Meestal als je van zo'n 3 à 4 meter omhoog kijkt zie je dat de waterspiegel het licht breekt in golvende vlakken. Na de laatste storm stootte ik bijna mijn neus aan de bodem en wezen enkel mijn eigen luchtbellen de terugweg aan. Niet te geloven dat hier ooit het zicht tot de horizon reikte.

Als ik net het water in ben zoek ik vaak een platte steen van de bodem. Deze moet voldoende massa hebben om mijn herkenningsritme mee op de mono te slaan en zodanig van vorm zijn dat hij zonder ongemak past onder mijn duikgordel en daar ook blijft zitten. Als Dusty niet daar is duik ik verscheidene malen naar de bodem en sla mijn ritme op de mono, terwijl ik langzaam naar boven drijf. Ondertussen speur ik naarstig in het grijs naar een snelle schaduw.

Dolfijnen zijn akoestische dieren met relatief slechte ogen. Dusty kan ons op grote afstand horen, maar met het slechte zicht lijkt ze de voorkeur te geven aan ontmoetingen aan of vlak onder de oppervlakte. Normaliter verdeelt ze haar aandacht ongeveer gelijkelijk over Verena en mij. Maar Verena duikt niet zo diep en maakt ook minder manoeuvres met haar onder water dan ik met haar doe. Daarentegen kan ze een explosieve snelheid ontwikkelen. Dit lijkt een redelijke verklaring voor het feit dat ze veel meer bij Verena dan bij mij was deze keer.

Op een gegeven moment besloot ik om dan maar een eindje te gaan zwemmen. Even later keek ik schuin onder me en zag haar vertrouwde wijsneus mee zwemmen. Dit kent ze van me, de lange afstand zwempartijen van Pollenawatch naar Bridie Beach. Spoedig kon ik de verleiding niet langer weerstaan en dook, onder haar door en aan haar andere kant weer naar boven. Ze bleef rustig doorzwemmen, alsof ze een bootje was. Bij de volgende duiken ging ze weliswaar mee, maar boog opvallend veel van me af.

Tot vlak voor ik er uit ging. Ik liet me van de bodem opdrijven toen ze plotseling met een noodgang vlak over mijn hoofd schoot. Ik zie nog haar borstvinnen steil naar beneden aan weerszijden voorbij schaduwen.

Lang geleden heb ik besloten haar niet te hoeven vrezen. Dat doe ik nog steeds niet, het is immers goed gegaan. Wel heb ik nog grotere hekel gekregen aan troebel water.