Niet omdat ik hier een rotsblok zit warm te houden. Er is de laatste tijd hier nogal wat gebeurd en dat werd ook hoog tijd. Net zoals in de lente de 'grote schoonmaak' past, zo moet jje in de herfst gaan opmaken voor de winter. Afgelopen zomer was er eentje van wijdopen achterdeuren op White Strand, een praatje links, een causerie rechts en Dusty in het midden. Eind september hebben we weer acht dagen met 'Mona Lisa' gefilmd en de bedoeling is dat dit volgend voorjaar/zomer op France 2 wordt uitgezonden, waarna de docu natuurlijk stormenderhand de wereld gaat veroveren, want het is Dusty die de vraag naar schoonheid beantwoordt.
In oktober draaide alles om Dusty en in november moest de bus naar de APK. In Nederland was ik vaak doodop en dacht dat dit van mijn nieren kwam. Maar terug in Hierland vlinderde ik weer over de rotsen en barstte van de verbouwingsideeën.
Voorop kwamen mijn klamotten. Mijn systeem van schone kleren in de blauwe wasserijzak, vieze kleren in een boodschappentas en alles wat zich daar tussen bewoog op een bultje beviel me al jaren niet. Daarom heb ik een hangmatje van uit de knoop gehaald visnettouw gemacraméed en deze schuin over mijn voeteneind gespannen. Alles opgeruimd en het staat ook nog netjes.
Het was me al heel lang een doorn in het oog, dat de halve opbergbuizen die ik aan elastieken banden verend boven mijn bureaublad had gehangen bij iedere pothole die ik raakte leger raakten en ik de inhoud vervolgens weer van de vloer en onder mijn bed moest opzoeken. Omdat een foto meer kan zeggen dan 1000 woorden kijk maar hoe het er nu uit ziet:
Er hangt nu een capaciteit van 6x5=30 liter opbergruimte boven mijn tafeltje en dat is een ongekende luxe. Alles wat ik nodig mocht hebben, ligt voor het grijpen en de transparantie van het plastic maakt mijn instrumentarium nog overzichtelijker. Eindelijk kan ik weer met chirurgische precisie opereren.
Mijn tafelblad hing aan weerszijden verend aan touwen. Nu niet meer. Het is rotsvast verankerd op metalen liggers en ik heb een kleine bankschroef gekocht waarop ik houtjes van geringe afmetingen kan bewerken.
Soms heb ik zwaardere klussen, zoals de vorige winter de bultrugvleugel. Die heb ik gemaakt op een tafeltje waarvan een poot los zat, een vrijwel niet te repareren euvel en een voortdurende ergernis. Daar heb ik het volgende op bedacht:
De dichtstbijzijnde paal zit ongeveer 75 cm diep in een bodem die hoofdzakelijk bestaat uit stenen die er door vele oceaanstormen zijn opgeworpen. Deze paal wordt daarenboven door drie poten ondersteund (eentje zit net achter de paal). De andere paal staat los op de bodem met twee steunders. De brede plank ertussen is het primaire werkblad en kan worden aangepast aan een specifiek werkstuk. De 'losse' paal is draaibaar rond de 'vaste' paal. Daardoor kan ik deze zo draaien dat het werkblad in lijn staat met de windrichting. Dan rijd ik de bus er met de achterkant vlak voor en met de kop in de wind en zet de tent achter de bus op. Werkplaatsjeeeh!
Vroeger bij mijn opa en oma Norg op de boerderij stond een schuin rek waarop de melkbussen omgekeerd werden neergezet nadat ze waren schoongemaakt. Zo heb ik nu mijn afwas georganiseerd:
Of mijn keuken nou inzakte of dat ik zelf strammer begin te worden, ik weet het niet. Maar wel dat ik me steeds dieper moest bukken om erin te komen. Nu had in november een storm mijn dak gedeeltelijk opgebroken en er binnenin een zootje van gemaakt. Dus ik moest er toch mee aan het werk. Met mijn dommekracht (Willem noemt het een 'kelderwind') heb ik de destijds aangespoelde telefoonpaal, waar de multiflexibele platen op rusten, een halve meter opgekrikt, zodat ik nu enigszins waardig mijn keuken kan betreden.
Bij oostenwind duurt het bijna twee keer zo lang tot mijn water kookt. Daarom heb ik er nu een voorzetdeur voor gemaakt. Aan weerszijden ben ik nog aan het aftimmeren:
Daar werd het leven op het weitje een stuk geriefelijker van. En dat mocht ook wel. Het vriest nu al bijna een week en dat is voor Ierland ongekend lang. Op de radio zijn ze dan ook behoorlijk in paniek zo vlak voor de kerst. Het vriest wel negen graden en dat is maar twee minder dan Ierlands absolute dieptepunt. De wegen zijn veranderd in ijsbanen en voor de bestrijding van gladheid zijn niet eens woorden te vinden. Ik heb het aan voelen komen en voor een week eten ingeslagen. Daarna ook nog niet weer op pad geweest. Wel 's morgens om acht uur naast m'n bed. En dan ziet de dageraad er zo uit: (zonder toegevoegde kleurstoffen)
Een paar nachten geleden is al het vocht uit de lucht gevroren en neergedaald op de rotsen die daardoor rijp waren om de kleuren uit de lucht te vangen en er uit gingen zien als reusachtige marshmallows:
En dan heb ik nog maar zuinig van mijn kommetje ochtendpap een kwammetje gemaakt of er komt alweer een vissersboot langs met Dusty in de boeggolf. Ze zwemt hier vrijwel dagelijks voorbij en soms, als het bootje even stilgelegen heeft om de kreeftenfuiken te ledigen en dan weer optrekt, springt ze er enthousiast voor aan:
Wat zou ik graag zo'n deftige wetsuit willen hebben.
En als happy end wordt de zon uitgezwaaid door het water.