In de zomer heb ik er aardigheid in om mijn Dusty video’s zo snel mogelijk op Facebook te zetten. Dat heb ik gedaan met de video’s die ik van Kate en Dusty heb gemaakt. Maar deze zijn buitengewoon en ik heb ze gespaard voor Dolphin Address als Kerstcadeau.
Ik had de video’s voor zichzelf kunnen laten spreken, maar ik dacht dat het leuk zou zijn om ze te vergezellen van een gesprek met Kate. En dat vond Kate ook.
Dus ontmoetten we elkaar in ons favoriete Theehuis, Guru, in Ennistymon en hadden een uitgebreid gesprek. Vaak kom ik dingen te weten als ik praat met andere ‘vaste’ Dusty zwemmers. Dusty gedraagt zich anders tegenover een ieder en Kate is al heel lang haar grootste favoriet. Dus wist ik dat dit een plezier zou worden.
Kate steekt van wal: ‘Ik denk dat ze alles door heeft. Buitenwerkelijk. Ik zwem en speel met Dusty voor anderhalf uur en dan denk ik even aan er uit te gaan en zonder woorden of beweging begint ze naar de oever te zwemmen, alsof ze m’n gedachten kan lezen, ongelofelijk.
Ik kan het enkel maar met haar eens zijn. Ze heeft bijvoorbeeld iemand bezeerd die mij slecht behandeld had. En ik kon alleen maar denken ‘ze weet het, ze weet het’.
En dat gaat heel diep. Een belangrijke ervaring voor Kate was de enige keer dat Dusty haar niet uit het water liet komen. Dat was de vorige winter bij Fanore. Kate voelde zich onder tijdsdrang om er uit te gaan. Ze was uit bij het rif bij Pollenawatch. Dusty liet haar daar, zwom terug naar de kust en begon een machtsvertoon met grote sprongen en klapstaarten. Toen Kate terug zwom, kwam Dusty recht voor haar en wilde haar niet voorbij laten. Toen begreep ze:
‘Dat zette me echt aan het denken. Ze wilde me geen pijn doen, ze wilde me beschermen, tegen mezelf. Ik besefte dat ze me beduidde om voor mezelf te zorgen. Niet toe te geven aan druk van anderen. Te doen wat ik eigenlijk wil. Ze maakte me bewust van mijn eigen identiteit, dat ik van mezelf was, even vrij als zij. Want als ik toegeef aan iemand, dan voel ik me klein, krachteloos. Vaak gebeurt het dat je geeft en geeft en je krijgt niets terug. Ze leerde me beter voor mezelf te zorgen.’
Is het niet geweldig als je wederzijds begrip vindt, je niet hoeft te verdedigen tegen ongeloof, niet hoeft uit te leggen. Wanneer je niet met argwaan wordt aangehoord of het gevoel krijgt dat je hoeft te bewijzen wat je zegt, maar dat je kunt delen, aangemoedigd voelt om te verwoorden wat je werkelijk ervaart, je eigen persoonlijke gevoelens over iets wat je zo na is, dat je normaal zelfs niet de moeite zou nemen om er over te praten.
We zijn het eens dat, in weerwil van allerlei wetenschappelijke benaderingen als subjectieve interpretaties van een situatie, er een absoluutheid rust op door Dusty geïnspireerde gedachten die bij je bewustzijn aansluiten als een openbaring, iets, dat er misschien altijd al was, maar zij bracht het aan het licht, zo niet in woorden, dan wel ‘in beeld’. Zij hielp je iets over jezelf te onderkennen, als waker worden uit een droom. Je bent verbonden door gevoel en je kunt het laten vloeien.
‘Na die ervaring is me zoveel duidelijk geworden. Daarna denk ik altijd: ‘Ze probeert me iets duidelijk te maken’, en denk er over na wat ze bedoeld.’
Ik moet denken aan mijn eigen dolfijn verstand, dat ze alles doet met een reden. Geen toevalligheden, zelfs voor de kleinste manoeuvres heeft ze een reden, niet noodzakelijk bijzonder belangrijk, maar net als bij mensen, wij worden gedreven door de rede, hoe klein en onbelangrijk, maar even goed om reden.
Het is heerlijk praten met Kate. We ontmoetten elkaar voor het eerst in Fanore, in 2004. Het was een prachtige avond en ik had gezien dat Kate en George het water ingingen en bleven, speelend met Dusty, terwijl langzaam de schemer van de horizon wegliep. Ik maakte me een beetje zorgen, want ik weet hoe verraderlijk de rotsen in het donker worden. Toen ze er uiteindelijk uit kwamen en we elkaar troffen bij de hoek van de Coast road moest ik me bijna vasthouden voor het enthousiasme dat van hun gezichten explodeerde. Dat was het begin van een sterke vriendschap en wederzijdse inspiratie.
