Dolphin Address 8 2003
1 juli 2003
Klaas Koch, de doorgezouten schipper van het duikschip 'De Zeester' heb ik ooit horen zeggen over een uitzonderlijk vlakke zee: ' 't Lijkt het Paterswoldse meer wel.' Zulke waarheden raak je nooit weer kwijt. Dus dat was wat me onwillekeurig in het zin schoot toen ik bij de grensmuur kwam en een onwaarschijnlijk vlak plaveisel aan mijn voeten vond. Misschien kwam het omdat de wind al twee dagen aflandig was, maar waar tot voor kort een enorme bak water lag die slechts met de nodige moeite begaanbaar was, lag nu niks meer dan een zwembad.
Laatst liep ik me nog af te vragen of kwallen voorkomen bij aan-landige of juist bij af-landige wind. Als het daar al mee te maken heeft, dan weet ik het nu zeker. Ik had wel es eerder zo véél kwallen gezien. Er tussen gezwommen, in zwembroek zelfs. Dat was een jaar of tien geleden, in Denemarken. 'Watermannetjes' werden ze genoemd en het enige wat ze deden was glibberen.
Maar dit waren verkeerde kwallen, nog nooit had ik er zoveel gezien. Dit was geen schemerlampsfeertje meer, eerder een drie-dimensioneel mijnenveld. Daarbij zij aangetekend dat een kwal zo groot is als z'n vangdraden lang zijn. In dit geval soms wel drie meter. Ze veroorzaken zweepslagvormige, brandnetelachtige jeuk, die, bij mij, ongeveer drie uur aanhoudt. Mijn 5-4-3 beschermt het grootste deel van mijn lichaam, behalve mijn handen en mijn onbeduikbrilde gezicht.
Toch had het water, dat vrij helder was, een zachte, onbestemde, weke weerschijn. Kwallen geven een ruimtelijke werking. Ze markeren plekken, die anders doorzichtig, en dus onzichtbaar, zouden zijn.
Opvallend veel kwallen zijn veel, zo niet al hun vangdraden kwijt. Ik verdenk Dusty ervan ze met opzet te verminken. Ze moet er last van hebben, want ze ontwijkt ze duidelijk met haar hoofd. Aan staartzijde neemt ze wraak: op z'n minst tolt ze het weke dier in een knoop, maar soms slaat ze het finaal aan flarden.
Doordat ik noodgedwongen regelmatig in een vol zwembad oefen, heb ik veel ervaring opgedaan in het ontwijken van mensen. Deze komt me hier goed van pas, zonder dat ik hier iemand wil beledigen.
Volgens de moderne kansberekening zou ik minstens 27 keer in aanraking hebben moeten komen in 3 kwartier tijd bij een kwaldichtheid van 70 %. Vorig jaar heb ik twee gevallen beschreven waarbij Dusty mij voor een kwal behoedde
(Dolphin Address 16). Ik moét wel op haar vertrouwen, want ze eist al mijn aandacht op. En ik doé dat ook, met als resultaat geen enkele 'hit'.
Zo werkt een beschermengel.
Jan Ploeg, Fanore Beach, 1 juli 2003
print versie