Dolphin Address 12 2003
11 juli 2003
Sommige mensen denken dat ik toch wel een draaideuroptimist moet zijn om elke dag in dat kouwe water te stappen. Maar ik zwem niet elke dag met Dusty. Op zich zou dat wel kunnen, maar ik doe het niet.
Daar is geen principiële reden voor. Meer een web van kleintjes. Je gaat toch ook niet elke dag bij je beste vriend op bezoek? Iedere zwemervaring met Dusty heeft tijd nodig om verwerkt te worden.
Het is hier inderdaad best vaak rotweer. Van harde wind en hoge golven word ik binnen een half uur zeeziek. Bovendien is het erg onrustig zwemmen. En als het regent worden mijn kleren kleddernat en alles in de auto dus vochtig. Maar als ik wil, dan gaat het er niet om over.
En dan is er timing. Als ik op de rotsen zit en om me heen kijk, gewoontegetrouw de oceaan in de gaten houd voor Dusty, dan verdwijnt vanzelf het moeten en het willen. Dan glijd ik in een ander bewustzijn, dat van mezelf. Op zich heel gewoon, want dat heeft iedereen. Maar sommige mensen zijn er bang voor, omdat er niks in zit.
Dan komt het zomaar en vanzelf. Ik kleed me om en ga naar het water. Dusty ligt al op me te wachten.
Het wonderbaarlijke geschenk
De reacties die ik heb gekregen op de zalm die Dusty me bracht spreken overwegend over de eer die mij ten deel viel. Zo voelde het bij mij ook en nog wel.
Toch heb ik me ook afgevraagd, hoe Dusty dit zou beleven. Als dolfijnen het begrip 'eer' al kennen, dan zal dit waarschijnlijk maar weinig overlap hebben met het onze. Zou ze mij niet gewoon te eten hebben willen geven? Maar ze kan, althans in theorie, mijn maaginhoud scannen met haar sonar en daar lagen 3 plakken McCambridge brood.
Wilde ze de vis met mij delen en verwachtte ze van mij dat ik, zoals ik ooit verkondigd had als Fungi me een vis zou brengen, mijn tanden er rauw in zou zetten? Was het een geschenk, een beloning, omdat ik er zo vaak voor haar was, een symbool voor goede vriendschap of zat er een tegenprestatie aan vast, zoals bij veel natuurvolkeren reciprociteit een sociaal mechanisme voor herverdeling is.
Vorig jaar raakte ze weloverwogen met haar vagina mijn hand aan
(en niet andersom, Dolphin Address 24, 2002). Op dit moment staat op
www.irishdolphins.com een artikel over de aanval van Dusty op een Ierse vrouw, een week of vier geleden. Ze heeft deze vrouw met haar snuit geramd en daarbij twee ribben gebroken. Dit is verreweg het gewelddadigste dat ze ooit heeft gedaan (ik weet dit pas sinds gisteren).
De slotsom van ID is dat alle (lichte) 'aanvallen' die Dusty op mensen heeft gedaan op vrouwen waren en veelal op vrouwen die in gezelschap van mannen waren, waar Dusty vaak mee zwom. Ik ken daar trouwens alleen maar uitzonderingen op en minstens één geval waar een, overigens zwaar overwerkte, beschermengel in het spel was.
Het begint me een beetje te dagen dat de zalm wel es een liefdesbetuiging heeft kunnen zijn.
Jan Ploeg, Fanore beach, 11 juli 2003
print versie