Dolphin Address 04
1 maart 2006
Tijdens een slakkengangetje achter een toerist viel me op dat ik veel alerter ben op bochten van Ennistymon naar huis dan wanneer ik daar heen ga. Ik vroeg me af waarom en ontdekte dat bijna alle heuvelafwaarts gaan. Naar Ennystimon toe verliest de auto snelheid er bij omhoog, terwijl op de terugweg ze versnelt. De zwaartekracht werkt als een zevende versnelling. De zesde zit tussen mijn oren. Zo wordt ik voorzichtig en geniet door mijn ‘gravi-drive’. Het lijkt een open deur, maar kennelijk heeft mijn evolutie een paar bochten nodig om vooruit te komen.
Vlieger
Verena heeft een vlieger meegenomen die met twee lijnen vliegt. In harde winden scheurt en gilt hij wanneer we hem de verblindende zon insturen. Geen vogel durft maar in de buurt van zijn woedende parcours te komen totdat zijn bliksemende lichtgewicht ter aarde stort in een onoplettende fractie van een seconde.
’T is puur voor ons plezier, maar we kwamen wel op het idee om ermee op dolfijn te vissen, als een ‘hallo’ op afstand en ‘kom je buiten spelen.’ Maar gister waren we de hele middag bij de Boothuis Baai en hoewel het pracht weer voor foto’s en wat kleur in ons gezicht was konden we in de rijke sculpturen der golven geen dolfijne vorm ontdekken.
En wat te doen als de vlieger in de oceaan zou duiken? Zou het lukken om hem weer uit het nat omhoog te krijgen? De waterafstotende stof zou hem niet verzwaren en we zouden hem weer kunnen oplaten vanaf een hoge golf. Beter maar uitproberen als ze daar is. Zoveel te doen.
Meer dan duizend woorden…
‘Alles telt in grote hoeveelheden.’ We hebben het over pixels hier. We hebben niet alleen een groot aantal foto’s gemaakt, sommige zijn 19 MB groot en kunnen worden opgeblazen zo groot als een slaapkamerwand. Ze lopen uiteen van serene, dromerige zonsondergangen tot de ongebreidelde energie van een donderende branding. Bij sommige couperen we listige details als draadachtige spetters van schuimvingers of de gouden voering van een avondwolk, in vlammen gezet door de zinkende zon.
In de ‘foto’s’ afdeling delen we ze met onze website bezoekers na ze gereduceerd te hebben voor plaatsing. We vragen ons af of er een mogelijkheid voor verkoop bestaat, zoals ze op bestelling in originele grootte op een CD branden. Het zou druk betekenen, tijd besteden aan zich herhalende, niet creatieve arbeid, maar bij grotere vraag zouden we dit kunnen delegeren aan een derde partij, zodat we onze handen vrij kunnen houden. Laat ons svp weten of je geïnteresseerd bent in een van beide en we zullen zien wat de mogelijkheden zijn.
Ook denken we aan het groeperen van foto’s in ‘families’, zoals we ook al gedaan hebben in de onderwerpmatige presentatie van de ‘foto’s’ afdeling. Verena kan zo een zalig boeket van haar bloemen foto’s samenstellen en ik van mijn lievelingsgolven. Zoveel meer nog kunnen we schenken uit de Hoorn des Overvloeds en nu, in de tere dagen van de vroege lente, documenteren we bijna dagelijks de verbluffende schoonheid van de Ierse natuur.
Het is heel erg zoals gisterens verre, diep purperen schaduw van de kustlijn van de Lahinch baai: ik kijk weer en het is verdwenen. Schoonheid is plots en overweldigend, maar een kort leven beschoren hier. Beter het moment vangen dan wachten op zelfbedachte mirakels. De caleidoscoop van de natuur wisselt voortdurend, van beter naar slechter en weerom. Vaak realiseer je je de schoonheid pas als ze is verdwenen. Onze camera pakt het heden als cadeautje uit haar presentatie.
Jan Ploeg, Fanore Weitje , 1 maart 2006
print versie