Dolphin Address 31
Omdat Dusty nu meer en meer met boten meezwemt, wordt het ook steeds moeilijker om haar aandacht te trekken. De makkelijkste manier hiervoor is het meenemen van speeltjes voor haar, hoewel dit eigenlijk door Ute ist verbooten. Een van Dusty’s meest favoriete speeltjes zijn twee aan elkaar verbonden flessen, elk voor de helft gevuld met water. Hieraan dankt ‘Two bottle island’ in de ‘Boat house bay’ haar naam. Deze ‘vangt’ ze met haar snuit, borstvin of rugvin aan het touwtje ertussen en spoedt zich hiermee door het water. Als je ze weggooit gaat ze er achteraan en brengt ze soms weer terug, maar ze laat je wel duidelijk weten dat het háár speeltje is.
De truc is haar nieuwsgierigheid te wekken. Een week of wat geleden had iemand ook weer es twee flessen aan elkaar verbonden. Deze heb ik meegenomen naar de bodem en één fles onder de ankerketting van een meertouw door geschoven. Ze raakte er niet op uitgekeken totdat ik ze maar weer losmaakte.
Zo zijn er meer. Vooral speeltjes die op de een of andere manier een eigenschap van water aanspreken trekken haar aandacht. Gisteren had ik mijn video-onderwaterhuis aan een meertouw vastgemaakt met mijn plastic handboei. Eén van de Dublin Johns vertelde me dat Dusty hem had meegetroond naar de boei om hem de camera te tonen.
Wat ook goed werkt heb ik al eerder beschreven. Enkele van de meertouwen liggen met kettingen vast aan de bodem. Als je deze laat rinkelen en ze komt niet binnen een minuut, dan kun je ervan uitgaan dat ze niet in de buurt is.
Het blazen van ringbellen is vanwege het altijd bewegende water niet eenvoudig. Daarom denk ik nu na hoe je een snorkel dusdanig kunt construeren dat je er ringbellen mee kunt blazen.
Foto: Kicks van der Burg
Zelf heb ik het niet zo op speeltjes. Ze komen tussen jou en de dolfijn en belemmeren de directe, persoonlijke communicatie. Daarom zoek ik haar attentie door middel van lichaamstaal. Dit zijn vooral manoeuvres die op de een of andere manier buitengewoon zijn. Zo ga ik bijvoorbeeld in een schroefduik naar de bodem of zwem onderwater op mijn zij of mijn rug. Ook als ik in een rondje draai met de vleugel, ver over de bodem ga of me beneden aan een kelpstengel of aan een ankerketting vasthoud, komt ze de situatie inspecteren.
Een oude truc is het tegen elkaar slaan van twee stenen. Dat werkt het best als je twee stenen opduikt en ze dan in een vast ritme op elkaar slaat, liefst dicht bij de bodem, dan draagt het geluid verder. Zo gaat ze je ‘geluidhandtekening’ herkennen. En als ze er voor in de stemming is, gaat ze op haar rug liggen en laat zich, vaak met gesloten ogen, verwennen met een zeeveter massage.
Gisteren sprong mijn videocamera steeds op microfoon en toen ik daaraan lag te prutsen merkte ik opeens dat ze over mijn schouder mee keek.
Een visser uit Quilty vertelde me dat ze hem vaak tegemoet komt bij Spanish Point en dan zijn aandacht eist. Als ze die niet krijgt, probeert ze hem nat te spatten. Zo heb ik ook wel haar aandacht getrokken door haar te negeren als ik veinsde de bodem te bekijken.
Veelal als ik het water uit ga, zwemt ze dwars voor me langs als om te zeggen ‘Blijf nog een poosje’. Dikwijls lukt het door richting strand te zwemmen haar aandacht te krijgen.
Als ze niet in de baai is, zit er niet veel anders op dan te wachten, maar als me dat te lang duurt ga ik het water in om gewoon even lekker te zwemmen. Meestal ga ik dan behoorlijk ver de hoek om, daar de geluiden die ik maak er verder dragen en ook door met diepe duiken haar opmerkzaamheid te wekken.
Maar dit alles is zinloos als er een boot in de buurt is. De laatste tijd is het zelfs zo, dat, als er geen boot in de baai gemeerd ligt, ze binnen vijf minuten weer is vertrokken. Tegen de tijd dat je dan in het water ligt, is het alweer te laat. Het is te hopen dat de komende winter haar leitje weer schoonspoelt en ze haar aandacht eens te meer op zwemmers richt, anders zal Dusty spoedig een legende zijn.