Voor wie me gemist heeft, ik ben even naar Nederland geweest, voor de APK. Ik dacht dat ik mijn overtocht deels terug kon 'verdienen' door via Frankrijk te reizen. Maar ik had buiten de 'péages', de tolwegen, gerekend. Die effenen het kostenplaatje weliswaar niet helemaal, maar het gevoel datje om de gemiddeld 40 km bent overgeleverd aan deze onverbiddelijke straatroverij vervulde me met 460 kilometer machteloze woede.
Na het door een soldaat met mitrailleur in camouflagepak (ik zag hem direct) geassisteerde paspoortwelkom wíst ik dat ik op een rotonde tegen de klok in moest rijden. En dat heb ik decennia lang gedaan. Maar Rollo had behoorlijk gelijk toen hij stelde dat de evolutie nimmer terugkeert op haar schreden. Toch overwon mijn hoofd, zij het hartverscheurend, en twee weken lang heb ik met de nervositeit van een verrader mijn linkse reflexen moeten ontkennen. En omdat ik toch op scherp stond, heb ik de hele 900 km door de nacht in 14 uur gereden.
Pas bij Zwolle, toen de vrachtwagens weer gingen rijden, begon ik een beetje moe te worden en op het laatste stukje, van Assen naar Norg, heb ik doodsangsten uitgestaan. Daar staan gedeeltelijk geen middenstrepen op de weg. In Ierland zit ik aan de bermkant achter het stuur. Daar kan ik messcherp op rijden in het vertrouwen dat ik met mijn rechterkant op mijn helft blijf. Bovendien zijn er hier veel holle wegen en vormt de opstaande berm een kruising tussen een steile wand en een vangrail. Op de middenloze wegen in Nederland moet ik schatten om niet in de berm te geraken. Iets dat ik niet meer gewend ben, zodat ik een ruimere marge neem dan door Verkeer en Waterstaat is berekend. Voeg daarbij nacht en regen, op het wegdek weerkaatsend koplampenlicht van het tegemoetkomend verkeer en het achteruitkijkspiegellicht van mijn achteroprijders, op bochtige en onverlichte wegen en je hebt zelfs voor mijn staat van dienst als automobilist – zonder ernstige ongelukken sinds mijn 18e – een gruwelscenario met rakelingse tegenliggers. Ik ben doorgaans uitstekend in staat om mijn woede te matigen, maar ik heb de verantwoordelijke(n) voor de middenloze weg dezelfde machteloze doodsangst toegewenst die ik zelf heb ervaren. Waarom in naam van het Verkeerde niet één streep in het midden, zodat ieder z'n eigen helft kent? Dat is ook nog es voordeliger dan die twee zijstrepen die een schijnveiligheid voor de fietser suggereren.
Buitendien en bij daglicht echter vind ik het wegdek in Nederland uitermate slaapverwekkend. Ik geef toe, het is beter voor de banden, maar in Hierland moet je altijd op je qui-vive zijn voor potholes, gaten in het wegdek. En dat voorkomt een hoop andere ellende. Zou het niet een heel erg Nederlandse aanwending zijn om te dien einde overal potholes op de weg te schilderen? Je zou er zelfs een drukpunt gekoppeld aan een camera in kunnen aanbrengen en de wegenbelasting innen proportioneel aan het aantal aanrakingen per auto. Zo dragen ze bij aan de verkeersveiligheid en verdienen zichzelf terug. De reden die mij destijds werd medegedeeld door de gemeente Slochteren omtrent het middenloos maken van de weg langs het Slochterdiep, was dat de automobilisten daardoor gedwongen werden beter op te letten. Mijn pothole-voorstel is geheel in lijn met deze filosofie
Voelde ik me een stuk veiliger toen ik in Engeland weer aan de vertrouwde linkerkant kon rijden, in Ierland terug op de tweebaansweg werd het helemaal weer een vrolijke boel. Kijk, je rijdt regelmatig achter vrachtwagens en die kom je bijna niet voorbij. Die 'zuigen' een dichte nevel van straatstof op. Bij het traditionele regenweer moet je dan met grote regelmaat je voorruit schoonspoelen met ruitenwisservloeistof. En daar zit alcohol in en dat dringt via de ventilatie-inlaten de auto binnen. Ik denk dat ik mijn tankje maar ga vullen met bier. Dat schuimt goed en is bovendien een stuk gezonder dan tri-ethyleen alcohol, of zoiets.