DA 2003: Dochters van Ierland (voor Anne Linde, mijn dochter)
Dolphin Address 21 2003
1 augustus 2003
Het was zo'n avond dat je niet wist waar je kruipen moest. Binnen in de auto straalde de hitte van de dag nog. Buiten leken de midgets zich met de minuut te vermenigvuldigen. Ik smeekte de Burren om een briesje, een zachte adem om de beesten weg te blazen. Helaas, het werd niet toegestaan. Een ander pad was aan mijn leven voorbestemd.
Ik koos het duinpad en zwoegde door het zeulzand over de duinen tot waar het ten prooi is aan de hongerige golven. Maar ook hier hing de lucht stil en bewoog alleen onder de vleugels van een zillioen midgets.
Op voorwaarde van goed gedrag, neemt de Voorzienigheid in zo'n geval het heft in handen.
Om bij de auto terug te komen liep ik langs de bodem van 'The Hole', de Ierse bijnaam voor deze brede en diepe duinvallei. Eerder had ik al een glimp opgevangen van een meisje met een doek om haar hoofd, dat bij de helling opliep met een elegance waarmee de meeste mensen er alleen maar van af kunnen lopen.
Ze waren met z'n drieën daar beneden. Ze waren heel Iers en ze kunnen niet ouder geweest zijn dan mijn dochter. Het was Joyce die mijn naam opgepikt had bij het dolfijn zwemmen en ik was aangenaam verrast door het welkome geluid dat ze er aan gaf. De toon werd echter gezet door Niamh.
Behalve een atletische bouw had ze een uitzonderlijk dynamisch en assertief karakter en kruidde haar verhalen met vrolijkheid en opwinding. Als jongen zou ze zeker aanvoerder van het voetbalteam zijn geweest, maar naar bleek had ze al aardig wat af gereisd en was ze vooral actief bij de zorg voor Joegoslavische oorlogskinderen.
Ze hadden een kampvuur gemaakt en probeerden uit te vinden of ze liever levend wilden worden opgegeten door de midgets of stikken in de rook. Ik nam deel aan deze creatieve vorm van zelfbehoud nadat ik was uitgenodigd voor eten en drinken. Naarmate de duisternis viel kreeg het vuur een centralere plaats. Die namiddag had ik nog m'n hoofd staan schudden over de hoeveelheid troep die de mensen daar achter hadden gelaten, maar de meiden hadden 'the Hole' voorbeeldig opgeruimd onder supervisie van Joyce, die was betrokken bij een landelijk milieu plan.
Zij was wat stiller uitgevallen, niet omdat ze niks te zeggen had, maar eerder omdat ze het moment er niet altijd voor wist te vinden, de spreekwoordelijke Achilleshiel van het intellect. En ze was de enige met benen.
Zo nu en dan moest een van de dames haar neus even poederen en verdween in het donker. Toen ik aankondigde dat de mijne aan de beurt was, voelde het alsof ik als vrouw weer terug werd ontvangen.
Behalve de arme worstjes werd het voedsel gegeten en de zogenaamde vitriool wodka, die 13,6 keer zoveel alcohol zou bevatten als gewoon kraanwater, kwam niet tot onder het label.
Claire had haar auto onder in 'the Hole' gereden en nu slipte die als een slotemaker, maar kwam er niet meer uit. Ze probeerde dapper er niet aan te denken, maar ze was er behoorlijk kapot van, zoals je dat kan zijn van iets onomkeerbaars. Bijna ieder uur zette ze hem ergens anders neer, om de accu te testen, om ons tegen de wind te beschermen, die opstak toen we de midgets uit gestonken hadden of gewoon als om contact te houden zolang die nog leefde.
Toen ze haar hoofddoek af had genomen riep ik, half verbaasd: 'But Claire, you have hair!' Dit raakte haar kennelijk nogal, want ze stond er op dat ik mijn opmerking verklaarde. Omdat het spontaan was gekomen, moest ik mijn eigen aanloop reconstrueren en we hielden het uiteindelijk maar op de verandering van haar profiel. Maar er was toch nog iets meer. Niet alleen had ze mooi haar, ik mocht het zelfs even aanraken en het voelde zo zacht als een 'Holy well'.
Maar als je nu denkt dat Claire alleen het allerzachtste haar en de enige auto onder zeeniveau bezat, dan heb je het wel heel erg mis.
Toen Niamh me over de staking van de treinmachinisten vertelde, dat ze iedereen gratis vervoerden en daarmee de absolute sympathie kregen van het publiek, schetste Claire een heel ander plaatje. Ze rekende voor hoe treinmachinisten niet alleen uitzonderlijk goed betaald werden, maar ook allerlei voordelige regelingen hadden opgebouwd en dat deze acties in feite betaald werden door het publiek met prijsverhoging van de treinkaartjes.
Ik ben er niet zeker van dat ik alles begrepen heb, maar het werd duidelijk dat, binnen de betrekkelijk extreme karakters van Niamh en Joyce, Claire het middelpunt was dat schokgolven absorbeerde, intelligentie leidde en solide kennis aandroeg.
Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, de bloem der Natie te hebben ontmoet, de kracht, het verstand en het karakter. Maar er is een verklaring voor. In de biologie geldt: als er een is, moeten er meer zijn. Er moeten dus wel een heleboel geweldige jonge vrouwen in dit land rondlopen.
PS. De volgende dag bleken de worstjes aan een kant verbrand. Aan de andere zagen ze er nog afschuwelijker uit.
Doordat het gras was gedroogd, reed Claire de auto net zo gemakkelijk uit 'the Hole' als dat ze hem er in had gereden.
Jan Ploeg, Fanore weitje, 31 juli 2003
print versie