05 november 2005
Zoals ik vroeger tegen mijn dochter zei: 'Als je van je fouten leert kun je er niet genoeg maken.' Ik ben een beetje verwilderd. Ik heb het gevoel dat ik een beetje veel alleen ben. Zo heb ik 12 jaar op de boerderij gewoond. Bijna altijd alleen en dat bevalt me vrij goed. Het gevoel dat ik altijd op mezelf kan terugvallen, dat ik graag wat te doen heb.
Toch mis ik iets. Ik mis het 'pars pro toto' gevoel, dat het geheel meer is dan de som van de delen. Ik ben altijd gefascineerd geweest door het interactieve product, de sociale meerwaarde, dat wat voortkomt uit een gedeelde gedachte en het heft naar een hoger niveau, de ware oogst van samenzijn.
In de 80-er jaren had ik de 'Hout club' in mijn werkplaats. Tot vier mensen op maandagavond die genoten van het wonder hun geest tastbaar te maken. Deed dat voor niks, vroeg ze alleen aandacht te schenken aan de mijne. Werkte wonderschoon: 'Jan, er ligt een hele grote eik om op de brink van Zuidlaren.' Ik heb er een Beluga uit gehakt voor het Dolfinarium publiek in Harderwijk. 'Jan, kijk deze advertentie van een firma met een potvis logo.' 'Eurocetus' gaf me opdracht er een van vijf meter in eiken te maken en hij staat al meer dan 15 jaar in hun entree hal in Amsterdam-Zuid. 'Jan, ik weet een oude man die nog klompen maakt met de hand.' Toen hij overleed liet hij me zijn gereedschap na.
Toen de Nederlandse regering een minimum inkomen verplichtte aan kunstenaars om door de BKR ondersteund te worden organiseerden we de legendarische A-kerk verkooptentoonstellingen in Groningen. Ik verwonder me nog steeds over wat gemotiveerde mensen in een ommezien tot stand kunnen brengen.
Ik mis dat. Vier jaar lang schrijf ik nu mijn 'Dolphin Addresses'. De kijkcijfers vertellen me dat gemiddeld 120 bezoekers elke dag (en nacht) langs komen. Veel mensen sturen vragen, maar er zijn eigenlijk maar weinig die werkelijk bijdragen aan inzicht in dolfijn aangelegenheden. Er komt zo veel meer bij kijken dan een plezierritje of een internet dolfinarium. Dolfijnen zijn aandacht magneten. Veel mensen vereenzelvigen zich met een soort die wezensvreemd is aan welke menselijke cultuur dan ook, maar die toch onze intiemste verbeelding weerspiegelt. Er dienen bruggen gebouwd te worden die toegang geven tot begrijpen, een weg te bereizen met uitzicht op ons zelf.
Ik mag graag deze gedachten oprakelen en soms raken ze aan de betovering die dolfijnen vertonen in hun ontmoetingen met ons. Ieder heeft zijn of haar eigen invalshoek, de drang ze in ons kennen in te kleden.
Daarom zou ik een depot op deze site willen hebben, een haven om het ruime sop te kiezen en om in thuis te komen, een ontmoetingsplaats voor water geesten. Dus klim op de zeepkist en vertel ons van je gedachten, je mijmeringen en je open plekken. Laten we een nieuwe dimensie toevoegen aan het dolfijn avontuur en het wezenlijke van 'Dolphin Address' verkennen.
Jan Ploeg, ik ben nu hier, 05 november 2005
print versie