Dolphin Address 13, door Verena Schwalm
27 augustus 2004
Ik kon vannacht nauwelijks slapen, zo opgewonden was ik nog steeds. Echt kurig en kriebelig. Wat hebben we toch een onbeschrijfelijke ervaring gehad.
Het was eigenlijk niet onze bedoeling om te gaan zwemmen. 'Smorgens waaide het zo hard, dat, hoewel het water er op zich vreedzaam uitzag, ik het al koud kreeg bij de gedachte om een natte wetsuit aan te trekken. Waarschijnlijk zou het water toch maar weer heel erg troebel zijn. Dus besloten we om naar Ballyvaughan te rijden om daar 'on line' te gaan en daarna misschien naar de 'Tearoom garden'.
Ik ben dol op deze 'Tea Room'. Het is een bijzondere plek om, temidden van bloemen van iedere kleur, naar mensen te kijken, thee te drinken of te schrijven. Daarom was ik daar gisteren ook en terwijl ik door de zon werd verwend, wierp ik een bewonderende blik op de prachtige tuin.
Ik liet de vorige dag door mijn gedachten gaan, toen het water ziedde waar zoveel dolfijnen zich hadden verzameld voor de jacht. En toen Jan eindelijk kwam om me gezelschap te houden, zei ik plotseling: 'Laten we NU gaan zwemmen!' Het zachte tegenargument, dat er toch nog behoorlijk veel wind stond moest tegen mijn sterkere, innerlijke overtuiging over het juiste tijdstip het onderspit delven. En zo reden we plankgas en snoeirecht naar Pollenawatch, vonden de parkeerplaats die ik heimelijk besteld had, pakten de hele santemekraam mee en repten ons de heuvel af naar ons plekje op de rotsen. Het bijtende paard negeerden we gewoon.
Dusty was nergens te zien. Slechts een kano in het water en enkele zwemmers. Glad water en een wind die was gaan liggen, het was bijna warm. De plek was in een aangename stilte gehuld, terwijl het in augustus vaak door mensen overstroomd werd. We kleedden ons op ons gemak om, geen haast. En daar kwam de kano weer terug van de 'second cove' met Dusty op sleeptouw. Precies op tijd. Nu regelrecht de plomp in!
Snel nog de gordel uitgelood, de mono aan, de vleugel gevat en er op los. 'Man, wat is dat een grauwe bedoening' en dat klopte. We voelden een lichte teleurstelling, omdat we gehoopt hadden nogmaals foto's en video's van Dusty te nemen. Daarom hadden we speciaal de camera op de vleugel geschroefd.
En toen ging alles bijna als in een droom. We zwommen wat verder naar buiten, waar we een beter zicht verwachtten en ze kwam met ons mee. Ze kwam heel dicht bij, liet zich graag over de rug strelen, zwom om ons heen en Jan nam de gelegenheid waar om ondanks het slechte zicht een paar video's op te nemen. Ik dook onder, ze kwam, ik draaide me naar haar toe, buik aan buik, dan weer een draaiing. Toen zwommen we direct op elkaar toe, gezicht aan gezicht, wegdraaien en tegelijk boven komen om adem te halen. Weer onderduiken, 'waar is ze?, oh daar!'
Plotseling stond ze voor me, loodrecht, de borstvinnen platgedrukt en als een mummie in het water hangend. Ik deed haar na, zij met haar snuit ter hoogte van mijn buik. Stilte. Geen verwachtingen. Ik stak mijn hand uit en streelde haar kin. Voor de eerste keer liet ze me begaan. Ik was heel rustig, voorzichtig, zwom ruggelings van haar weg en maakte met de monovin zachte bewegingen. Ze volgde met haar hoofd ter hoogte van de mono en begon deze kleine golfbewegingen met haar hoofd en hals na te bootsen.
Dan weer keren, naar beneden, tegelijk opduiken, een gevoel van saamhorigheid, van zich op elkaar afstemmen, van aanvaarding en respect, een warm, bekend gevoel. Toen was ze plotseling weer naast me, zodat ik voorzichtig een arm om haar rug kon leggen. Wat een vertrouwen! Mijn hand rustte op haar zij.
Jan deed goed werk en zelfs toen we de camera vleugel gewisseld hadden en mijn aandacht nu sterk verdeeld was, duurde deze harmonie tussen ons drieën voort.
Man, dit was helemaal te gek. Ik wilde helemaal niet meer terug, maar het kon niet anders. De kou van het water moet niet onderschat worden en dus zwommen we de rotsen tegemoet, steeds begeleid door onze vriendin, die in kniediep water afscheid van ons nam.
Wat een belevenis! En we hadden het bovendien ook nog voor elkaar gekregen om te documenteren hoe sterk de communicatie kan zijn tussen Dusty en zwemmers.
Kijk zelf maar!
Verena Schwalm, Bibliotheek Ennis, 27 augustus 2004
Vertaling en adviezen: Jan Ploeg
print versie