Dolphin Address 37
31 augustus 2005
Sinds het NRC Handelsblad in het begin van de negentiger jaren de 'Blauwe Golf' uitriep is er een verbijsterend aantal zegeningen toegeschreven aan dolfijnen. Vaste bezoekers van deze pagina's zal het zijn opgevallen dat ik aarzel het bovennatuurlijke op te dringen aan mijn observaties. Mijn invalshoek in deze is het zo dicht mogelijk benaderen van de werkelijkheid, omdat de ware Natuur elk menselijk verzinsel te slim af is. Mijn voorstellingsvermogen raakt in ieder geval niet opgewonden van beweringen dat dolfijnen van Sirius afkomstig zouden zijn (even serieus, nu) en de stelling dat Dusty de Boothuis baai heeft gekozen om de publieke aandacht te vestigen op veehouders die hun gier lozen heeft enkel haar verdienste als argument voor de milieu defensie.
Negen jaar geleden kwam ik het literaire strijdperk binnen met een boekje getiteld: 'Fungi, de Dingle Dolfijn'. Daarin parodieerde ik het bovennatuurlijke circus door te suggereren dat Fungi Sladeen, de monding van de Dingle inham, als thuistoneel had gekozen vanwege de kristal aderen die door de kliffen lopen. Ik veronderstelde dat hij het doorgevend vermogen benutte om te communiceren met andere stersystemen. Tot mijn ontzetting werd deze hahahypothese gejat door een landsman die ook beweert vee via de telefoon te kunnen genezen. In zijn getuigenis presenteert hij mijn satire als echt waar en bleef zelfs bij zijn opvatting toen ik de dubbele bodem van mijn uitleg onthulde.
Ik zoek de ware magie liever in de eigenlijke ervaring dan in leunstoel dromerij. En er was ware magie vanmiddag in de vloedgolven bij 'Two-Bottle Island'. Het grootste gedeelte werd overspoeld door wat mogelijk de staart van de orkaan Katerine was. Dolfijnen laten zich graag voortstuwen op de boeggolf van een boot, maar in deze situatie stonden de rotsen stil en maakte het water alle bewegingen. Mijn vroegere benaderingen van het eiland bij stormweer werden verhinderd door het mousserende zicht in de luwte. Triljoenen luchtbelletjes verblinden het uitzicht tot minder dan 5 cm. en beledigen het gezonde verstand met de gedachte zich in deze maalstroom boven een labyrint van vlijmscherpe rotsranden te wagen.
Maar mijn goede vriend en inspirator Horace Dobbs onthult in een van zijn verlichtende verhalen hoe een dolfijn hem liet zien dat hij de impact van de turbulentie niet hoefde te vrezen, omdat hetzelfde water dat je naar een rots toe gooit je ook opvangt wanneer het er tenminste niet langs kan spoelen. Met dit in gedachten koos ik de kant waar de heldere golven aan stormden, zodat ik kon zien waar ik uit de buurt moest blijven. Door mezelf frontaal in de golven te stroomlijnen verlies ik weinig 'terrein' bij de slag en de terugval stelt me in staat om afstand te bewaren van de knauwende rotsen.
Dusty leek in de zevende hemel om deze achtbaan met mij te beleven. Ze vloog in nauwe cirkels om me heen en lanceerde zich zelf geregeld in de kracht van een vloedgolf. De herrie maakte het moeilijk om de camera te richten en de zorg voor mijn eigen veiligheid maakte het niet makkelijker. Bovendien voel ik me soms een aqua paparazzo als ik de camera tussen ons houd omdat ik een wissel trek op onze vriendschap. Ze lijkt dit te bevestigen en zelfs te misgunnen in een clip waar ze zich afkeert met een grom en zich draait in een ontspannen elegante rol. Dit en ander film materiaal zal binnenkort aanschouwelijk zijn als video op deze website. Intussen schakel ik de camcorder uit en doe mee met haar pure plezier omdat onze vriendschap nu eenmaal niet vast te leggen valt.
Jan Ploeg, Fanore Weitje, 31 augustus 2005
print versie