Dolphin Address 25
19 november 2006
Zo eens in het halve jaar kom ik naar Nederland en dat gaat ook binnenkort weer gebeuren. Het zal wel moeten ook, want de bus moet voor de APK en dat kan alleen in Nederland. Laat ik maar zo snel mogelijk voorbijgaan aan de bureaucratische waanzin om 2000 km te moeten rijden en twee maanden levensonderhoud te moeten uitgeven aan veerboten voor een controle die mijn vertrouwde garage in Lisdoonvarna met plezier in een uur doet voor een handje vol tientjes, want ik vind het ook best wel fijn om even een maandje terug te zijn. Ik kan me verheugen om weer ’s morgens koffie te drinken met de vrouw waarmee ik de twee jaar tot voor mijn vertrek naar Ierland mee samen woonde, mijn moeder. En het is ook al weer een jaar geleden dat ik de frisheid van mijn enige dochter zag aftekenen tegen de oceaan hier. En dan is er mijn Oldenburgs avontuur.
Op 16 december, om 7 uur ’s avonds in het praat café ‘Ganescha’ aan de Schüttingstrasse 5 in Oldenburg ga ik een video presentatie over ‘Dusty’ verzorgen. Informatie en kaarten bestellen kan bij Silke en Jay op de telefoonnummers 0049-441-36162799 en -2198477
Ik heb nog diverse pogingen gedaan om in Nederland iets dergelijks van de grond te krijgen, maar mis de juiste contacten. Ergens lijkt het me zo simpel, je stuurt me een uitnodiging en biedt me een redelijke vergoeding en dan zien we wel wat er mogelijk is. In principe wil ik half januari weer terug naar Ierland, maar ik heb nog niks definitiefs geboekt.
Ik heb zo’n 25 jaar geleden ooit een ‘echte’ lezing gegeven op een kasteeltje in Bussum over hout. Wekenlang heb ik het voorbereid en het hele verhaal letterlijk uit mijn hoofd geleerd. Ik vond het een bezoeking, angstvallig als een voorbespeelde grammofoonplaat tot 2 plaatsen achter de komma nauwkeurig een verhaal afsteken voor een verzameling dodelijk zwijgende mensen. Maar gelukkig liep het goed af, want na mijn steriele verhaal was er ruimte voor vragen en het laatste halve uur groeide uit tot een enthousiaste uitwisseling van belangstelling. Dat heeft zo zijn eigen weg gezocht en daarna heb ik altijd met bijzonder veel genoegen mijn publiek te woord gestaan in meer ontspannen situaties. Met name het beeldhouwen voor publiek, zoals ik dat gedaan heb in het Dolfinarium in Harderwijk en in de Zeehonden crèche in Pieterburen, was een kolfje naar mijn hand. Als mijn klapkracht afnam liep ik dan naar de fotoafzetting en vroeg of er nog vragen waren. Daarop richtte ik dan mijn antwoordimprovisaties terwijl ik lichamelijk weer tot rust kwam en ging vervolgens door met hakken.
Zoiets ongeveers stel ik me nu ook voor. De video’s die ik deze zomer op de website heb gebracht tonen Dusty’s gedrag ten opzichte van mij als filmer. De camera is in het onderwaterhuis op de watervleugel gemonteerd en daarmee zoveel mogelijk geïntegreerd in mijn zwemstijl. Uiteraard is Dusty zich hiervan bewust. Soms beschouwd ze de camera als een indringend element in onze relatie, maar bij andere gelegenheden geeft ze er een optreden voor. In 5 jaar zwemmen met haar heb ik geleerd om haar lichaamstaal te lezen. Omdat deze vooral beeldend is laat ze zich slechts moeizaam in woorden omzetten, vooral omdat er geen kant en klaar vocabularium van uitdrukkingen en verwijswoorden beschikbaar is. Ook ontbreekt de mogelijkheid om haar gedragingen waterdicht te toetsen op betekenis. Veel blijft een persoonlijke interpretatie, maar hoe deze zich daadwerkelijk laat aanzien wil ik graag tonen in opnamen waarin ze met mij en anderen omgaat.
Als je door een ‘wat en hoe’ bril kijkt dan kun je instinctief toegang krijgen tot het, soms zeer persoonlijke, ‘waarom’. Vaak is wat voor bril dan ook slechts een hindernis en zie je het meest als je nergens naar zoekt. Zelf heb ik deze video’s tientallen malen gezien en ontdek nog regelmatig details en verbanden, waarvan, eenmaal gezien, ik me afvraag hoe ik er in vredesnaam overheen heb kunnen kijken.
Zoals ik al in de vorige aflevering van ‘Dolphin Address’ beschreef kun je je de dolfijn voorstellen als een voertuig van je eigen geest. Hoe je de waterweerstand instuurt, jezelf in glijgang en scheefligging met de afplatting van je staartstok een bocht inleidt, de klapkracht van je staart als het momentum van een dans. Welk een delicaat evenwichtsgevoel ten grondslag ligt aan de baanzoekende borstvinnen tegen de verschuivende achterkrachten van de staart. Vergelijk dit maar es met een auto die met de achterwielen stuurt. Dat is een verschilbril die je de details in kan voeren.
Zo weet je ook, dat je je lichaamsvolume zodanig met behulp van de druk in je longen kunt veranderen, dat je naar believen ofwel met een steen in je hand naar de diepte zinkt, ofwel met een beste scheet in je natpak omhoog bubbelt.
Zo kun door de ogen van een dolfijn naar jezelf te kijken en opnieuw het wonder van je eigen bestaan ervaren in een andere dimensie. Het is er allemaal en als je wilt kun je het zien.
Ik ben te bereiken op
info@janploeg.nl
Jan Ploeg, Brannockstown, 19 november 2006
print versie