Op Dolphin Address zul je geen protest vinden tegen de gruwelen die dolfijnen en walvissen worden aangedaan. Dat is niet uit zorgeloos- of onverschilligheid. Maar omdat het de verrukking verstikt die ook van de wereld der walvisachtigen uitgaat. Omdat er verlichting en genezing gevonden kan worden en omdat, in het bijzonder wat betreft mijn bi-polaire lotgenoten, dolfijnen levens kunnen redden.
Zoals het mijne. Mijn eigen hel begon op een morgen in mei 1973, toen ik wakker werd in een wereld die, in de woorden van Sting, 'grey and dead', grauw en dood, was. Veertien dagen later schoot ik boven goddelijkheid uit en nog es twee week later viel ik terug in een beschamende stilstand. En niemand wist wat er met me aan de hand was. De huisarts gaf me Aspirine en toen ik in een studieboek over psychologie een accurate beschrijving vond van de zwenkingen die mijn leven regeerden, zei de psychiater dat manisch-depressief iets veel ergers was. Veel erger dan mijn tegen de muur opklauwen van angst en ellende.
Het is niet alleen de geestelijke pijn die een bi-polaire storing veroorzaakt, deze gaat hand in hand met haar sociale gevolgen. De eerste meelevendheid verdwijnt al snel bij de afwisselende opstoten van blijdschap. En niemand begrijpt er wat van, en jezelf het minst. De onontkoombare vijand binnenin isoleert aan de buitenkant. Alleen dieren blijven van je houden.
Het is niet eenvoudig om vrienden te worden met een dolfijn. Voor de meeste mensen is de enige toegang een dierentuin of een dolfinarium en troost van een gevangene werkt niet erg bevrijdend. Zeker weten, want ik werkte daar verscheidene jaren als beeldhouwer, zodat ik 's avonds bij hen kon zitten, ziend hoe ze in oneindige ovalen door hun glazen kooi zwommen en mijn hersenen pijnigend hoe ik op z'n minst hun verveling kon verzachten. Mij werd toegestaan om op de watervleugel geinspireerd speelgoed voor hen te maken, dat ze gretig accepteerden. Totdat ik in een TV interview zei dat dit bedoeld was om hun afstomping te verlichten. Waarop de directie de speeltjes verwijderde.
Er is een heleboel onzin in omloop over de geneeskracht van dolfijnen. Ik vond geen instant herstel door bij Fungi, de Dingle dolfijn in het water te springen, maar zijn persoonlijke aandacht was troostend, z'n streken waren intrigerend en de saamhorigheid met andere dolfijnzwemmers hartverwarmend. Fungi werd een heel eigen vriend, iemand waarmee ik mijn liefde voor water kon delen, bij wie ik mijn zoekende ziel kon vinden en iemand die ik altijd daar wist, als een lange afstand opbeuring en een belofte voor de volgende zomer.
Geen medeleven begrijpt de manisch-depressieven beter dan haar eigen slachtoffers. Ik probeer het begrijpen van de dolfijn door mijn schrijven te mengen en medelijden over de menselijke wreedheid komt daarbij niet in aanmerking. Ik wil hun liefde, plezier en schranderheid delen met hen die het net zo nodig hebben als mezelf. Toen ik voor het eerst de video zag die Vanessa en Mike hebben gemaakt van Dusty toen ze voor het eerst van haar leven zichzelf in een spiegel zag heb ik zoete tranen gehuild. Voor mij was het het warmste gebaar dat we konden bedenken als dank voor haar vriendschap.
Toen werd de video verwijderd onder de druk van een paar zelf-benoemde, gemotoriseerd behoeders met onlogische argumenten. Er werd beweerd dat ze zichzelf had kunnen verwonden, dat zulke experimenten overbodig waren omdat ze eerder gedaan zijn, verantwoordelijk en in beheerste omstandigheden. Daarin werd vastgesteld dat dolfijnen zichzelf herkennen, dat ze niet op hun spiegelbeeld reageren als honden, die tegen hun spiegelbeeld blaffen, het zelfs aanvallen alsof het een andere hond is. Het lijkt mij dat dit temeer aantoont dat het tonen van haar spiegelbeeld aan Dusty niet het risico van aanval en verwonding draagt. Het unieke karakter van deze video is dat dit nog nooit eerder gedaan is met een wilde dolfijn. Je kunt zien hoe haar aandacht piekt, een spoor van ongeloof als ze probeert achter de spiegel te kijken en de tevredenheid waarmee ze haar eigen beeltenis aanvaard.
Een ander tegenargument werd gegooid op de menselijke reactie op deze video. Dat Dusty overstroomd zou worden met spiegels. Behalve deze belachelijke veronderstelling toont dit aan welk een kortzichtige visie op de intelligentie van de dolfijn deze 'hoeders' zich aanmatigen. Dusty is niet gekluisterd aan haar eigen nieuwsgierigheid. Ze kan en zal eenvoudig wegzwemmen van zo'n veronderstelde massieve uitnodiging tot zelfvernietiging, zou deze al plaatsvinden. Wellicht is het de bekoring van hun eigendunk dat de bespiegelingen van deze criticasters vertroebeld.
Reden te over om de naijver bij de vuilnis te zetten en deze schitterende VIDEO te delen. Plezier!