Dolphin Address 35 2003
18 september 2003
De afgelopen week worden bijna dagelijks groepen dolfijnen gezien in de omgeving van Dusty's aquatorium. Veronique vertelde dat ze gezien had dat Dusty was mee gezwommen met een groep, die ook jongen telde, in de richting van de Aran islands. Ze had Dusty kunnen identificeren aan het witte litteken dat ze in augustus aan haar rugvin is opgelopen aan de schroef van een speedboot.
Deze zit rechts en omdat deze kant van de kust is afgewend als ze zuidwaarts zwemt had ik mijn twijfels over deze observatie, temeer omdat ze tot nu toe altijd andere dolfijnen leek te ontwijken. Maar van Bridie hoorde ik ook dat ze tot twee maal een groep dolfijnen had gezien en haar buurvrouw, Helen Naughton, een onverbeterlijke romantica, opperde het idee dat Dusty mogelijk zwanger is en contact zoekt met andere vrouwtjes om te assisteren bij de geboorte. Eerder schreef ik al dat ze door mannetjes wordt 'bezocht' en het is bijna onmogelijk om op het oog vast te stellen of een dolfijn zwanger is.
Vlak voordat ik de laatste keer met haar zwom vertelde Jane dat Dusty een paar uur niet bij Pollenawatch was geweest en de laatste keer dat ik het water in ben geweest kwam ze helemaal niet opdagen. Toen ik net weer uit het water was zwom een groep van zeker 10 dolfijnen op hooguit 150 meter afstand voorbij.
Vanmorgen zat ik op mijn vaste plekje te hurken bij het weitje in Fanore. Het waaide stevig, maar het opspattende water dat mijn aandacht trok werd veroorzaakt door zo'n 3 à 4 dolfijnen. In mijn eigen achtertuin!!!
Natuurlijk neem ik geen verrekijker of fototoestel mee als ik ga poepen en tegen de tijd dat ik weer terug was bij de auto waren ze verdwenen. Ik ben nog een flink eind in de richting van 'het huis dat op een koe lijkt' gelopen, maar behalve 2 Jan van Genten heb ik niks bijzonders meer gezien.
Evenals ik op de rotsen voel dat het moment daar is om het water in te gaan, voel ik dat de tijd gekomen is om weer terug naar Nederland te gaan. Ze zeggen dat je een feest moet verlaten op het hoogtepunt en dit lijkt een uitstekend moment.
Klik op de foto voor een grotere versie (72 Kb)
Als afscheid nemen een beetje sterven is, dan heb ik er vrede mee als Helen gelijk krijgt en Dusty een nieuw leven zal schenken. Vandaag vertrek ik naar Dingle. Keith en Juli hebben een zoon, Eli, gekregen. Er is altijd hoop en, natuurlijk, dolfijnen.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 18 september 2003
print versie