Dolphin Address 11
19 augustus 2004
Dusty is dol op spelletjes en speeltjes vind ze nog fijner. Pollenawatch bestaat onder water voor een groot gedeelte uit vlakgeslepen rotsplaten. Toen ik een grote steen rinkelend over de bodem rolde volgde Dusty me vlak op de vin. Zolang mijn adem me toestond pakte ik andere keien en stapelde die er om heen. Dusty verkeerde in de hoogste staat van belangstelling. Ik dook weer naar een slordige vier meter en vervolgde mijn bouwsel, dat, iedere keer dat ik adem ging halen minutieus geïnspecteerd werd door de dolfijn.
Uiteindelijk heb ik zo'n 20 keer nieuwe stenen toegevoegd, daarbij uiterst nadrukkelijk gevolgd door Dusty, die het puntje van haar snuit vooral bij mijn linkeroksel hield. Toch hinderde ze me bij geen enkele beweging. Het leek alsof de frons op haar voorhoofd vroeg: 'Waarom?' Mijn idee was om een akoestische toren voor haar te bouwen, een geluidssculptuur voor haar sonarische vermogen. Het heeft het slechts een getij uitgehouden. De volgende dag vond ik er niets van terug.
Dusty kent mensen als drijvende lijven. Ook al wagen sommigen zich voor korte tijd onder de spiegel, ze keren daarvan doorgaans haastig terug. Hoe langer zo'n bezoek duurt, hoe meer ze het op prijs stelt met haar aandacht. Soms duik ik naar de bodem en houd me daar vast aan de steel van een kelpwier. Daardoor hoef ik me niet in te spannen tegen mijn drijfvermogen en kan daardoor betrekkelijk lang onderblijven, ongeveer 2 minuten.
Dat vindt ze machtig interessant. Ze vlijt zich deels tegen me aan en als ik uiteindelijk loslaat onderwerpt ze de betreffende stengel aan een uitvoerig sonar onderzoek. Laatst greep ik me vast aan een stengel die zich geworteld had aan een keitje. Even later dreef ik met stengel en keitje omhoog. Dit wond haar dermate op dat ze met grote snelheid om me heen schoot en zelfs half uit het water sprong. Wat moet er toch in haar hoofd omgaan?
Dusty lijkt dol op verstoppertje spelen. Je kunt het ook zien als prooigedrag, de benadering, meestal van achteren, buiten het gezichtsveld van de zwemmer. Als ze vóór je wegzwemt in de mistige verte, probeer je in tijd en plaats na te gaan waar en wanneer ze weer tevoorschijn zal komen. Dit komt slechts zelden uit. Voor je het weet komt ze ergens achter je vandaan. De snelheid van een dolfijn is altijd weer verbluffend.
Bij Pollenawatch zijn nogal wat onderzeese rotspartijen. Daar speelt Dusty graag verstoppertje. Ik zie haar dan om een rots zwemmen en duik onder bij het hoekje waar ze dadelijk uit zal komen. Als mijn adem uitgewacht is en ze is er nog steeds niet, dan weet ik het al, en ja hoor, ze ligt achter mij met een brede grijns.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 19 augustus 2004
print versie