Dolphin Address 4
2 februari 2005
In de vorige aflevering beschreef ik de Dorn methode als een aanzienlijke verfijning van het zorgbewind dat ik jarenlang over mijn ruggengraat voerde met watervleugel en monovin. Het leek er even op alsof deze zorg nu ook gemotoriseerd kon worden doorgezet.
Gisteren moest ik ergens anders wezen, maar zag in een toevallige etalage een naakt tot op het bot. Nu heb ik de laatste weken overvloedig vaak kennisgemaakt met ruggengraten, dus piekte mijn aandacht. Deze pousseerde een soort high-tech bed met ingebouwde massage. Een Koreaanse meneer met een zeer verontrust gezicht meende mijn neus plat aan de ruit te zien, opende de deur en noodde me binnen. Ik bedankte met zelfgemaakte Aziatische gratie en beperkte me tot de ontvangst van enig folder materiaal. ‘s Avonds zei Verena, dat haar moeder van deze massage methode had verteld en dat ieder, die zich daar meldde met een deken en een laken, een kostenloze behandeling van circa 40 minuten kon krijgen. Ze had echter niet geweten waar het was. Nu dus wel dus.
Nieuwsgierigheid is aan ons niet besteed, dus betraden we de volgende morgen de reeds overvolle ruimte die een zitgebeuren voor de voorlichting en een soort lazaret voor de massage ervaring herbergde. Nadat we geïmpregneerd waren met de weldadigheid van de machine en herhaaldelijk gemaand waren tot enthousiast applaus en het scanderen van de firmanaam mochten we gaan liggen met z’n veertigen.
Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen. Een samenstel van jade kogels zou voor acupressuur zorgen, ondertussen heilzame warmte afgeven, de spieren ontspannen, de wervelkolom corrigeren, het centrale zenuwstelsel uit de knoop halen en het had me niet verbaasd als het ook nog tot betere seks zou leiden.
Toen ik eenmaal lag moest ik op een knop drukken die me door een Koreaanse mevrouw werd aangewezen. Dat leek me een veeg teken. Er begon een soort verwarmde lorrie tamelijk alarmerend in mijn rug te rijden. Onmiddellijk flashte ik back naar de massagestoel op de derde etage van boekengigant Easons in Dublin. Een paar jaar geleden heb ik daar enkele malen voor weinig de ergste pijn uit mijn onderrug laten knijpen. Maar daar zat ik vrijwel rechtop, kwam de kracht van weerszijden en was er volop escape. Hier was mijn hele lichaamsgewicht de kracht die het martelkarretje aansprak.
Het lineaire traject dat dit bullydozerde stond in zenuwslopend contrast met het vingergevoelige opsporen van de kleinst mogelijke afwijkingen aan een lang niet altijd rechte graat, zoals de Dorn methode voorstaat. Ik dacht aan de uitbundige propagandiste die ons kort tevoren per anekdote had laten weten dat je elke dag op zo’n ding moest gaan liggen en dat sommige mensen er zelfs een tweede hadden gekocht voor in hun vakantie huisje om niet zonder te hoeven zijn. Het kwam me wel erg afhankelijk voor.
Voor de laatste 10 minuten draaiden we op de buik. Niet echt met het verjongd elan dat je zou mogen verwachten. Tijdens de buikmassage vroeg ik me af waar dit alles goed voor was. Waarom laten mensen zich pijnigen voor een resultaat dat enkel in de propaganda terug is te vinden? Denken ze dat het beter werkt als het zeer doet? Willen ze de gijzelaar van hun eigen genezing zijn? Welnu, dan worden ze ook nog qua bankrekening op hun wenken bediend, want ill/usie kost maar liefst 2.400 Euro. Ik denk dat je daar beter aandelen visolie voor kunt kopen.
Jan Ploeg, Berlijn, 2 februari 2005
print versie