22 juli 2007
Vanmorgen klapte ik mijn pjoetr open en harkte met mijn vingers mijn haar aan in de spiegeling op mijn zwarte scherm. Het moets al weer bijna 3 week geleden dat ik dit aan de oceaanwind overliet. Een ervan in Nederland om de verzending van mijn DVD ‘Dolphin Address’ te regelen en mijn hout hiernaar toe te krijgen. Twee vanwege daaruit voortvloeiende wachttijden en om medische toestanden af te wikkelen.
Morgen ga ik weer naar Fanore. Een heel ander landschap dan de zoet vloeiende landerijen rond Brannockstown. Toch begin ik me hier meer en meer thuis te voelen. Hier is vooral een grote en moderne boerderij met land anderhalve km in het vierkant, die in hilarische tegenstelling staat tot de anderhalve vierkante meter die ik ter beschikking heb in de bus.
Ook het omgevende wegennet wordt me steeds vertrouwder. Ik weet al precies waar de ‘potholes’ (gaten in het wegdek) zitten, om maar es een maat aan te geven. Als je de leeftijd van je auto wilt maximeren kun je beter niet om de klaverhap door zo’n gat knallen.
Maar ook hier hebt alle tegen z’n voordeel. Je kunt ze namelijk prima inzetten tegen het bumperkleven dat hier de omvang heeft aangenomen van een nationale sport. Als je er namelijk vlak langs rijdt kan de klever ze meestal niet meer omzeilen en zal daarom spoedig een overzichtelijker positie innemen.
Als je er verder over nadenkt, moet het haast wel zo zijn dat de ‘potholes’ voornamelijk door toeristen uitgediept worden. De ‘locals’ weten precies waar ze zitten!
Ik vergeet nooit weer (waarschijnlijk omdat ik het al vaker verteld heb), dat ik op weg was naar Baltimore, een piepklein dorpje in het zuidzuidwesten en de haven naar Clear Island,
en ik als voorbijganger een local aanschoot met de vraag: ‘Hoever is het nog tot Baltimore?’
‘Ben je een hardrijder?
‘Ik ontwijk de potholes.’
‘Dan is het ongeveer drie keer zo ver.’
Eigenlijk had dit best een ‘toeristenverhaal’ kunnen zijn, maar hij staat niet op de DVD en is bovendien actueel. Ooit zou dit verhaal historische waarde kunnen krijgen als het hele wegennet van Ierland van fluisterasfalt is voorzien. Maar ik zal mijn adem er niet voor inhouden. Als je in mijn toekomst wil kijken kun je dat beter op mijn DVD doen.
Jan Ploeg, Brannockstown, 22 juli 2007
print versie