Dolphin Address 25 2003
13 augustus 2003
Zo straks nog lag ik met Dusty te dollen en zag ik iemand keihard langs de weg rennen, schreeuwen en andere mensen aan komen hollen. Gisteren nog twee meisjes niet meer smakelijk tegen elkaar aankroelen met soundaround, omdat even verderop een dolfijn zwom.
Zonet uit het water een man met een hele hese stem, die me een gebruiksaanwijzing voor de dolfijn vroeg: 'Ze moet m'n keel genezen'. 'Dan kunt u beter naar de dokter gaan'. 'Die kunnen mij niet helpen'.
Het lijkt behoorlijk overdreven. Natuurlijk is het ontzettend leuk wanneer zo'n groot en krachtig wezen naar je toe komt zonder te proberen je op te eten. Dat ze zich laat strelen zonder dat je hoeft op te passen dat ze je bijt, schopt of spuugt. Dat ze altijd glimlacht, al zou je haar met brandende olie overgieten. Een glimlach als ijzersterk handelsmerk.
Maar ze zou ook emotionele wonden kunnen helen. Velen getuigen daarvan. Toch kun je je heel nuchter afvragen hoeveel van zulke problemen wèl worden opgelost door een goed gesprek, een vriendelijk woord of een onstuimige vrijpartij. Geeft een dolfijn toegang tot onze eigen kracht? En wat doen wij daar zelf aan?
'Kinderen liegen niet'. Deze eenzame hoogte delen ze met dronkaards. Ik zag ooit een foto van een autistisch jongetje, voordat hij naar de dolfijnen ging. Hij zat in een royaal herenfauteuil en perste zich angstig tegen een leuning. Op een andere foto kwam hij er net vandaan en zat weer in hetzelfde fauteuil, breeduit losjes en totaal ontspannen.
Is er dan toch een chemie die zich los van onze wilskracht voltrekt? Een heilzame kracht, voor ieder op een eigen wijs weldadig? Is de helende kracht van dolfijnen enkel waar in haar gevolgen? Nog maar een paar jaar geleden woonden in Dingle enkele tientallen mensen uitsluitend daar om met Fungi te kunnen zwemmen. Vakanties zijn verlegd en verlengd om maar bij de dolfijn te zijn. En dit zijn niet per definitie labiele mensen. Een aantal van hen woont nog steeds in Dingle, een accountant, een journalist, de eigenaar van een Internet café. Ze zijn nog steeds actief met hun unieke website over 'friendly, wild dolphins' op
www.irishdolphins.com Zelf ben ik ook al zeventien jaar met dolfijnen bezig.
Dolfijnen blijven op alle niveaus intrigeren. Als doe-dingen waar je geen kwitantie voor krijgt. Als weerspiegeling van je eigen verwachting met onvermoede doorkijkjes. Als gewichtloze liefde, als adembenemend avontuur, het tegen gestelde van een trauma, een oersoep ervaring.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 13 augustus 2003
print versie