Na 3 dagen regen was er plotseling een dag vol zonneschijn en bijtende kou. We hadden al 2 dagen voorbij moeten laten gaan om de 2 nieuwe watervleugels te testen. Er stond een snijdende landwind en we moesten alle regels der omkleedkunst toepassen om niet onderkoeld in ons pak te stappen. Ondertussen zagen we uitzonderlijk hoge golven met messcherpe kammen over het rif rollen.

Er stond een zware in en uitstroming voor onze nieuwe instapgeul. Het niveauverschil bedroeg ongeveer een meter en tussen in en uit stond het water een paar tellen stil.

Verena riep nog: 'Hoe komen we hier weer uit?' 'Dat zien we dan wel!' Al voor we het water in gingen had een stuk van het transparante PVC losgelaten. Ik lag nog maar net in het water of het hele voorstuk flapperde mee. Wat later wisselden we van vleugel. Deze was nog intact. Na 20 minuten hield ik het voor gezien, ook omdat Dusty niet was komen opdagen. De vleugel zwom uitstekend, maar de peperdure Loctite lijm was duidelijk onbetrouwbaar. Wenden en manoeuvreren ging gemakkelijk en snel. Bij onze uitstapplaats had het niveauverschil zich vergroot tot 1,5 meter. Uitgesloten om in het even stilstaande water er uit te komen.

Verena was naar de gatenkaas rotsen gezwommen en klauterde daar, zwaar gehinderd door golfgeweld, buiten het bereik van de zee. Ik merkte nog in het water dat een van de zeilen van de vleugel had losgelaten en kon deze nog net grijpen. Zo liet ik me op de rotsen spoelen om Verena mijn vleugel toe te werpen. Maar ik kon net niet ver genoeg gooien vanuit mijn ongelukkige positie en werd terug in de zee gezogen. In al het geweld om me heen had ik de vleugel al direct opgegeven. Even later spoelde hij voor onze verbaasde ogen weer bij de rots omhoog. Te ver helaas om hem te pakken. Zonder de zeilen zal hij niet ver komen. Wie weet vind ik hem weer, als Dusty hem ten minste niet eerst vindt. Het water moet dan wel een stuk helderder zijn, maar het stormt nog steeds.

Ik denk dat met een aantal kunstgrepen de transparante PVC zeilen wel duurzaam zijn te monteren. Toch geloof ik dat de toekomst voorlopig toch bij rubberzeilen ligt, vooral vanwege de elastische eigenschappen. Uit bovenvermeld verlies blijkt ook duidelijk het voordeel van een drijvende vleugel. Zo zijn er nog een aantal inzichten die ik op deze droeve dag heb opgedaan.

De zee heeft genomen, maar toch ook gegeven. Kostbare informatie, die steeds weer tot verbeteringen van de watervleugel leidt, een subwetenschap op zich. Het viel deze keer enkel wat duurder uit.