DA 2006: De watervleugel van binnen, herbezocht
Dolphin Address 17
27 juni 2006
Sommigen van jullie hebben mogelijk nagedacht over de ‘cliffhanger’ die ik in de vorige editie heb laten bungelen. Als je iets probeert uit te leggen dat zich ontwikkeld heeft over jaren van proberen en mislukken dan neig je er toe via inzicht over te springen waar nieuwkomers voetje voor voetje moeten schuifelen. Daarom dacht ik het beter om mijn benadering op te splitsen in verteerbare stappen, zo dat de tijd meehelpt in het bezinken.
Vorig jaar op Schiphol koos ik, ipv 325 euro neer te tellen voor een halve nacht slaap in een of ander sjiek Sherryhotel de nacht te doorwaken met een cola hier en een broodje daar en een hele boel geslenter en etalages bekijken. Mijn ogen vingen een schuimgespoten model van een speelgoed vliegtuigje dat beweerd werd onderwater te vliegen op z'n drijfvermogen. Ik kocht het voor Dusty en mezelf om mee te spelen.
Terug op het weitje zag ik de herfst Jan van Genten duiken, of liever raketteren, voor vis. Ik was onder de indruk van hun krachtige vlucht, vroeg me af hoe diep ze gingen en of ze op de een of andere manier konden 'vliegen' onder water.
Vleugels, zoals bij vliegtuigen, hebben een heffend vermogen wanneer ze in beweging komen. De lucht die over de vleugel gaat legt een langere weg af dan die er onderdoor gaat. Daardoor is ze dunner en dit veroorzaakt een opwaartse zuiging die 'lift effect' wordt genoemd. Vrij veel eigenschappen van lucht beweging zijn eender aan die in water, maar zijn door de dichtheid geconcentreerder. Ik rekende dat, om een lift effect in water te verkrijgen de afmetingen en hoeken minder uitgesproken hoefden te zijn. Dit idee had ik al eerder aangesproken bij het wijzigen van de stijve houten flappen van de vleugel naar flexibele vellen rubber. De gedachte hierachter was dat ze zouden opbollen, de watervloei afstanden zouden differentieren en een lift effect zouden oproepen die in de op- en neerlei's van nature tot zijn recht zou komen. Het was een verbetering, maar minder effectief dan ik had gehoopt.
Foto: Willem Verhulst
Het vliegtuig speeltje en mijn Belgische naamgenoten deden mijn belangstellig voor het lift effect herleven en in een deelseconde leidde dit tot een grote verbetering, alleen niet zoals ik verwacht had. Het trof me, dat als ik de voorrand zou ontkoppelen van de opvolgende rubberen vellen ik het insnij profiel zou kunnen buigen onder een hoek die het lift effect zou kunnen vergroten. Ik ben er prettig zeker van dat dit ook feitelijk werkt, maar het is lastig om optimisme te scheiden van verfijndere feiten. Maar ook een ander effect kwam aan het licht. Omdat ik de voorrand in kantelen kan buigen zonder de flappen tegen het tegenwater in te dwingen stuurt de vleugel veel gemakkelijker en schept tegelijkertijd meer water naar achteren. Daarom rekende ik dat ik een grotere veugel aankon met dezelfde inspanning.
Het maken van een vleugel neemt drie weken in beslag. Omdat de eerste het zo goed deed was het maken van een grotere nog meer uitdaging. Ik probeerde hem uit in een druk zwembad in Drachten. Het ging mirakels goed, maar het was iets moeilijker manoeuvreren in de drukte. Ik heb hem nog niet met Dusty uitgeprobeerd. Had zat gekund, maar dit is zo'n soort 'wachten op het juiste moment' aangelegenheid. Nog even je adem inhouden dus.
Het weer was kalm en we hebben de boot te water gelaten bij het scheepshellinkje van Gleninah, tussen Blackhead en Ballyvaughan. Een piertje beschut de ondiepte waar de doopdip heeft plaats gevonden. Willem, mijn bovenste en beste buurman heeft mijn moed ondersteund en het gebeuren gefoto- en videografeerd. Ik ga dit op een CD branden en opsturen naar Carola, mijn slimmere e-zusje en zij zal de beelden in de video afdeling zetten, samen met een paar rotsrenners en een heleboel te gekke Dusty video's. Blijf kijken, ik hoop dat ze er met een week opstaan.
Jan Ploeg, WWR&DC, Fanore, 27 juni (en jarig!) 2006
print versie