Een woedende aflandige wind versnelt witte kammen die lijken op een breed verspreide zwerm zeemeeuwen. Dichter bij de kust vervlakt de spiegel in de luwte van de rotsen, maar wordt opgeheven door deinende waterbergen. De kronen worden zijwaarts afgeblazen en zijn gevlekt met ruitvormig schuim. Doordat het drab wordt weggeblazen verandert het water tot lichtgroen met een sombere achtergrond tegen een donkerende lucht.
Hoewel mijn appartement een luxueus alternatief biedt voor mijn nederig stulpje op het weitje en de beperkte ruimte van de bus met haar primaire voorzieningen, blijf ik wel contact houden met de overvloed der Natuur. Enkel de schaarse droge dagen bieden een veilig voetvast aan de rotsen en behalve de vreugde en uitdaging van het rotslopen, bevestigen mijn wandelingen mijn lichamelijk vermogen en algemene gezondheid.
Ik kan nu niet voortdurend de zee en Dusty's aanwezigheid in de gaten houden. En met name haar begeleiding van de kreeftenboot 'Prue Ester' uit Ballyvaughan die, als de wind dat toestaat, regelmatig de vallen checkt. Daarom ga ik minstens twee keer in de week langs Pollenawatch. Ze is niet altijd daar, maar er zijn tenminste minder afleidingen zoals boten en het toeristenverkeer bij Doolin en dat draagt bij aan de frequentie van haar bezoeken.
Afgelopen zondag begon onze P'watch typisch met Dusty, die binnen een paar minuten kwam opdagen, maar enkel drie bleef omdat het haar duidelijk was dat we niet van zins waren om in het water te komen. We bleven echter nog even en een uur later verschenen Jane en Jonathan. Ze waren al eerder bij P'watch, hadden geen Dusty gezien en gingen verder naar Doolin, waar ze ook niet was. Na een poosje meende Jane een langzaam bewegende vin te hebben gezien en stapte in haar natpak. Maar daarna niets en ten slotte besloot Jane het water in te gaan omdat ze zich nou toch eenmaal omgekleed had.
En weer werd mijn motto dat van Dusty bekend is dat ze niet aan land komt, bewaarheid. Hetzelfde geldt voor Jamie. In onze Dingle-dagen wees hij er graag op dat je 'zeg maar, uren moest maken'.
Jane zwom naar waar ze dacht een rugvin te hebben gezien, maar tevergeefs. Ze zwom nog wat verder uit. Pollenawatch is niet veel meer dan een lichte deuk in de kustlijn. Het is naar wat het genoemd is, 'een gat voor een boot'. Voor het gemak hebben de eeuwen een rond stuk rots uitgeslepen dat aan de onderkant iets dunner is. En dat maakt het tot een ideale dukdalf. Als je iets verder uit het baaitje zwemt, verhoog je de mogelijkheid dat Dusty je hoort. Ondertussen gooide Jonathan stenen in het water alsof hij een dam wilde bouwen naar de Aran Islands. Ook dit is een bewezen methode om Dusty's aandacht te trekken.
Toen, als bij donderplons verscheen Dusty, ze kwam hoog uit het water en glansde van plezier.
Jane bleef in het water tot ze, na vele open doekjes waarbij Dusty haar steeds weer terug lokte, verkleumd was. Ik denk dat we net getuige waren geweest van de officiële opening van een opwindend nieuw Dusty seizoen.