Ik geloof het nog nauwelijks. Freediver en Facebook vriend van mij, Eric van Riet Paap, die ik ooit een keer tegenkwam vorig jaar in Doolin, is in zijn connecties gedoken met als resultaat het adembenemende, crème de la crème, state-of-the-art, paradepaardje van het monovin gebeuren, een authentieke TRYGONS koolstofvezel lichtgewicht vin! For Free!!
Ik kan geen wijs houden, maar ik heb de tekst gered die me spontaan naar de lippen welde:
Hij kwam in karton,
zonder betalen,
de postbode vaderde een kerstmis grijns
want ik deed een salto mortale
Dat was niet verstandig. Sinds ik weer es door mijn rug ging eind April, bij het puinruimen op het weitje, schiet me een zenuwpijn op en neer mijn benen die me verkreupelt en het me soms vrijwel onmogelijk maakt om te lopen. Maar er is heel wat meer voor nodig om mij bij het water weg te houden. Het is juist een uiterst welkome omgeving, want de armen van de zwaartekracht nemen het gewicht van mijn benen op, elke diepere stap brengt meer verlichting en een heel ander stel spieren zijn prima in staat tot voortstuwing. Trouwens, ik ben altijd goed geweest in dingen waar ik bij liggen kan.
En alsof ik nog niet genoeg verwend was met deze unieke gunst droeg ook nog het universum haar steentje bij. Een paar week geleden wilde ik gaan kamperen op Inisheer en dacht dat mijn superlichtgewicht, op in een scheet, anderhalfpersoons Jack Wolfskin tent op Willem’s zolder lag. Hij lag er niet, ik had ons een aardig wat moeite kunnen besparen. Hij lag onder z’n bed. Maar de zolder bleek een schatgrot van de compleet vergeten dagen dat ik rijk was, zo’n tien jaar geleden. Er lagen verscheidene plastic zakken die uitpuilden van de speeltjes die te groot waren om in de bus te bergen, o.a. een nooit gebruikt natpak. Maar wat echt uitstak was een watervleugel die ik ooit maakte van glasvezel en epoxy,
die boven op een monovin draagtas lag, met zelfs nog een mono er in, zij het enigszins aan gevreten door de tand des tijds. En nu is de draagtas dus een absoluut hoera ding omdat het een veilige behuizing is voor het vervoer van mijn kostbare nieuwe monovin.
Eergisteren heb ik mijn mono doopgezwommen. Ik had ‘m al in het huis aan geprobeerd en kreeg met moeite m’n blote voeten er in. Maar op de slipway, met een lik shampoo gleed ik er in als Assepoester. Na een paar slagen vond ik de voetstukken zelfs een beetje ruim en licht ongemakkelijk in de volle kracht. Omdat ik vrij zeker wist dat mijn drie mil sokken niet pasten, dook ik in mijn sokken archief en koos een tot dan toe ongebruikt paar van twee mil. Ook kocht ik een schoenlepel. Het was een heidens karwei om er in te komen. Mijn linkervoet ging met moeite, maar mijn rechter ging enkel toen vriendin Joy op het blad knielde om het vast te houden en door mijn voet naar zich toe te trekken. Maar ik kwam er in! Doe ding: één mil sokken kopen!
Maar eenmaal in het water en nogal door elkaar gerammeld door windgolven werd ik me bewust van hoeveel macht deze Trygons geeft. Ik trotseerde golven en tegenstroom en kwam vooruiter dan in mijn stoutste verwachtingen. Ik moet werken voor de stuwkracht die ik nu heb, het gaat niet vanzelf, na twee uur was ik bekaf&doodop, maar zwemmen met Dusty was nooit een gemakje, en nu, tot ons beider verrassing&vreugd kon ik haar soms bijhouden in de binnenbochten van ons figuurzwemmen.
Ik ben op snelheid in één machtige flip-flap, dan duiken naar de bodem, ik til m’n bovenlichaam op door mezelf af te drukken tegen de vleugel, dan door de zwaartekracht gedreven en getrokken door de vleugel glijd ik onder een steile hoek, mono in Bultrug stijl, gevolgd door een wam-bam slag en ik vleugel over de wiervelden zo gewichtloos als mijn snelheid me baan-effect verleent. Ik ben verrukt van deze onverwachte bijwerking, een toename in neutraal drijfvermogen. Misschien zou ik mijn loodgordel moeten aanpassen, rekenend, dat als ik met minder lood toe kan en dus minder massa hoef voort te bewegen, ik nog meer energie heb voor de voortstuwing.
Maar terug naar nu. Ik ben niet alleen onder de indruk van de aanzienlijke toename in snelheid, het is de hele kwaliteit van het zwemmen. Manoeuvreren is zo meer voet-zeker omdat de mono preciezer inzetbaar is tussen een lichte hint tot koerswijziging tot een radicale ommekeer of een serie van maffe spring-sprongen in de rondte om de dolfijn op te winden. Het is zelfs enkel het vermogen onder de kap van deze Ferrari onder de monovinnen, waar je op rekenen kunt in het nat.
In mijn loop(zwem)baan als dolfijngek, die 28 jaar beslaat, zijn er mijlpalen zoals mijn eerste pijnloze monovin, mijn eerste effectieve watervleugel, mijn zwem met Grienden bij Tenerife, mijn eerste ontmoeting met Fungi, etc. En ik kan zonder twijfel schrijven dat deze monovin de deur opent naar een nieuw bestaan. Het voelt alsof me Oceaanburgerschap is verleent, ik een paspoort voor de derde dimensie heb gekregen, een aandeelhouder van het natte domein ben geworden.
TRYGONS bedankt, voor een monovin die zoveel meer is dan gratis!