Omdat Dusty heeft besloten om te forenzen tussen het paradijselijke eiland Inis Oirr en de lawaaiige oliesoep van de haven van Doolin kost het me veel geduld om haar te treffen. Ook vanwege mijn zeer late start dit jaar heb ik nog maar twee van de in totaal elf keer op beide locaties met haar gezwommen. Wonderlijk genoeg hebben deze twee keer prachtige foot en video’s opgeleverd.
Vorige woensdag, de tweede augustus, was een dag die grensde aan Magie. Niet te verblindend zonnig, maar aangenaam warm en bij aankomst op Inisheer onthulde een blik naast de pier niet alleen de dolfijn, maar ook het kristalheldere water waarin ze zwom.
Toen ik er in wou gaan had zich een volkstam aan kijkers verzameld op de slipway daar Dusty heel dichtbij kwam. Craig was al in het water, maar Dusty had me gezien en kwam er bijna uit om me te begroeten. Het grappige was dat de mensen zich niet realiseerden dat Dusty zo dichtbij kwam voor mij. Ik moest me verontschuldigen naar de waterlijn, waar het nog es tien minuten neemt om mijn mono aan te krijgen en mijn masker en snorkel te verzorgen. Eindelijk had ik me naar de rand van de slipway gekontjed, waar voldoende diepte was om door het water te worden gedragen. Eenmaal in hadden we een intense off-camera reünie met knuffels en koezels waar zze maar wilde.
(sorry, link werkt niet, zie video Engelse editie)
Er is niets anders dan zand te zien vooraan de slipway. Maar niet nu. Het nam niet meer dan een oog-duik om de subtiele ribbeltjes in het zand te ontwaren en, op zeldzame afstanden, zeewier bosjes, hoogwas wieren en grootblad steligen, besprenkeld met mega-migraties van zand-alen, willekeurig overschietende grote vissen, centimetervisjes, zwermend als dansmuggen, labyrinten van verleidend veterwier vol geheime passages, die zandnesten met elkaar verbonden, omkranst met bladgouden bladeren. alles omspoeld door kristalhelder verzicht.
Dusty en Simona bij de 'Pet Rock'
(sorry, link werkt niet, zie video Engelse editie)
Dit was puur zweven in topzicht. Dit was als eeuwig leven in de mist naar plotsklapse klaarheid overal. Met dit bereik rondkijken ontstond een uitgebreid 3D. De ruimte onder water is zo verborgen voor kustbekijk, bevolkt door leven in altijd wisselende configuraties, van door water gebeelde gaat-rotsen, overgroeid met zeepokken, enkel zacht voor het oog, tot mysterieuze diepwieren waar plotse vissen zich verstoppen.
(sorry, link werkt niet, zie video Engelse editie)
Dusty is bijna niet buiten zicht, ik kan haar de hele tijd volgen, van snuitschappen tot Pandorama’s. Ze is overal en met Craig, platbodemend op zijn rug en met z’n selfie stick op de dolfijn gericht. Dit zou op land van z’n nooit niet lukken, dit ballet in zwaartekracht nul. En de weerstand van het water die het allemaal slo-mo maakt. Nu krijg ik antwoord op ‘Waar gaat ze heen als ze verdwijnt om haar neus te poederen?’
:Het antwoord verbaast, ze blijft de cirkels beschrijven zonder plotse koerswijzigingen. Bij minder goed, doorsnee zicht komt ze vanuit de meest onverwachte hoeken tevoorschijn. Zou ze daar nu het nut niet van inzien omdat het goedzicht de verrassing wegneemt?
En vanwaar toch die nadruk op verrassing? Ze zoekt voortdurend positie en als ik haar niet zie is zij strategisch in het voordeel. Als ik haar achter me in de gaten krijg ziet ze dat direct en dan haalt ze me in en beschrijven we een bocht zo wijd, dat ik haar aan de binnenkant, enige tijd bij kan houden. Dit besluipen kan haast niet anders dan prooigedrag zijn. Maar wij zijn geen prooi en nauwelijks een bedreiging, want ze komt uit zichzelf naar ons toe. Is er bij haar een spanningsveld tussen nieuwsgierigheid en voorzichtigheid?
En, als ze eenmaal is ‘gesnapt’, dan is het ‘masker af’ en schakelt ze over naar dominantie door het voortgaan te buigen en uiteindelijk te snel te gaan.
Dat roept ook vragen op over de cirkelgang. Dit zou een dekking van eigen territorium kunnen zijn. Waar groepsdolfijnen elkaar in de gaten houden, gebruikt Dusty de rondgang voor haar veiligheidsroutine. Dit komt duidelijk tot uiting wanneer ze rust of slaapt, altijd in rondjes.
Bij de ‘Pet Rock, de uitsteek naast de pier, voelt Dusty zich vertrouwd en geliefd. Simona schijnt onvermoeibaar haar evenbeeld in Dusty te beminnen en vice versa. De ‘Pet Rock’ wordt gekroond door fans, dit moet eerste rang zijn voor Dusty en dan is de pier het balkon. Het begin van de pier is gevuld met schip, maar de achterkant daarvan, als bij maritieme gratie, laat nog net de toegang tot de de trap vrij. Waar Craig zich bevindt en op het punt staat ‘All you need is love’ te bedrijven.
Ik zei ‘doe iets interessants’ en daar was Simone met een complete autoband, een speeltje op dolfijnmaat. Dusty kent ze beter als bootbuffers. Maar ze is geïntrigeerd door Simones aanpak van de band en vraagt zich af wat het doel hiervan is. Ik hoop dat ze de band om haar hals hangt en Dusty iets geeft om over na te denken.
Ik ben er wel klaar mee, krijg het koud en wil gewoon nog even zwemmen. Dus daar ga ik, langs de rand van de vaargeul, met duiken op de afgrond en door de wiervelden. Ik vraag me af waarom in de nabijheid van de haven grote wiergroei tiert, terwijl het verder naar het strand een grote zandwoestijn is. Je zou het andersom verwachten, maar pas 10,15 meter van de rotsen aan de andere kant komt er pas weer vegetatie. Misschien worden de wieren afgeschraapt door de zandfrictie.
Zo blij als ik was om van de slipway in het water te gaan, zo moe als ik me voel in de toenemende omhelzing van de zwaartekracht als ik er uitkom. Leunend op mijn watervleugel zoeken mijn voeten hun weg in mijn natschoenen en vind ik mijn linke pad over de meedogenloze steenformaties naar mijn rotsplek. Nu m’n pak uit tot ik verder kan blijven zitten in mijn gezellige patent dubbele handdoek.