Het is vaak gezegd, dat de dolfijn het beste of het slechtste uit mensen laat komen. I heb een boel jaloezie meegemaakt met mensen die met Fungi en/of met Dusty zwommen. Maar dat kan ik gemakkelijk naast me neer leggen als ik kijk naar al het goede wat het me gebracht heeft.
In Dingle altrof het me dat een goede zwem met Fungi vaak nog een tweede zegening bracht als ik het water uit kwam. Daar waren dan andere zwemmers die me begroeten met woorden als ‘Wow, dat was een geweldige zwem die jullie daar hadden’. Die erkenning en waardering bovenop de zwem zelf maakten mijn dag compleet. En dat is nog steeds iets dat me verheugt. Als iemand eruit komt met van die grote ogen vol geluk na een goeie zwem met Dusty voel ik ware, dubbele vreugde, voor degene die net een prachtontmoeting met de dolfijn had en voor Dusty zelf om dezelfde reden. Een echte dubbeldolphin win.
All deze gevoelens kun je niet wetenschappelijk bewijzen, maar je weet het en dat is voldoende. Soms zijn deze bewustwordingen heel emotioneel, ik heb dat nog steeds, nu en dan, dat mijn ogen vol lopen, dan heb ik een blije huilbui en voel me daarna enorm opgelucht. Kate vertelt dat haar 6 jaar oude zoon, Joshua, dat ook had. Hij huilde en huilde na een zwem met dolfijnen bij de Bahama’s. Hij zei dat het om de dolfijnen was. Maar toen was hij weer verlost en ging terug voor nog een zwem. Toen hij terug kwam was hij weer helemaal OK.
Er is iets magisch, bij gebrek aan een beter woord, aan dolfijnen. Kate vertelt dat een paar maand geleden George uit was op z’n paddle board en z’n dochterje, Natalie, had meegenomen. En dat zij, Kate, Dusty met Natalie kennis wou laten maken.
‘Dusty bleef maar kijken naar Natalie, zo lang, ongelofelijk. Toen nam ik Natalie bij me in het water. Het was ijskoud en Natalie begon te huilen. Toen kwam Dusty recht voor ons en je weet wat er in stripverhalen gebeurd als iemand ergens heel erg van houdt. Ze krijgen van die hartjes in hun ogen en dat had Dusty ook. Ze stond helemaal in bloei.’
Dat doet me denken aan een moment in een van de video’s. Kate hangt aan een boei Dusty te strelen en diens lichaamshouding, gekroond door haar ogen, drukt zo’n vervoering en adoratie uit, ik heb nog nooit een dolfijn zo veel liefde zien uitdrukken.
’Sinds wat er in Fanore gebeurde heb ik het gevoel dat ik Dusty veel beter begrijp. Zo mooi, meestal heeft ze haar ogen half gesloten, heel ontspannen en vredig, en dan opent ze ze plotseling, wijd open, die blik is zo prachtig, verbazingwekkend, met geen woorden te beschrijven. Dusty kan haar gezicht niet bewegen, alleen haar ogen, maar ze kan er zoveel uitdrukking in leggen.’
Een tijdje geleden nam ik een aantal ’stills’ uit een video die ik genomen had van haar gezicht. En elke foto toont een verschillend gezicht, hoewel ze maar enkele seconden uit elkaar genomen waren. Het is een zeer geconcentreerde vorm van lichaamstaal.
Kate zegt dat als ze met Dusty in het water is, dat al haar energie is scherpgesteld op Dusty, ‘alsof er een groot gat in mijn lichaam zit dat helemaal open is naar haar.’
‘Ze vindt het verrukkelijk als ik heel zacht over haar ogen streel’.
Ik ben verbaasd, ik vermijd haar ogen en blaasgat altijd. Maar Kate vertelt me dat Dusty het heerlijk vindt als ze de rimpels vlak onder haar ogen streelt. ‘Dat is het beste wat ik voor haar kan doen.’
Met mij houdt ze er van als ik mijn vinger in haar ‘oksel’, direct aan het eind van haar borstvin, dip. Daar is het altijd een beetje slijmerig en ik denk dat dit komt omdat het water daar niet krachtig genoeg door stroomt om het uit te spoelen.
Kate zegt dat ze verschillende lichaamsdelen van Dusty anders streelt.
‘Mensen denken dat ik haar streel waar ik wil, maar dat is niet zo. Ik streel haar waar zij wil. Zij beweegt haar lichaam precies zo waar ze mijn handen hebben wil.’
Wordt vervolgd