Ik geef nu zo'n 20 jaar cursussen in spirituele & persoonlijke ontwikkeling. Op de morgen van een cursus over rijkdom kreeg ik helemaal uit het niets £4000. (Klaarblijkelijk werken mijn technieken! ;-) ) Ik besloot naar Mexico te gaan en tijd door te brengen op beide kusten van de Baja, met de grijze walvissen in het westen en de blauwe walvissen in het oosten, op de Zee van Cortez.
Ik ben dol op alle walvissen, maar Blauwe walvissen zijn niet alleen de grootste wezens op aard, ze zijn de grootste OOIT! Ik had de prachtigste ervaringen op de twee maal dat ik van kust naar kust ging. Ik hield van het land, ik hield van de mensen, ik hield van het eten, maar het meest van alles hield ik van de walvissen en dolfijnen. Zelfs de Manta roggen hadden de grootste pret en waren vol humor- op een gelegenheid op de Zee van Cortez, wilden ze zo graag aandacht dat ze dolfijnen nadeden. Niet alleen sprongen ze uit het water, maar zwommen ook met hun lichaam half opzij boven water gedraaid, wat precies op een rugvin leek. Tegen die tijd was ik zo kind aan huis in het kantoor van de boot, dat ik aangezien werd als lid van de bemanning. Die avond, nadat we door de Mantas geplaagd waren, zagen we een ademspuit in de verte. Terwijl het langzaam donker werd, zagen we 3 Blauwe walvissen tegen een onbewoond eilandje. Op een gegeven moment begonnen ze ons een serenade te geven met ademspuiten-niet enkel een verbluffend aanzicht, maar de geluiden kwamen in een nauwkeurige volgorde, de een na de andere, dan nog een keer, dan elke buitenste walvis voor de middelste-het was een gift van onvergelijkbare waarde waar ik nog steeds van droom. Ik ben er zeker van dat het een gift en een boodschap voor ons was. Toen zwommen ze een tijdje met ons mee, alle 3 rond de kleine boot, om de beurt de leiding nemend en een aan elke kant tot het donker was en we in stilte en duisternis terugkeerden naar de haven, de vage lichten van Loreto in de verte. Ik zat op de boeg met bungelende benen en keek uit over de zwarte zee en omhoog naar een veld van eindeloos heldere sterren, voelde me volledig tevreden, heel, compleet en onuitsprekelijk gelukkig. Geen van ons sprak. Dat was niet nodig.
Aan de westkust zijn lagunes waar de Grijze walvissen komen om te paren en te baren. Magdalena Bay is de meest toegankelijke, maar daarom ook de drukste. Daarom ging ik meer naar het noorden naar Guerrero Negro. Op een dag kwam er een groot vrouwtje naar de boot, haar neus ging er onder en ze rolde een beetje opzij tot haar oog omhoog keek, recht in de mijne. Op dat moment wierp ik m'n zonnebril af en nam haar blik in me op. Onze ogen hielden elkaar vast voor een onbestemde tijd. Al wat ik weet is, dat toen ze uiteindelijk verder ging, ik was veranderd. Iets in mij was verschoven, ik zou nooit meer dezelfde zijn.
Terug op de oostkust, op de Zee van Cortez, was ik op een dag er op uit met Fernando. Een groot Blauw jong mannetje leek in ons geïnteresseerd. We bleven in de buurt met hem in gretige afwachting. Iedere keer dat hij dook, telden we de minuten tot we hem weer aan de oppervlakte konden verwachten. Hij kon natuurlijk overal weer boven komen. Een van mijn meest geliefde geluiden in de hele wereld is het geluid van de ademspuit- vooral na het afwachten. De stilte en de verwachting lijken intenser te worden als er 7 minuten voorbij zijn, dan 8….. Wanneer en waar komt hij boven? Alle aandacht is op het water, alle ogen kijken uit, dan plotseling is daar een ENORME ademspuit en we draaien er alle heen en gillen van verrassing en blijdschap. Die dag was de zee erg ruig. (Je weet dat je het moeilijk gaat krijgen als je Mexicaanse gastheer je zegt een reddingsvest aan te doen. Gewoonlijk is het overwegend 'Que Sera':-) Maar ik leek contact te hebben met de jongeman. Ik kon hem voelen aankomen naar de boot, hoewel ik hem zelfs niet kon zien. Mijn benen trilden, alsof ik zijn enorme energieveld voelde, ik wist wanneer en waar hij zou bovenkomen. Op dat moment riep een vrij jaloerse vriend op een ander bootje, 'hey Elizabeth, hoe is het om een Blauwe walvis in de boeggolf van je boot te hebben?'.
