Als Dusty ooit gevierd is als 'glamour girl', dan was dat deze zomer wel in de haven van Doolin. De pier voorziet in een uitstekend zicht op dichtbij en ver weg, de veerboten werden warmhartig door haar verwelkomd en voor de wachtende passagiers was ze een opwindend tijdverdrijf. Bovendien was de aanlanding onderaan de trap een geliefde ontmoetingsplaats en de boothelling gaf een geruststellende golfwering aan de waterwilligen.
Voor Dusty was het van vitaal belang plezier hand in hand te laten gaan met voorzichtigheid. Het lidteken van parallelle schroefwonden dat als door mensen veroorzaakte harksporen in de vroege zomer op haar staartstok stond moeten een ernstige waarschuwing zijn geweest om uit de buurt te blijven van de donderende maalstroom achter de veerboten en de kinderen die van de pier sprongen waren als luchtaanvallen die ze spoedig leerde ruimte te geven.
Dusty moet zich blijven voortbewegen om haar situering meester te blijven. Zo kan ze zich begeven naar waar ze naar toe wil en gevaren ontwijken. In beweging kan ze manoeuvreren en een noodsprong maken. Zoals toen een boot die op een trailer de boothelling opgetrokken werd, losbrak en op haar af stormde. Ze explodeerde weg van de plons en liet een diepe draaikolk achter.
Op de eerste VIDEO kun je zien dat ze haar hoofd verheft om te ademen en te overzien waar ze heen gaat. Dit is slechts een van de vele dynamische profielen die ze kan aannemen.
Als Dusty stil ligt moet ze haar evenwicht bewaren, maar in tegenstelling tot mensen, is ze niet verankerd aan de zwaartekracht. Voor haar is haar eigen lichaamsmassa het meest solide. Maar ook dat staat niet absoluut stil. Iedere beweging die ze maakt wordt afgezet tegen haar massa, maar deze moet ook tegengegaan worden om het totaal in bedwang te houden. Je kunt heel duidelijk zien hoe ze dat doet in de volgende VIDEO.
In de eerste minuut kijkt ze geboeid naar dat ik mijn loodgordel opnieuw aandoe. Dan wendt ze zich tot George die haar aandacht vestigt op het flesje. Ze staat rechtop, en handhaaft dit met verfijnd balanceren, een gewichtloos ballet als in een ruimteschip, haar enige vinvast de traagheid van het water. De beweging van haar hoofd dat de fles volgt is de activiteit die ondersteund wordt door haar lichaamsmanoeuvres.
Dan besluit ze dat het geen zin heeft om te wachten totdat George de fles weggooit, drijft op tot horizontaal en zwemt weg. Op de achtergrond zie je nog even George die een engel-opstijging maakt.
Ik kan me niet herinneren haar ooit verticaal gezien te hebben bij de pier. Dat komt natuurlijk ook omdat het daar zo ondiep is, maar bij het hogere getij is dit niet onmogelijk. Maar gevaar van mensen is daar volop aanwezig en ze kan het zich niet veroorloven om haar vluchtmogelijkheden te verwaarlozen.
Het principe om jezelf tegen massa af te zetten werkt ook voor mensen op een heel andere manier. Nadat ik mijn plee-emmer onder bij de zee heb geleegd neem ik altijd wat schoon zeewater mee naar boven. Met dit gewicht kan ik niet enkel mijn evenwicht verbeteren, maar me ook 'optrekken' aan het tegengewicht aan mijn uitgestrekte arm.
En zo geeft de wereld der dolfijnen copy-right vrije verlichting door de toepassing van zwaartekracht.