4 februari 2008
Een half uur geleden was de zee nog vrijwel rimpelloos, maar nu rolt ze alweer witte lopers uit. De wind is gedraaid van noord west naar het zuiden en de kou is nu wel terug gewaaid door de tegenwind. Geen flauw idee waarom, maar golven komen vrijwel altijd naar de kust toe en tegen de wind geeft dat woeste stuifkammen op de golven.
Het is lekker warm in m’n busje. Met deze temperatuur is een half uurtje motorwarmte genoeg voor een uur of drie enkel weer en wind geluiden. De mildheid van het klimaat hier blijft me verbazen. Midden in de winter bloeien vrolijk de madeliefjes en ik heb al weer ontluikende narcissen gezien. In de zandgrond die ik een anderhalve maand geleden op het dak van mijn keuken stortte zijn zich al bonsai achtige mini plantjes aan het ontwikkelen.
Gisteren werd ik wakker met natte sneeuw op het weitje en de hellingen van de Slieve Elva waren onwerkelijk wit. Ik ben weer begonnen met rotslopen, maar er is erg veel glad bij, zodat ik me voluit moet concentreren. Zo kwam het dat ik al voorbij de Troonrots was toen ik achter me de bergen van Connemara ontwaarde. Ze blonken sneeuwwit in de zon en de schaduwen gaven er diepte aan. Het was als lagen er vijf Mount Everesten op een rij. Als de lucht erg helder is lijken ze onwijs dichtbij. Ik had geen camera bij me en het was zinloos om daarvoor terug te lopen, omdat de zon op het punt hing om achter de wolken te verdwijnen.
Voorjaarskalfje
De laatste stormen hebben de frontlinie rotsblokken weer heen en weer gesmeten en omdat ze nog niet goed zijn ingedaald liggen er vrij veel wiebel. Dat is op z’n minst altijd weer even schrikken.
Doordat Galway haar afval deels loost in de baai zijn er de laatste jaren meer voedingsstoffen, met name voor algen, in terecht gekomen. Daardoor zijn de plekken met groen haarwier glibberglad geworden. Maar ook andere vormen van gladheid komen voor. Als het flink stormt worden er volop vlokken schuim over de rotsen geblazen. Wanneer dit gedroogd is zie je het niet meer, maar het is nog wel spekglad, vooral als je er met natte zolen over loopt. En dan is er nog de bruine aanslag die vooral door langzaam terugstromend water wordt veroorzaakt. Als het net geregend heeft en alles is nog nat dan is het moeilijk het verschil tussen betrouwbaar en glad te zien. Redenen te over om supervoorzichtig te zijn waar je loopt, zoveel mogelijk boven op je voeten stappen en veel met de handen steun zoeken. Als het droog is loopt het zo’n stuk veiliger en veel plezieriger.
Het heeft de laatste tijd overvloedig en onophoudelijk geregend en het weitje is ongekend drassig. Bridie herinnert zich dat het sinds 1976 niet meer zo nat is geweest. Funny Lane heeft bij mijn weten nog nooit zulke diepe moddersporen gehad. Ik blijf zoveel mogelijk op het weitje, maar soms kan het niet anders. Dan maak ik op het weitje een krachtige aanloop en zet hem daarna zo snel mogelijk in de tweede versnelling. Dan is er minder tractie op de wielen en slippen ze niet zo gauw.
Maar al die regen heeft ook een voordeel. Omdat de bus zo dicht bij de zee staat waait er geregeld een heleboel zout stuifwater tegen aan. Je zou zeggen dat het een en al roest is, maar toch is dat helemaal niet zo. De regen spoelt grootmoedig al het zout er weer af.
Jan Ploeg, Weitje, 4 februari 2008
print versie