Sommige zaken zijn onplanbaar. Zoals, bij al mijn tenen!, die eindeloze schreeuw van mijn rechter loopschoen. Iedere stap die ik zette (every step of the way) van hier naar Holland en weer naar thuis (back home), werd ik vergezeld, zo niet bezeten, door een toeter, vermoedelijk veroorzaakt door een lekkende luchtkamer in de zool van mijn schoen. Nadat ik me ervan had overtuigd dat het geen water binnenliet (letting in water, letting in water), hoe ik het ook boog of schudde (bend it, shake it, anyway you want it), ik kon niet de kracht evenaren die wordt uitgeoefend door mijn lichaamsgewicht. Bij iedere stap die ik zette, elke beweging die ik maakte (every step I take, every move I make) bazuinde een snerpende scheet rond waar ik me bevond.
Ik hou van wandelen terwijl ik denk en daar ik per vliegtuig naar Nederland kwam had ik geen auto, dus deed ik alles met de benenwagen. Een wederkerend geluid kan ik nog meenemen, maar mijn gilletjes werden een lichamelijke expressie van ongewenste intimiteit, een aankondiging van mijn onbeholpenheid, echoënd door eenzame straten (we only meet in lonely street). Weet je, ik heb moeite met steeds hetzelfde geluid, ik kan er niet meer van slapen, het roept z'n eigen naam (well you know I can't take it right, to sound the same, I do never sleep at night, I call your name). Het geschriek werd gesmoord op het gras en opgenomen in het klankbord van de jachtende stad. Het werd gênant om in te halen én om achter andere voetgangers te lopen. Als ik mijn pas versnelde, steeg de kriek in toon en ik kon niet in stilte de hoek om. Ik voelde me een crimineel in onbescheidenheid, een opdringer, die zijn voetstappen zette in de oren van zijn medemens. Ik ken mijn beperkingen, maar dit waren meer dan duizend schokken die mijn menselijk lichaam moest verdragen (the thousand natural shocks that flesh is heir to). Mijn trouweloze tred treurde tragisch. Hoe hunkerde ik naar wraak op deze duivelarij die me achtervolgde waar ik ook ging.
Maar dan toch ook, stil nu en luistert, luistert allen naar mijn welgevallen (hear ye, hear ye, the court's in session):
Het geeft een ritme aan de regels die hollen door mijn hoofd.
Ik ben het als mijn vingerafdruk.
Is het niet gaaf om mijn voorgenomen traject te laten weten en je opzij te laten stappen, vrind, want ik kom er aan (step aside partner, here I come). Toeterdetoetoet (Beep-beep-m-beebeep, yeah!)!
Mijn boodschap mag dan vriendelijk zijn, de bezorging is bruut (his message was brutal, but the delivery was kind).
Ik heb mijn geluidswaarmerk achtergelaten in de oneffenheden van het asfalt en in de spleten van het metselwerk. Zelfs als de regen op mijn hoofd valt (raindrops are falling on my head) stopt het kraken niet, ik straal lucht uit mijn hiel, zoals een stoomfluit op een fluitketel.
Maar over de rotsen sluip ik als door een bordeel, hier is de haan te lui om de hele dag te kraaien (I am the little red rooster, Too lazy to crow for day). Diedomdiedom pppiiieeeppp