Dolphin Address 30
Toch nog vier jaar met mijn Rip Curl wetsuit gedaan. Maar vier millimeter op armen en benen en zes op mijn borst hielden het niet droog meer vanwege de scheuren bij de schouders. Na deskundig advies van Kate en George en enig zoeken op de apneu-afdeling van www.scubastore.com heb ik een 5 millimeter long john met overgooier van Beuchat gekocht. Ze zijn gemaakt van ‘Elaskin’, een soort stretchneopreen dat zo dicht op de huid ‘kleeft’ dat je ze eerst met conditioner moet doorspoelen om er in te kunnen glijden.
Maar wat een pak! Een ware onderwater-smoking. In mijn oude pak kon ik ternauwernood een uur in het water blijven en zat daarna de rest van de dag te rillen. Eergisteren ben ik (voor het eerst in jaren) twee uur en daarna nog es anderhalf uur in het water geweest. Ik heb het absoluut niet koud gehad en het pak sluit supersoepel om mijn menselijk lichaam.
Maar ieder voordeel heb z’n nadeel en dat was in dit geval dat er meer lood aan mijn gordel moest. Mijn nieuwe pak heeft niet alleen 5 mil op armen en benen, maar daar waar de long john en de jacket elkaar overlappen, 10 mil. Toen ik me op de duikersmanier uitloodde, bij inademen drijven en bij uitademen zinken, kwam ik op 13 kilo, 5 meer dan met mijn oude pak. Maar als snorkelduiker kan ik met minder toe. Als je onderwater in een ‘baan’ zwemt heeft de opdrijfkracht minder vat op je. Hoe sneller je gaat, hoe makkelijker je onder kunt blijven en dat gaat nog sterker op als je met grote flappen zwemt, zoals de watervleugel en de monovin. Dit noem ik ‘het baaneffect’. Ik ben met 10 kilo het water ingegaan, waardoor ik iets minder stabiel lag en iets minder gemakkelijk kon onderkomen. Ook was de opdrijfkracht sterker.
Als ik bij de bodem horizontaal ga, voel ik de druk op vleugel en vin omdat mijn pak omhoog wil. Als ik nu de vleugel een beetje omhoog kantel, ga ik zowel omhoog als voorwaarts. De hoek waaronder ik de vleugel houd, bepaalt mijn stijgsnelheid. Als ik hem naar verticaal laat verglijden ga ik snel omhoog, maar nauwelijks vooruit. Als ik hem echter bijna vlak houd, ga ik minder snel omhoog, maar verder voorwaarts. Dit kan ik behoorlijk lang volhouden omdat ik vrijwel bewegingloos aan de vleugel ‘hang’, zodat ik kostbare adem kan sparen. En zo zie je dat elk nadeel ook weer z’n voordeel kan hebben.
Ik heb trouwens ook geprobeerd ringbellen te blazen op mijn rug vanaf de bodem. Voor ik naar beneden zwem, zoek ik eerst een stengel kelpwier uit. Daar zwem ik heen en hou met één hand de watervleugel en de kelpstengel vast en haal met de andere de snorkel uit mijn mond. Wat ik produceerde, leek nauwelijks op wat me een jaar of wat geleden in het Helperzwembad wel lukte. Mijn belletjes waren hoofdzakelijk een stelletje ongeregeld, hoewel er wel een grove ringvorm in viel te ontwaren. Nu had ik natuurlijk gehoopt dat Dusty op haar beurt spontaan perfecte ringbellen ging blazen. Dat deed ze niet, maar ze liet wel hele series piepkleine belletjes uit haar blaasgat opstijgen. (voor puntgave ringbellen zie YouTube, ringbellen)
Foto: Kicks van der Burg
Hoewel het zicht nog steeds niet verder is dan een meter of vijf heb ik toch nog wat vage video’s van Dusty kunnen maken. Omdat ze meest bij de duikersboot rondhangt als ze in de baai is, heb ik daar maar het beste van proberen te maken. Gisteren zwom ze vele malen heel intiem bij het meertouw omhoog, van snuit tot staart er langs glijdend. De mooiste video van vandaag vind ik wel waar ik me achteruit hand na hand naar de bodem trek aan het meertouw en zij me hoogst geïnteresseerd volgt.
Weer merk ik dat ze de videocamera niet zo ziet zitten, en ze heeft gelijk. Ik ben te veel met de camera bezig en te weinig met haar. Daarom heb ik de tweede keer geen camera meegenomen en alles weer goedgemaakt door haar een flinke beurt met een handje zeeveter te geven.
Te mooi om niet te vertellen. Als ik in het water lig en Dusty is er niet, dan zit mijn videocamera me eigenlijk in de weg en zou ik hem graag ergens tijdelijk parkeren. Het onderwaterhuis zit met een vleugelmoer op de watervleugel, dus istie gemakkelijk afneembaar. Maar ja, waar laat ik hem dan?
Gisteravond liep ik door Miltown Malbay en zag op de grond een kinderspeeltje(!) liggen, een handboei van plastic, behoorlijk robuust, met een ringetje er aan. Dat heb ik vervangen door een touwtje. Ik was in diep water en plotseling zag ik de handboei naar de bodem dwarrelen. Ik hield hem scherp in de gaten en zag hem verdwijnen in de kelp. Ik heb hem teruggevonden, maar hij sloeg me bekant vast aan de bodem. Er bleek een opening in het ringetje te zitten.
Goed, achter op mijn video-onderwaterhuis zit een zwart framepje dat het makkelijker moet maken om op de monitor te kijken, maar dat doet het niet. Daarom besloot ik het gisteravond te verwijderen. Het zit met een draaiknop vastgeschroefd op het huis. Die heb ik er dus uitgedraaid.
Vanmorgen bekeek ik de handboei wat beter. Je kunt hem op polsmaat in elkaar schuiven en een vertanding zorgt ervoor dattie niet weer opengaat. Daarvoor moet je een knopje indrukken. Het touwtje zit om het schroefdeel van de draaiknop en gaat door een oogje op de handboei.
Boven op het onderwaterhuis zitten ook twee waterdichte schroefingangen. Dus, schroefdeel door het knooptouwtje, aan het knopje vastdraaien boven in één van de schroefingangen en de handboei zit muurvast aan het onderwaterhuis. Nu kan ik dus de camera van de vleugel afnemen en aan een meertouw vastklikken met de handboei, zodat ie niet weg drijft of dat Dusty ermee vandoor gaat. Is dat niet Willie Wortel?
Nu nog een manier bedenken om Dusty en mijzelf te filmen als de camera aan het meertouw hangt.