Ik zwem me een ongeluk, of liever in geluk. Vóór het einde van dit jaar moet ik gaan dialyseren, seggesu, en het lijkt wel of mijn lichaam nog even hartstochtelijk van mijn bedreigde gezondheid wil genieten. En ik doe daar graag aan mee. Bovendien heb ik nog helemaal geen last van de symptomen die me boven het hoofd zijn gehangen. Niet gauw moe, niet misselijk en geen vocht bij de enkels. Integendeel, ik zwem elke dag, lig twee tot vier uur in het water en voel me in uitstekende conditie. Kortom, ik leef alsof ik 18 ben. Misschien dan toch het Heilige Water?
Als ik 's morgens mijn gezicht afdroog proeven mijn handdoeken zout. 's Nachts gebruik ik ze als gordijn en dan kunnen ze tegelijkertijd drogen. Maar 's morgens zijn ze nog vochtig. Misschien wel omdat zout de eigenschap heeft water aan te trekken.
Als ik over de rotsen loop krijg ik soms allerlei invallen om in een Dolphin Address te verwerken. Volgens mij komt dat omdat mijn lichaam zo intens bezig is, dat mijn geest vrij spel heeft. Ik haast me dan deze opwellingen vast te leggen op mijn dictafoontje.
Datzelfde gebeurt tijdens het zwemmen, maar hier is de opbrengst veel beperkter, omdat de ideeën en observaties snel vervliegen. Daarom zinde ik op een manier om ze toch te behouden.
Nu had ik altijd een reserve dictafoontje op het dashboard liggen, want ook onder het rijden kan Vrouwe Genie haar sluier oplichten. Een goedkoop dingetje, maar hij deed het. Die heb ik in twee afsluitbare plastic zakken gedaan en deze zo er om gewikkeld dat ik het schermpje nog af kon lezen en het aan of uit kon zetten. Dit zo in mijn mouw en met goede hoop het water in.
Het schermpje was toch niet zo afleesbaar, mede omdat ik mezelf zo heb uitgelood dat ik bijna zink als ik uitadem. Desalniettemin had ik heel wat te vertellen, want in te halen. Met het gevoel een rijke buit in de wacht te hebben gesleept liep ik tenslotte het water uit.
De zee bleek andermaal een wrede meesteres. Het schermpje stond op roestig met een vage cirkel in het midden. Slechts één ding was duidelijk, die zou het nooit meer doen. Ik heb het lijkje nog te drogen gelegd, maar de cirkel is enkel wat minder vaag geworden en lijkt op een smiley die me uitlacht.
De kans dat er onderwater dictafoons bestaan lijkt me te verwaarlozen. Hydrofoons heb je natuurlijk wel, maar die zijn aangesloten op bovenwater recorders. En een dictafoon in een fles werkt ook al niet, want ik kan dan niet bij de knoppen komen. Mijn ex-foontje ligt verdronken op mijn tafelblad. Het enige wat er nog in zit is dit droeve verhaaltje.