, jet ski’s, andere dolfijnen en natuurlijk moet de dolfijn in de buurt zijn en in een goede, nieuwsgierige stemming.

Zoals je op Dolphin Address kunt zien heb ik ruim over de honderd video’s met Dusty bijeengebracht. Maar wat ik heel graag zou willen filmen is Dusty die met mij interacteert, reageert op allerlei soorten van communicatie en experimenten die resulteren in interessant en uniek gedrag. Twee jaar geleden deed ik zo’n poging bij Inisheer. Ik bevestigde de camera aan de WaterVleugel en meerde deze aan een steen in een zak aan een touw in lijn met de stroom. Dit was nog niet stabiel genoeg in een richting, die naar waar ik Dusty wou ontmoeten. Dus prakkiseer ik nu over andere oplossingen, zoals de camera aan de bodem bevestigen en er dan boven gaan zwemmen.

Ik doel in mijn denken dat tot op de kleinste dingen die Dusty doet, of juist niet, alles voor haar iets betekent. Dat oppert dat er een reden is voor alles wat ze doet. Iets om naar uit te zien. Om haar leven te leiden, niet op een antropomorfe manier, maar meer op een Ani-morfe wijze, me voorstellend in haar huid met een uitgebreid arsenaal  van eigenschappen die ik van haar ken, uitgewerkt in interviews met haar. Onderzoek met een glimlach dus, met de nadruk op het fijne van haar vin-vingers.
Slaat met den vlakken hand op het water met een snelheid van 40 km/u. Zo snel spoedt zich een dolfijn door het water. Den wederstand verdeeld zich over des dolfijn’s gelaat. Veel dolfijnen hebben sport-strepen…