Maar de ervaring die zonder twijfel mijn leven veranderde- het aan de wortels schudde tot het uit elkaar viel, was weer op de westkust, deze keer in San Ignacio. Ik was op een klein Eco eiland, zonder elektriciteit, waar alle walvis ontmoetingen strikt in de gaten werden gehouden om de walvissen te beschermen. Op mijn laatste dag op het water kwamen we een vriendelijke moeder met een nieuwsgierig kalf. Ik was op de juiste plek op de juiste tijd en kon zelfs het kalf op de neus kussen. Drie keer.
Toen, terwijl mijn armen nog verzaligd in zee hingen, draaide de moeder zich, kwam naar de boot en kwam tussen mijn armen omhoog. Ik omhelsde haar. In dat moment voelde ik al mijn wensen oplossen, al mijn noden en hechtingen vervaagden. Wij waren in een veld van liefde. Niet mijn liefde voor de walvis, niet haar liefde voor mij, maar een verenigd veld van niet subjectieve liefde. Zo heb ik het beschreven voor de BBC filmploeg van 'Ocean Giants' die toevallig in de buurt waren en me vroegen, 'Hoe voelt het om een walvis te omhelzen?'
Mijn woorden waren echter betekenisvol in wegen die ik niet heb kunnen voorzien en misschien dan het contact had weerstaan. Ik had inderdaad al mijn hechtingen, al mijn wensen losgelaten. Twee dagen later realiseerde ik me dat mijn thuis voor 23 jaar, dat in een klein bosgebied met overvloedig wildleven was en waar ik van hield, niet langer goed voor me was. En met groeiend ongemak realiseerde ik me dat de relatie, die ik sinds mijn tienerjaren had, niet langer van waarde was. Negen maanden later, (de symboliek ontging me niet) verhuisde ik naar een klein huis in het noorden van Schotland, dat uitzag over de zee en de residente populatie in de Moray Firth van ongeveer 200 dolfijnen. Ik kocht een kleine boot en ga er regelmatig op uit om bij de zee en de dolfijnen te zijn. In de zomer zie ik ook Minke walvissen en af en toe Orka's als wel rijkelijk veel walvishaaien. Het afwerpen van mijn oude leven was zonder twijfel pijnlijk. Maar drie jaar later is mijn leven helemaal herschreven. Alles is veranderd op wijzen die ik me onmogelijk had kunnen voorgestellen. Maar het is rijker, vitaler en levendiger, delicater, onvoorspelbaarder, opwindend en ik ben gelukkig niet te weten waar ik volgend jaar om deze tijd ben. Ik ben tevreden niet te weten met wie ik (als eventueel) samen zal zijn. Ik ben vrij. Ik wil door de getijden worden gedragen, geblazen worden door de wind, aanspoelen en uitgewrongen worden. Want ik weet nu, zonder enige twijfel, dat alles goed zal zijn. Alles is zoals het bedoeld is te zijn. Mijn reis was niet gemakkelijk, er waren zelfs tijden dat ik me afvroeg of ik wel blijven wou, maar daardoor ben ik tot een diepe vrede in mezelf gekomen, een plek waar alles echt is. Ik ben waarlijk blij dat ik ben wie ik ben en dat niet hoef te veranderen voor niemands troost of toestemming. Ik heb geen idee waar de volgend fase me heen brengt, maar ik bungel mijn benen in het water en kijk op naar de sterren terwijl ik word gedragen door de stromingen van het leven.
www.reikitraining.org.uk