Ik zou er niet over prakkiseren om nota bene in Dolphin Address een verhandeling op te nemen die gewijd is aan een onderwerp als nierdialyse. Ware het niet dat mijn buiten bestaan mij tot uitzonderlijke aanpassingen heeft genoopt.
Toen ik de mogelijkheid koos om me zelf te dialyseren werd mij aangeraden hiertoe in een huis te gaan wonen. Liever niet, dus. En toen ik specifiek inging op het waarom, luidde het antwoord dat ik, omdat hygiëne een eerste vereiste is, ik vaak en langdurig mijn handen moest wassen en daartoe veel stromend water nodig had. Nu stroomt water al gauw van zichzelf en in het perspectief van het weitje, waar elke liter drinkwater aangevoerd moet worden, was het eerste probleem hoe ik mijn handen, eerst een minuut, daarna nog es drie minuten, kon wassen zonder daar vele liters water onbenut bij weg te laten lopen. Want met eenmaal ontsmette handen kon ik het kraantje niet meer dichtdraaien. De oplossing vond ik door een uitzwaaibare plank onder het hoofdeinde van mijn bedplaat te monteren. Ik begin met het kraantje open te draaien en de mond ervan op een blokje, bespannen met neopreen, te laten rusten. Heb ik water nodig, dan schuif ik de jerrycan vooruit en als ik water wil besparen dan schuif ik hem weer terug. Dat schuiven doe ik tussen mijn onderarmen. Zo gebruik ik bijna alleen maar dat water wat ik nodig heb.
Het basisprincipe van dialyse is heel eenvoudig. Ik laat uit een plastic zak twee liter vloeistof lopen door een slangetje dat aangesloten kan worden op een katheter die is aangebracht in mijn buik. Deze vloeistof onttrekt de afvalstoffen uit mijn bloed die er normaal door de nieren wordt uitgehaald. Na een uur of vier, vijf laat ik de 'oude' vloeistof er uitlopen en de 'nieuwe' er weer in. Dat werkt allemaal 'vanzelf', op zwaartekracht. Nu is de bus vrij laag en om de zwaartekracht maximaal te laten 'pompen' moest ik de vloeistofzak zo hoog mogelijk plaatsen. Daartoe heb ik een elastisch koord zo hoog mogelijk overdwars gespannen. Een dienblad van de Mek rust daarop aan de ene kant. De andere kant van het blad zit met Duct-tape aan het plafond geplakt, stabiel en flexibel. De rol met handdoekpapier geeft nog een extra beetje hoogte en laat zich bovendien goed afscheuren voor als ik mijn handen moet drogen.
Op mijn buroblad heb ik dan nog een dienblad van de Mek waarop ik de aansluitingen verzorg. Op de vloer staat een krat met daarin de voorraad. Want er gaat nogal wat door me heen op een dag, acht liter in totaal. Dat wordt per twee week aangeleverd, maar dat kan ik bij lange niet allemaal in de bus opslaan en daarom mag het bij Willem op de trap. Wat je tegenwoordig al niet moet doen om te overleven!