Op een uurtje foerageren na speelt Dusty de dag door. Met zwemmers is ze meestal heel geduldig, met kano's kan ze behoorlijk uit de vinnen gaan en met speedboten en jetski's gooit ze alle remmen los. Dit spel kan variëren van het zich laten strelen in kniediep water tot met volle vaart boven het water uit springen. Sommige mensen brengen speeltjes mee, zoals de al eerder beschreven aaneengebonden flessen, andere nemen speeltjes voor zichzelf mee, zoals 'budgy-boards', een soort drijfbord waar men met het bovenlichaam op ligt en zich met de benen voort beweegt.

Vooral deze laatste zijn een dankbare prooi voor de dolfijn. Vorig jaar zag ik vlak voor mijn ogen hoe ze het touw van Carolines budgy-board met zeemansroutine in een mastworp om haar snuit wond en Mildred vond de hare een paar kilometer verder tussen de rotsen geramd. Zelf heb ik haar 2 jaar geleden uitgebreid met de watervleugel laten zwemmen (zie Dolphin Address 8 en volgende, 2002). Eerst bleef ze bij me in de buurt, zodat ik prachtig kon zien hoe inventief ze er mee omging. Maar later zwom ze er steeds verder mee weg en moest ik me in het zweet zwemmen om 'm weer terug te krijgen.

Toen Verena en ik terugzwommen van Pollenawatch werden we bijna traditie getrouw vergezeld van Dusty. We maakten verscheidene video opnamen van Dusty met een van ons beiden, waarvan er slechts twee de toets onzer kritiek kon weerstaan. Op een gegeven moment, niet ver van Bridie's Beach, wisselden we van camera vleugel. De andere vleugel dobberde slechts luttele seconden onbemand, maar dat was voldoende voor Dusty. Met een onwaarschijnlijke snelheid rees ze met gebogen rug bijna helemaal uit het water. Ze legde de vleugel op haar snuit en duwde deze met haar voorhoofd.

Verena slaakte een kreet die meervoudig in mijn hoofd door klonk. Met de moed der wanhoop zette ik de achtervolging in. Na nog geen twintig meter zwemmen zag ik de vleugel aan de oppervlakte drijven. Geen Dusty. Onder water, op een meter onder de vleugel, zag ik haar hangen, bewegingsloos. Ik verwachtte dat ze op het laatste moment voor m'n vingers weg zou snaaien, maar toen ik dichterbij kwam hing ze nog steeds in dezelfde positie: verticaal, met de borstvinnen stijf tegen het lichaam en het hoofd een tikje schuin. Als een mummie bleef ze hangen tot ik de vleugel bereikte en meenam.

Ik kreeg het gevoel als wilde ze in deemoed toegeven dat ze ondeugend was geweest en het weer goed probeerde te maken met het teruggeven. Ik aanvaardde de vleugel in dank en daarna zwom ze verder met ons mee zonder nog speciale aandacht aan de vleugel te schenken. Veel gedrag van Dusty kan geïnterpreteerd worden als prooi georiënteerd. Zo benaderd ze zwemmers veelal van achteren en ook het stelen van camera's en budgy-boards lijkt in deze categorie te vallen. Daarentegen bracht ze zowel Verena als mij een grote zalm. Wellicht zijn we toch een beetje familie.