Dolphin Address 27 2003
20 augustus 2003
Hoe zeer ik met gebalde oogleden probeer mijn dromen af te maken, mijn oren verbazen me steeds meer met enorme doffe dreunen: de oceaan is opgestaan. Het is gedaan met romig blauwe verten en gevoelige contouren, met oliemeertjes en een windlabyrinth, vriendelijke rimpels en breek helder water. Wolken, inktzwart en loodgrijs galopperen voorbij, alsof ik uit het zadel ben gevallen. Regendruppels op de voorruit bollen kleine beetjes buiten uit.
Is mijn tijd gekomen, hoe zal ik gaan, in zwanenzang of 'sudden death'? Het is niet eerlijk om te treuren, ik heb me in liefde kunnen baden en het was wederzijds. Toch lijkt het koel, om niet te zeggen onverschillig, om haar als zo vaak met slechts een streel achter te laten op een kniediep strand of bij een harde rots.
Als ooit de hemel antwoord gaf dan lijkt het nu! Een gat in de lucht en wel boven Lisdoonvarna, de stad van het Matchmakers festival. Al eeuwen smeedt men daar liefdesbanden tussen eenzamen en dolenden. Hoe zou men mij raden mijn liefde voor een dolfijn gestalte te geven.
Klik op de foto voor een grotere versie (let op: 119 Kb)
Hier voel ik me geroepen even de regie te reviseren. Alle vrolijke harten en ondeugende dubbelzinnigheden ten spijt is Lisdoonvarna verre van de exotiek die haar naam moge oproepen. De manieren in de supermarkt komen niet boven de elegance van een K.I. station uit. De pubs en hotels zijn uitgewoonde kartonnen façades, waar de geesten van verlopen liefdes rondwaren. Levende vuilnisbakken propvol wegwerpgenot met veel te dikke vrouwen als rotsblokken tussen zoet gras.
Ik laat mijn pizza op half drie staan en maak dat ik thuis kom, tussen de wielen en rol de Slieve Elva op. Raampje open en de 'Eurithmics' op 36. Weer trek ik op langs oude sporen en ontwijk bekende potholes. Over de kam is er weer kijkfeest: een lichtgordijn valt over Connemara uit ontsloten wolken. Het bordje 'Slow' doet me denken aan wat op de weg staat in Kilshanny: 'Slow' en even verderop: 'Slower'.
Plotseling past alles weer in elkaar. Annie Lennox zingt:
'And all the sweetness has been taken out of this place
So many memories knocked down and replaced
And I can't stand to see the shifting tide
Taking me further, leaving you behind'
De zee is in mij, zoute tranen.
Ik ga nog even naar Bridie en als ik haar van Caroline's potvissen vertel geniet ik van de glans in haar ogen.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 20 augustus 2003
print versie