20 augustus 2002
Je zou het gewoon lompheid kunnen noemen, maar in groter verband valt het te plaatsen in de maatschappelijke mentaliteit waarin Ierland in menig opzicht nog immer verkeert: die van de vijftiger jaren. Als kind kon ik me mijn verontwaardiging nog herinneren dat, als iemand je vroeg 'hoe je het maakte', dat je dan niet verondersteld werd te zeggen hoe je het maakte.
Voor mijn gevoel werd de vraag daardoor onwaarachtig en het er niet op antwoorden een gedwongen leugen. Ongeveer de slechtst mogelijke manier om een gesprek te beginnen op een klap voor de bek na. De Ieren hebben 'How are you doing' op het puntje van hun tong liggen. Bij sommigen gaat het automatisch meermalen af gedurende een sprek en heeft het weg van een handicap.
Maar dat is hooguit een lichte vorm van lompheid. Veel erger vind ik, als ik op Mrs. Brydie's onvolprezen 3D terras de oceaan in mij op laat gaan, dat iemand z'n auto pal voor mijn neus parkeert. Ik probeer dan maar een goede reden te verzinnen om er niks van te zeggen, zo vaak gebeurt het nou ook weer niet. Maar een keer kon ik me niet bedwingen: 'Do you think I sit here to look at your car?' Ik had nog beter een bom kunnen gooien.
De man trok wit weg en struikelde weer achter het stuur. De vrouw draaide al tutterdetuttend een paar paniek rondjes om haar eigen as en tolde de auto in. Daarop stoven ze, vlak voor een krachtig remmende auto, de weg weer op. Dat was bijna mijn schuld geweest.
Dan de Hollandse aanpak. Mijn bloed werd even weer oranje toen ik het volgende staaltje daadkracht gadesloeg. Ik zat buiten bij McDermott aan de lasagne toen een Nederlands gezin neerstreek aan de tafel naast me. Omdat het eten buiten sneller koud wordt beperkte ik me tot passieve medelander. Bij de pub worden auto's geparkeerd als weggesmeten peuken en al spoedig blokte een bestelwagen het zicht van mijn buren.
Tot mijn frisse verbazing zag ik pa, moe, zoon en dochter elk een punt van de picknicktafel opbeuren en het geheel een paar meter verder weer neer zetten. Ben ik alweer zo lang weg, dat ik daar niet eens aan gedacht zou hebben? De vrouw leunde achterover, maar waar eerder muur was, stak nu een kozijn in haar rug. Even later stond ze op en stootte haar hoofd gevoelig aan het openstaande bovenlicht: 'Au, die tafel stond daar niet voor niks.'
De oceaan is zo glad, dat je er volgens Mrs. Brydie op kunt schaatsen. Nog niet eerder heb ik er wolken in zien spiegelen. Het is bijna niet voor te stellen, dat waar een paar dagen geleden de oceaan nog in reuzenschreden op de rotsen uiteen spatte, ze nu op haar tenen de oneindigheid in loopt. Meestal is het andersom met rustig weer. Dan is het water omgeruld met hier en daar een straatje blank of, naar Rogier, een oliemeertje. Nu is er plaats te over om alle bloemkoolwolken te parkeren.
Zoals overal in Ierland is het nergens waterpas. Ook niet in Lahinch. Hier en daar lijken de huizen op gevoel aan elkaar geboetseerd rond de hoofdstraat. Ieder steegje geeft een vers begin voor een nieuw prakje huizen. Ik liep me wat te vergenoegen over deze stedebouwkundige lappendeken toen uit het volgende steegje op z'n gemakje een kinderwagen, inclusief baby kwam rollen. Vader stond even te praten.
P.S. Er lopen nu ook hele dikke rood-bruine koeien rond 'het dikke huis'!
Dolphin Address 23, Jan Ploeg, 20 augustus 2002
print versie